Theaterliefde.
 

Theaterliefde.


De nacht schijnt binnen door het raam; met moeite, daar het vuil al van jaren gestapeld heeft; nooit heeft zij de moeite gedaan te zorgen voor dit huis. Haar lichaam heeft prioriteit boven een ‘thuis’-gevoel. Met een korte handbeweging maakt ze enkele kaarsen aan.
De muren rondom haar bureautje zijn behangen met foto’s van verloren en gebroken liefdes. Zij zit op haar stoel, make-up voor de show aangebracht (natuurlijk teveel om het natuurlijk te laten lijken). En ze staart naar een recente foto, nog geen drie dagen oud en nu al slechts een vage herinnering van wat ze had beleefd met hem.

Zo gaat het nu altijd: een flirt, een glimlach terug. Gevolg: zijn achterbank. Nog even een foto maken om het moment eeuwig te maken en hij zal nooit weer van haar horen. Daar is ze immers actrice voor. Zij mag dit, de wereld ligt aan haar voeten en dat zal ze laten zien. Ze knippert even tegen het felle licht; en zucht om haar leven.
Dieper raakt ze verstrikt in een spel van theaterliefde; een muntstuk rolt tussen haar vingers als ze glimlachend toekijkt in de spiegel. Haar fototoestel gaat de tas in, tezamen met nog wat nutteloze spullen. Het is tijd; de show begint.








[M'n eerste proza-stukje; 't ligt aan 't commentaar wat ik ermee doe; uitbreiden of 't hierbij laten..]

[Verbeteringen in het tekstueel opzicht heb je al van me gehad en je hebt toegezegd het aan te passen, alleen niet hier]

Verrassend stukje; maar als ik eerlijk ben, vind ik het niet prozaïsch. Daarvoor is het wat te mat afgemeten.

Je komt tevens akelig dicht in de buurt van clichébeelden, maar vanwege het hoge niveau en je mooie verwoording, zal dat de lezer niet storen denk ik.

Mooi gevonden - als één-twee-drie-punt.

Met liefs,
Orpheus.

Ik ben trouwens wel benieuwd naar een eventuele uitbreiding...