Wonderkind
 

Wat vinden jullie ervan dat een kind van zes jaren oud al naar de universiteit gaat? Hoe zal hij zich manifesteren als hij afstudeerd? Kun je dit een kind wel aandoen?

PS: Ik weet dat er al eerder een topic is geweest over dit onderwerp, maar die is drie jaar geleden gemaakt.

Het heeft dan helemaal geen kans om 'kind' te zijn lijkt mij. Of om zich zo te ontwikkelen dat het gezond is voor het kind. Ik weet even niet wat wel gezond is dan.

Heel simpel: wil dat kind naar de universiteit dan gaat ie, zo niet dan niet.

Allicht, maar dat was mijn vraag niet.

Hij is te jong, hij heeft vrijwel geen enkele levenservaring en zal die ook nooit krijgen als hij zo door gaat. Fijn allemaal dat hij zo goed dingen kan lezen en onthouden, maar laat hem zich maar eerst eens ontwikkelen tot een volwassen-waardig mens, een mens dat ook op sociaal gebied het nodige heeft meegemaakt.

Je kan toch niet verwachten van zo'n joch dat hij zich op sociaal vlak normaal ontwikkeld omdat hij zich totaal niet kan identificeren met zijn leeftijdsgenoten.

Als hij naar de universiteit wil, en het kan, moet hij dat vooral doen.

Ik denk dat zijn IQ heel erg hoog is. Als het verhaal klopt. Maar het kind zal niet veel sociale vaardigeheden ontwikkelen. Sowieso omdat het geen kinderen om zich heen zal hebben áls hij naar de universiteit gaat, maar ook als hij dat niet doet denk ik niet dat hij veel speelt met zijn leeftijdsgenoten.

Je vroeg wat men ervan vond, en dat vind ik er van.

Het is onmogelijk voor een extreem begaafd kind om zich "normaal" te ontwikkelen. Dan sta je als ouder voor een dilemma: radicaal versnellen (met alle daarbij horende risico's) of in de min-of-meer normale klas zetten (met risico's op sociale isolatie, extreme verveling, onderpresteren, etc. etc.). Natuurlijk, zes jaar is wel erg jong om naar de universiteit te gaan, maar ik kan me voorstellen dat het, onder de omstandigheden, de beste optie is.

Inderdaad, je maakt dat kind absoluut niet blij door hem naar een normale school te sturen. Liever dat hij geen vrienden heeft, maar wel een leuke tijd op de universiteit dan dat hij geen vrienden heeft en ook geen leuke tijd op school.

De familie ijvert? Waarom zou je als kind van zes naar de universiteit willen?

Ik geloof niet dat dat een kind goed doet, om hem op zes jarige leeftijd al te laten studeren. Er zal altijd anders tegen hem aangekeken worden.

als hij het helemaal zelf wil

maar zelfs voor een hoogbegaaft kind van 6 zijn er nog wel andere dingen te leren dan meteen naar de universiteit
ik denk ook niet datie dat zelf bedacht heeft

Ga je naar de dokter, zit er een 11-jarige kind voor je neus :cool:

aangezien de studie geneeskunde niet alleen uit theorie bestaat, maar hij ook co-schappen zou moeten lopen, lijkt het me niet een al te best plan..
ach, en als dat kind graag naar de universiteit wil om dat theoriegedeelte te leren, vind ik dat best kunnen. ik weet niet hoe dat knulletje nu is, maar waarschijnlijk voelt hij zich nu ook niet echt kind, speelt niet met andere kinderen en zit zelf alleen maar in de boeken.
en tuurlijk zal hij op een andere manier / niet bij de groep horen op de universiteit, maar het is toch al niet haalbaar om hem op sociaal vlak normaal te laten ontwikkelen.

misschien komt ie op een geniaal idee en vindt hij een oplossing voor een -tot nu toe- ongeneeslijke ziekte.

ik denk dat de ontgroening dan wel een probleem kan worden

geen goed idee veel te jong

tsja misschien dat zo'n ventje zich zal vervelen als hij niet mag gaan, maar het is niet gezond. Zo'n jochie weet dus al hoe je moet leren voor dokter, terwijl hij juist zou moeten leren om vriendjes te maken, wat tikkertje is en hoe je verstoppertje moet spelen. En dat dan ook doen. Ga desnoods met hem risken alsie zo slim is.. maar dit gaat GEWOON TE VURRRRRRRRRRR

Ik weet niet precies hoe slim dat kind werkelijk is, maar geneeskunde studeren lijkt mij niet echt een goed idee.

Het lijkt me beter voor hem als hij een aangepast programma volgt. Op de basisschool of waar dan ook, maar niet tussen studenten. Het lijkt me dat daar genoeg mogelijkheden voor zijn. Ik vraag me af of de universiteit (sociaal gezien) beter voor hem is...

Helemaal mee eens, als dat kind zo slim is, laat de keuze aan hem/haar zelf. En een normale jeugd lukt sowieso niet als je zo bent, dus dat doet er niet toe.

genialiteit moet je altijd stimuleren

maar stimuleren, niet dwingen

Als dat kind zelf graag naar de universiteit wil, en weet wat dat inhoudt, dan vind ik dat geen probleem. Maar mooi niet dat ik me zou laten behandelen door een dokter van twaalf, hoe begaafd ook, en daar ben ik vast niet de enige in.

:D

:D

het kan op emotioneel gebied nooit goed voor zo een kind zijn, maar aan de andere kant, ik geloof ook nooit dat zo een kind aansluiting vindt met kinderen van zijn eigen leeftijd.. geen idee dus..

Rare redenatie: maar zo'n kind kan wel naar de universiteit willen maar is het kind dan al in staat om de consequenties te overzien als dat ook echt gebeurt? Ik vind dat de ouders hem dan wel heel goed moeten begeleiden...

Ik had al van dit kind gehoord. De kans is groot dat hij slechts een opzienbarend goed geheugen heeft. Hij kan dus complete lezingen houden, maar begrijpt zelf niet waar hij over praat.

Dat kind mag dan wel intelligent zijn, maar dat betekend totaal niet dat het ook verstandig is of weet wat het wil. Vooral niet op die leeftijd.

Hoe kan dat!? Hij kan wel slim zijn, maar om zijn scholen te halen in de 6 jaar dat hij leeft... Speelt hij niet ofzo? Het is zielig om hem naar de universiteit te laten gaan. Gewoon terug naar de kleuterklas, ook al is het met universiteit stof. Hij kan moeilijk gaan socializen met de studenten over hoeveel bier te wel niet zuipen ofzo.

Een kind dat hoogbegaafd is, heeft over het algemeen weinig te zoeken tussen leeftijdsgenootjes, hij is niet bezig met de dingen waar zij mee bezig zijn. Aan ontwikkelingsgelijken heeft hij meer, al vraag ik me af of een kind dat zo slim is dat hij als zesjarige naar de universiteit kan (er van uitgaande dat het om meer gaat dan een goed geheugen) ergens ontwikkelingsgelijken zal vinden.

Ik vraag me ook af wanneer je het kind 'iets' aan doet: door hem naar de universiteit te laten gaan of iig stof die daar behandeld wordt te laten bestuderen (er weer van uitgaande dat hij idd slim is) of door hem koste wat kost 'kind' te laten zijn. Ik denk dat dat laatste meer kwaad kan dan het eerste.

Verder ben ik het eens met Sarah: "Als dat kind zelf graag naar de universiteit wil, en weet wat dat inhoudt, dan vind ik dat geen probleem. Maar mooi niet dat ik me zou laten behandelen door een dokter van twaalf, hoe begaafd ook, en daar ben ik vast niet de enige in." Maar wellicht dat hij als onderzoeker een mooie toekomst zou kunnen hebben.

een hoogbegaafd kind is vaak superslim.. maar heeft ook vaak een sociale achterstand.. Kan niet met kinderen van zijn leeftijd overweg..
Dit kind heeft weinig kansen..

Duidelijk slim genoeg om voor zichzelf na te denken over wat hij wil, en als hij naar de Uni wil zou hij naar de Uni moeten mogen. Wat is het probleem? Socialisatie met leeftijdsgenootjes zal toch tegen een muur op lopen en het kind remmen is ook geen goed idee, intelligentie moet benut worden. Ook van een zesjarige (niet vergelijkbaar, je kunt het net zo goed een twintigjarige noemen dan).

Zulke kinderen gaan denk ik eerder het onderzoek in :o

omdat dat 'kind' het een 10 keer zo goed verstand heeft als iemand van 21

daar gaat het toch ook niet om :rolleyes: dat jong wil gewoon zn kennis uitbreiden..

een paar jaar geleden zag ik ook zo'n wonderkind op tv.. die was 11 jaar en studeerde al vliegtuigbouwkunde en bepaalde soort van wiskunde. behalve dat was hij sociaal ook erg begaafd, gaf overal ter wereld lezingen over aids en wereldvrede.

link ;) http://www.oprah.com/tows/pastshows/...010309_b.jhtml

Zo'n kind is al "ongezond" en totaal niet normaal, dus die zal nooit een "normaal" leven hebben, of hij nou naar de uni gaat of niet. Daarom vind ik dat het wel moet kunnen. Hoe kan je zo'n kind nou op de basisschool zetten?Alsof zo'n superintelligent kind daar wel een normaal sociaal leven ontwikkelt.

Ik vind het belachelijk dat ze alleen al overwegen dat kind naar een universiteit te sturen. Ik deel de mening van de meesten hier: laat dat kind tussen leeftijdsgenootjes opgroeien. Zo'n kind kan zelf nog helemaal niet inzien of een universiteit beter voor hem is, hoe slim hij ook is.

een roloog nog wel :confused:
natuurlijk gaat het daar niet om, ik zeg het er alleen even bij. Dat hij dus best geneeskunde kan studeren, maar geen dokter kan worden (of een ander gestudeerd beroep). Omdat hij wel een intellectuele uitdaging nodig heeft die hij alleen op een universiteit lijkt te kunnen vinden, maar verder toch een kind is.

Dat kan ook juist zijn omdat het kind sociaal voorloopt.

Misschien wel een oplossing voor oude mensen die bang zijn voor de dokter, die krijgen nu het gevoel dat hun lieve kleinkind voor ze zit (y) :D

Hmpf. Terughouden is niet goed, pushen ook niet. Zo'n kind zou hoe dan ook een probleem hebben. Laat je hem precies doen wat zijn leeftijdsgenootjes doen, wordt hij ongelukkig omdat het hem niet aanspreekt. Laat je hem dingen naar zijn mentale capaciteiten doen, wordt hij ongelukkig omdat hij zo anders is. Kan nooit goed komen.

heeft die rechter al uitspraak gedaan?

ik heb net ff wat meer opgezocht over dit jochie.. het schijnt dat hij alleen een zeer goed geheugen heeft en dus mss wel een boek over osteoporose uit zn hoofd kent, maar de tekst niet begrijpt.

Het kind zal zo'n grote voorsprong hebben dat het niet echt gelukkig wordt, lijkt mij... Hij zal nooit met leeftijdsgenoten om kunnen gaan omdat hij qua 'verstand' járen voor ligt. Moeilijke zaak, maar een universiteit vol met mensen die veel ouder zijn lijkt me helemaal niets.

Laat dat kind in zn vrije tijd aan zelfstudie doen zonder ingeschreven te staan bij een opleiding. Hij is nog veel te jong, zeker voor een studie als geneeskunde. En op sociale vlak zal dit killing zijn.

Dat kind is geen kind meer. :( Lijkt me een gemis, geen sociaal contact met leeftijdsgenootjes. Leren delen met je spullen, laten zien waarom jij iets wél wil of juist niet. Voor jezelf leren opkomen en lekker bekvechten. Dat jongetje kan toch onmogelijk weten hoe dat is? Een dokter zonder goede sociale vaardigheden? Dat lijkt me niet verstandig. :)

Dat kan je een kind toch niet aan doen, al dat bier.

Ik denk dat het frusterend voor hem is om zich niet te kunnen ontwikkelen op academisch niveau, geen nieuwe lesstof te krijgen die een uitdaging betekenen, geen docenten die slimmer zijn dan hij en ook nog eens meer weten te ontmoeten, etc. Daarnaast is het af en toe ook wel goed om te merken dat er iemand is die meer weet dan jij en dat het nog een tijdje duurt voordat jij de slimmer zal zijn dan je hoogleraar.

Daarnaast denk ik dat studeren op uni niveau en toch spelen met leeftijdsgenoten elkaar niet hoeven uit te sluiten. Als hij zich uitgedaagd voelt door de bloedcirculatie te bestuderen zal dit niet per definitie het kunnen voetballen in een elftal in de weg staan.
Sterker nog, ik denk dat dit de kansen vergroot om af en toe ook met leeftijdsgenoten te spelen omdat hij zich dan niet ongelukkig voelt als gevolg van een gebrek aan uitdaging en even 'kind' kan zijn op dat moment.

In feite is het gewoon een freak of nature die nooit gelukkig zal worden. Wat een vooruitzicht :D

:D (y)

Als dat zo is vind ik het helemaal zielig...
Dan heeft hij er toch überhaupt niks aan om naar de uni te gaan???