Buig tot je kleiner bent
 

Buig tot je kleiner bent


Gaan we nog zingen aan het eind van de dag als de treurwilg zachtjes
met het stille water speelt en je jezelf omarmt?
Als je me tegen je aandrukt maar me niet
echt voelt dat kan je niet
je voelt alleen jezelf keer twee.

Dansen we nog in de zomer?
Nu we regen verwachten en haar op onze tong
proeven als ze daar eindelijk is
zoen je de druppels weg.

En ik breek bijna.

Ik breek bijna en ik buig als je lippen mij verlangend kussen;
ik weet dat je slechts naar jezelf verlangt.

Bijna breek ik als je me aankijkt en verdriet voelt dat er niet is en zelfs niet tijdelijk.
‘s Nachts sluit ik mijn ogen niet meer.
Ik denk aan wie ik ben en wie ik was.

Lachen we nog even met onze armen uitgestrekt om de zon te omarmen en
alle stralen licht te vangen in ons onsamenhangende hart?

De wereld – kunnen we haar niet in één keer weggooien?

Ik zal nu en later naast je zijn omdat ik simpelweg niet anders kan.
Altijd kun je me zien maar je zult niet echt kijken en ik weet het.
Naast je zal ik staan en rennen en vliegen
- als je dat laatste tenminste van plan bent -
zonder te kunnen vallen.



Ik heb nog lang getwijfeld of dit bij poezie of proza past. Ik denk dat het toch eerder een gedicht is. En ja, commentaar is welkom!

Enkel positieve commentaar ^^.:d

Dankje. :)
Ik heb er alleen niet zo heel erg veel aan. Ik heb liever opbouwende kritiek dan lovende woorden. Toch bedankt hoor.

Ik heb geen verstand van gedichten, maar ik vind de jouwe altijd heel erg mooi, meeslepend.

Een poging tot 'commentaar' :o :


Gaan we nog zingen aan het eind van de dag als de treurwilg zachtjes
met het stille water speelt en je jezelf omarmt?
Als je me tegen je aandrukt maar me niet
echt voelt dat kan je niet
je voelt alleen jezelf keer twee.

Ik vind het jammer dat je in de tweede zin jezelf omarmen al noemt. Ik vind het einde heel erg mooi, 'jezelf keer twee', maar misschien zou het meer een 'aaaah zo'-wending geven, als je dat wilt natuurlijk, als je het in de tweede regel niet alvast verklapt, als het ware.


Lachen we nog even met onze armen uitgestrekt om de zon te omarmen en
alle stralen licht te vangen in ons onsamenhangende hart?

Bedoel je lagen of begrijp ik het verkeerd?

Danje Sawna, ik vind het fijn om te horen dat je mijn gedichten meeslepend vindt, echt. Ik denk dat je gelijk hebt als het beter is het nog niet te verklappen. Ik denk dat ik dat verander (ookal kan dat in het topci nu even niet meer...)
Verder, moest het wel lachen zijn. Ik vind de zin alleen een beetje verwarrend zelf, maar ik weet nog niet precies hoe ik die ga veranderen.
Bedankt voor je commentaar!

Mooi! De beeldspraak is treffend en het geheel is niet al te bloemrijk gelukkig. Vooral de strofe

"Ik breek bijna en ik buig als je lippen mij verlangend kussen;
ik weet dat je slechts naar jezelf verlangt."

raakte me om een of andere reden.