Gedicht bij schilderij
 

Dit was een schoolopdracht en ook het 1e gedicht dat ik ooit geschreven heb. Reacties zijn welkom :bloos:

Groetjes,

Poezel


http://img428.imageshack.us/img428/5...euw1941xt0.jpg

Naar “Hoeve onder de sneeuw, 1941” door Valerius De saedeleer”

Daar waar de tweede oorlog van die eeuw
sprak in het wakend wachten
bij het smeulen van de haard.
De vrouw knikkebollend de bijbel herlas,
ofschoon de zwakke zon na donkere nachten
het kale land had uitgeklaard
samen met ‘t kraaien van de haan
maar de tijd slechts langzaam begon te zwichten
in ’t prevelen van weesgegroetmaria’s,
de gesmeekte vraag om ’t leed te verlichten,
was de man steeds langer heen gegaan
onder ’t zwijgend zicht van gevallen sneeuw.

heel mooi en passend

Dat is erg goed voor een eerste gedicht zeg! Het eerste stuk las ik vlug en ongeïnteresseert door, maar het deel vanaf 'ofschoon de zwakke zon na..' maakte alles weer goe. Mag ik vragen hoeveel je ervoor kreeg?

Met stijl gedaan Poezel

Ja, voor een eerste gedicht zeer tof.
Ik zou volgende keer wel proberen woorden als 'knikkebollend', tegenwoordige deelwoorden dus, te voorkomen te gebruiken. Tenzij je ze zelf mooi vindt, maar ik vind het altijd een beetje slordig, makkelijk staan. Verder mooi gedaan, veelbelovend. Het past ook goed bij het schilderij.

Ja, heel mooi, zelfs al was het je twintigste gedicht geweest, ontroerend. Er zijn er niet zoveel die het meteen zo kunnen. Knap dat je meteen allerlei alliteraties en assonanties gebruikt, toont aan dat je er gevoel voor hebt, ze komen heel natuurlijk over. 'weesgegroetmaria's' is tof. Past ook mooi bij het schilderij.

Het is wel lastig dat het zo'n lange zin is: ik moest het begin weer even overlezen om het overzicht niet te verliezen. En ik ben het ook eens met wat CSN zegt over tegenwoordige deelwoorden.

misschien kan je nog wat spelen met het gewicht van de sneeuw op de dakpannen, als beeldspraak voor het gewicht van de gedachten aan verlies op haar "hersenpan". 'gewicht' past tenslotte ook bij de rijm