in de trein gemaakt
 

er is een brief die je schrijft
maar niet verstuurt
die je leest telkens opnieuw
maar die niet gelezen wordt

het papier is verkleurd
door bijtend zout
en de geur van jezelf
heeft dit eeuwig verzegeld

het bevat een regel
die je altijd overslaat
een woord dat jou ambivaleert
je van binnenuit verscheurt

een gevoel dat je voor jezelf bewaart


---------
edit: metrum aanpassinkje en een grandioze dt-fout.

Ik vind het niet een heel bijzonder gedicht, maar de gedachte is wel leuk en de rijm op sommige plaatsen heel mooi subtiel gedaan. Ik heb 2 dingen aangepast waardoor het volgens mij iets beter klinkt, de komma in de eerste strofe en de schuingedrukte 'en'.

Heb je dit echt in de trein geschreven of heeft het met jouw gedicht te maken?

Ik kan me vandaag even niet helemaal goed concentreren dus ga ik zeker niet zeggen dat het een slecht gedicht is, ik voel me gewoon niet zo aangesproken.

De tweede strofe heeft wel iets vind ik, misschien moet je van daaruit enkele verbeteringen aanbrengen zoals bij de 2 laatste zinnen in de eerste strofe, het ergert me wat dat 2 keer iets met lezen staat op erg korte tijd, soms past dat, maar niet bij die strofe gewoon.

Ik ben niet in staat (moe) om verder iets zinnigs te schrijven (als ik dat al gedaan heb) dus hou ik maar mijn mond :) .

Ik vind het stiekem niets. Het is dat het door jou is gemaakt... :P

Het is niet boeiend, niet vernieuwend, niet grensverleggend en zelfs in zijn eenvoud redelijk saai. En dan komen de dure woorden maar zij maken het niet beter, integendeel, ze staan in een schril contrast met wat de rest van het gedicht en maken het tot iets wat zich mooier wil voordoen dan het in werkelijkheid is.

Daarnaast begrijp ik het gevoel wel :).

Ik vind het best een okee rijmseltje. Treinreizen kunnen de inspiratie prima opwekken, dus ga daar vooral mee door. Het monotone gebonk, het voorbijrazende landschap... Mooi vind ik dat.