gevoel dat moeder kwaad op me is
 

Excuses voor het lange verhaal :|

Ik heb een lastige relatie met mijn moeder. Er is zelfs ná mijn puberteit en ná haar chronische ziekte (waar ze nog steeds wel last van heeft, maar dat is een ander verhaal) geen goede verhouding tussen ons ontstaan. Over een maand ga ik op kamers, met een dubbel gevoel. Aan de ene kant ben ik écht blij niet meer met haar in één huis te hoeven leven, aan de andere kant vind ik het stomweg k*t dat we zo'n slechte band hebben.
Het is deels mijn eigen schuld, dat besef ik. Ik vertel haar amper iets persoonlijk, ga tegen haar in, laat haar merken dat ik in sommige dingen (bijvoorbeeld ruziemaken, argumenteren) haar meerdere ben, etc. Toch kan ik dat niet meer rechtbreien, heb er eenvoudigweg de energie niet voor. We kunnen het (op een oppervlakkige manier) namelijk ook heel gezellig hebben en ik heb herhaaldelijk gemerkt dat ''er over praten'' enkel averechts werkt. Want praten valt met haar dus niet te doen, echt helemaal niet.
Nu is er wel één dingetje waar ik mee zit, waar misschien wel makkelijk iets aan gedaan kan worden. Ik heb namelijk heel gauw het gevoel dat ze kwaad op me is. Ik laat me haast door niemand intimideren, maar door haar dus wel. Stemverheffing, blik in haar ogen, überhaupt haar uitstraling zijn genoeg voor mij om me alweer kut te voelen omdat ik denk dat ze kwaad is. Volgens haar is dat driekwart van de tijd niet zo en als ik er iets van zeg krijg ik enkel te horen dat ze gewoon moe is. Zal best, denk ik dan, maar ik blijf met het gevoel zitten. (en er staat zelden het tegenovergestelde gevoel tegenover, helaas.)
Nu is mijn vraag, na dit ellenlange verhaal, hoe ík hier iets aan kan doen. Zoals ik al zei, iets aan háár willen veranderen is eenvoudigweg geen optie, maar misschien bestaan er wel trucjes voor mezelf, zodat ik me wat minder snel aangevallen voel (en dingen dus weer niet zo snel escaleren.)

Dit probleem herken ik :)
Ik had precies hetzelfde. Voelde me ook enorm snel 'bedreigd'.
Mijn moeder heeft dan ook het vervelende trekje om eerst stilzwijgend de kamer binnen te lopen en dan pas na een tijd de bom te laten barsten. Vaak om nutteloze dingen, ze was dan gewoon weer overwerkt en dergelijke.
Ik heb er eigenlijk niets speciaal aan gedaan, maar toch vind ik de situatie sterk verbeterd. Ze maakt haar plots niet meer kwaad om dingen waar ze zich vroeger wel kwaad om zou maken.
Het onmogelijke is dus gebeurd: zij is veranderd ;)
Ik voel me nog steeds even snel bedreigd, zoiets groeit er niet zo meteen uit.

Ik zou dus gewoon wachten en de tijd zijn werk laten doen. Het betert duidelijk met ouder worden :o

Laatst hoorde ik van iemand die op kamers ging, ik geloof na wat conflicten en dergelijke, dat de relatie met ouders ook beter word als je niet meer op elkaars lip zit. Dat je elkaar meer gaat warderen e.d.

misschien kan je <als je bijv net in je kamer bent in getrokken> een brief schrijven met wat je voelt, en ook hoe jij tegen je relatie met je moeder aan kijkt. Ook kan je er inzetten dat je het graag anders had gewilt (argumenten) en dat je het erg jammer vind dat het zo is gelopen.

En omdat je zegt dat er niet met haar te praten valt, moet je misschien vragen of je moeder terug sgrijft met hoe zij het vond enzo.

je hoeft niet eens dikke maatjes te worden, als jullie elkaar maar begrijpen en wat jullie voelen voor elkaar zeg maar. ;)

ik hoop dat je relatie met je moeder zo beter wordt (y)

als je nog vragen hebt, kan je me een pm sturen ;).

mvg,
Ashwin

Bedankt voor de reacties.

@ Ashwin: ik ga geen brief schrijven, want met niet kunnen praten bedoel ik eigenlijk niet kunnen communiceren. Ik wil háár niet veranderen, ik wil het onderwerp niet eens aansnijden. Ik geloof ook wel dat volgend jaar het allemaal wat lekkerder gaat lopen, maar ik zoek dus nog een oplossing voor dat gevoel wat ik telkens krijg. Ik heb het idee namelijk dat dat vooral aan mijzelf ligt, dat ik me het inbeeld of zo.

ok,
naja dan kan je dnek ik gewoon praten met een goede vriendin of misschien (klinkt misschien kinder8tig) kindertelefoon of met een psycholoog praten.

want als je praat en je gevoelens zegmaar naar buiten laat komen dan is meestal het eergste gevoel weg ;)

Probeer jezelf af te vragen: heb ik bewijs dat mijn moeder nu kwaad op me is? Misschien kijkt ze boos, maar iedereen kijkt wel eens boos (zeker als ze moe is).
Heeft ze iets tegen me gezegd? Heb ik iets verkeerd gedaan waarop ze boos zou kunnen worden?

Zo niet, besluit dan dat je te weinig bewijs hebt, om te concluderen dat je moeder boos is.

Klinkt misschien vaag en moeilijk, maar dit is iets wat je kunt oefenen. Ze noemen het: "je gedachtes uitdagen", oftewel, testen of jouw gedachtes kloppen.

Dat is best een goede, eigenlijk! Dankjewel. :)