'Hoe graag ik ook zou willen bloeien': een tweestrijd.
 

‘Je groef je eigen meer van Killarney,
begroef ’t stof en zinkende rouw.
Met twee bomen langs de oever,
gelijk ’n treurwilg en ’n es.

De Dionysische was van mij.’


Ik begin - bezin - omdat de drang naar dwars te groot is,
doch kan ik niet verwijken van wat mij ritme brengt.
Het krenkt me, omdat al ’t verzet bewijst, dat slechts
de verdeling van vier ’t patroon is dat ik ken.

Uitspatting noch losbandigheid, geen vrijgevochten ideaal.
Maar ’n uitgemeten droefheid, alle drama van de taal.
Melancholie aan overvloed met een keerzijde op z’n kant;
vurige emotie, te leven en niet te pen.

Waarom ’n mens zich niet kan laten kennen, waarom
de ene kant de ander in drift verdringt.
Wát doet ’t mij dat ik niet in woede dan wel liefde kan verkeren op papier?

Ik schreeuwde vroeger, huilde, spat mijn gif!
Met de acceptatie is ook het uiten bruut vergaan;
Ironisch, hoe men de boom slechts aan zijn vruchten kent.

- Het is de reden dat je rechts rijdt, en in Nieuw-Zeeland andersom. -

Het heeft wel iets, momenteel heb ik niks om aan te merken- of toch, maar dat bekijk ik later wel, wanneer ik zinnigere uitspraken kan doen en mij beter kan concentreren:).

Het doet me echt helemaal niks :bloos:. Ik snap het niet. Ik kan er niets mee en ik kan er echt niets uithalen (oké, dat heb ik echt nog nooit gehad). Technisch vind ik het ook niet super. Ik vind alle 'n-s en 't-s op het laatst storend worden.

Ik geloof dat ik het al eens eerder heb gezegd. Pompeus. Té veel. Té zwaar. Je verzuipt in je bewoordingen terwijl het gedicht duidelijk niet daarvoor bedoeld is.

Al vind ik de laatste zin intrigerend.

Ja Muut, ik weet het en het is verschrikkelijk, want ik kan het niet meer. Dat is ook precies wat dit gedicht zegt:

omdat al ’t verzet bewijst

Het is erg maar wat doe je eraan...

En LvH, ja dankje voor die opmerking! Het was me niet opgevallen dat ik telkens 't en 'n gebruik, ze kunnen toevallig stuk voor stuk weg dus dat ga ik ook doen - kan het helaas niet meer in dit topic veranderen -.

Ik ben het wel met Mutant eens, het is zo'n ontzettende wirwar van uitdrukkingen en beelden en statements dat maar weinig lezers alles haarfijn zouden kunnen ontrafelen. Dat hoeft opzich niet erg te zijn maar dit gedicht vraagt er heel erg om ontrafeld te worden, maar tegelijk kan dat niet doordat alles zo 'in elkaar gevlochten' is. Als ik het een paar keer doorlees lijkt het ook alsof je het daarover hebt, alsof je ermee in de knoop zit. Vind je het moeilijk om eenvoudig te schrijven?

Oei oei waarom heb je deze nu toch geupt :o. Dit is inderdaad niet goed, het is te vaag en niet pakkend. Ik vind het heel erg moeilijk om eenvoudig te schrijven, ik zou bijv. heel erg graag een gedicht over de liefde schrijven in eenvoudige bewoording, maar dat lukt me niet. Toch ben ik over mijn laatste gedicht wél tevreden :o.