mijn zwarte hart (gedicht)
 

Mijn zwarte hart

Kon ik maar aan iemand vertellen,
van mijn zorgen en van mijn pijn.
Van die dingen die me bezig houden,
en dat ik niet zovaak alleen wil zijn.

S’avonds kijk ik naar de sterren,
de sterren in het donkerste zwart.
Die kleur die doet me goed,
want het past het beste bij mijn hart..

Want dat is het plekje,
Waar alle woorden zwijgen.
Waar ik al mijn geheimen bewaar,
dat plekje is helemaal mijn eigen…


wat vinden jullie ervan? :bloos:

mooi...
maar een beetje triest,niet?
voel je je echt zo?

Kon ik maar aan iemand vertellen
Kon ik maar iemand vertellen over

's Avonds

Die kleur doet me goed ('díe' is hier misplaatst)

De laatste zin is niet af.

------

De rijm is tamelijk eenvoudig, maar het gedicht loopt wel redelijk (het metrum is niet perfect, maar wel goed).

Het onderwerp vind ik jammer - wat cliché en als het meelijwekkend moet zijn, is het te platvloers beschreven.

Volgens mij zit er wel meer in jou.

Niet bijster origineel, maar dat hoeft niet altijd. Zoals ik het zie is het een gedichtje dat voornamelijk bedoeld is om je emoties van je af te schrijven. Verder is het geen hoogstandje.

Paar kleine foutjes:
Die twee puntjes achter de tweede strofe horen er één te zijn. Twee punten aan het eind van een zin is sowieso nooit correct Nederlands.

'Zo vaak' zijn twee woorden.

Van de laatste regel kun je beter 'dat plekje is mij helemaal eigen' maken, want zoals hij er nu staat staat klopt hij niet.

Het metrum is oké en wijkt nergens storend af. Toch struikel ik een beetje over de laatste strofe.
'Waar alle woorden zwijgen' vind ik de beste vondst.

Een paar schrijffoutjes en storingen in jouw metrum, jammer.
Ik kan niks nieuw zeggen want de kritiek die er moest zijn is gezegd.