oorlogskind
 

oorlogskind loopt op straat
en ziet en kent alleen pijn
weet alleen hoe het in de oorlog moet zijn
weet niet hoe te spelen
is zijn kinderjeugd verloren
durft nooit meer liefde te delen

het oorlogskind draagt geweren
zodat niemand hem kan deren.
maar in feite is alles al kapot
de wonden in zijn hart en zijn ziel
zijn nooit meer te helen
voor altijd kapot

oorlogskind loopt rond in de oorlog
lopend tussen de lijken van andere
weet niet waarom te leven
weet niet waarom op te geven
weet niet beter kent niets anders
dan oorlog

oorlogskind draagt messen en moord andere uit
oorlogskind weet niet beter dan dit
heeft hier nooit voor gekozen
wilde ook liever spelen
nu heeft hij wonden die je nooit meer kan helen
wilde ook liever lachen en zijn speelgoed delen

oorlogskind haal je uit de oorlog
maar de oorlog nooit meer uit hem,toch
eeuwige wonden in zijn ziel zullen nooit meer weggaan
zullen hem zijn hele leven in de weg staan
pak hem zijn wapens af
en hij voelt zich zielig en laf

oorlogskind
voor eeuwig verdoemd
word nooit meer verzoend
met het geluk van het leven
omdat hij het nooit meer zal durven geven
oorlogskind oorlogskind hoe moet hij verder leven

woow
das echt mooi
vooral vind ik het een interessant onderwerp

Uit de regels:

Ik heb het je al een paar keer zien doen nu.

Ik vind het niet mooi omdat er geen 'houvast' in jouw gedicht zit, geen vast vertrouwd ritme ofzo, of een zin die mooi klinkt, een woord dat goed geplaatst/gevonden is. Het is gewoon een ordinair opstelletje, niet echt een gedicht.

ik kan me wel een beetje bij G aansluiten...maar je onderwerp inspireerde me
bedankt

De benaming 'ordinair opstelletje' vind ik dan weer een beetje misplaatst.

Ik ben het er wel mee eens dat dit geen goed gedicht is. Dat komt (denk ik) voornamelijk omdat je nog niet zo heel lang schrijft, en het valt sowieso wel op te lossen.

Het onderwerp is sowieso al lastig, omdat je dingen schrijft die iedereen eigenlijk wel weet, een beetje het 'standaard beeld van een oorlogskind hier', zegmaar. Het is wat te algemeen daardoor... dus je kan je bijv. nog meer verdiepen in het onderwerp en daardoor 'interessantere' dingen erover schrijven, dingen waarvan lezers denken 'ja, daar had ik nog nooit bij stilgestaan'. (zo heb ik er bijv. mijn twijfels bij dat kinderen niet weten hoe ze moeten spelen op de manier waarop jij die regel bedoelt)

Je hebt wel gevoel voor ritme heb ik het idee, maar je rijmdrang is nog een beetje storend. Dat zie je heel goed in deze twee zinnen:
het oorlogskind draagt geweren
zodat niemand hem kan deren.
Omdat je hier persé wilt rijmen op geweren, kies je een woord uit dat het ritme een beetje verknoeid. Als je het leest die je dat de klank heel erg op geweren, deren ligt. Je krijgt dan dat omhoogschieten van klank aan het eind van de zin, en in een droevig gedicht is dat niet zo handig.

Verder schrijf je veel dingen nog té voluit, je kan heel veel doen met taal zodat het ritmisch mooier is. Je moet goed opassen met je regellengte. En deze zin is natuurlijk gejat :p:
oorlogskind haal je uit de oorlog
maar de oorlog nooit meer uit hem,

Er zitten zeker wel mooie stukjes in en de toon is goed, maar je kan nog veel verbeteren.

Ik vind het te cliche en niet echt goed geschreven. Ook de herhaling van 'oorlogskind' gaat op de zenuwen werken. Bovendien besteed je volgens mij veel te veel woorden aan.

Nog even wat taalkundige dingen:

Kinderjeugd? :D

Hij loopt lopend?

Ik kan me aansluiten bij...: de herhaling van oorlogskind is irriterend..Je haakt na een tijd af omdat er geen variatie in het begin van aller blokjes zit!! Dat is zoals in een opstel bijna elke keer zeggen Dan deden we dit en dan deden we dat..dat irriteert mateloos...Het onderwerp is wel iets waarmee je wat kan doen..Je moet gewoon wat minder herhalen..