Liefde en angst
 

Liefde en angst. Twee begrippen die naar mijn mening op vrij veel manieren met elkaar verbonden zijn. En waar iedereen ook wel eens iets van ervaren heeft. En dat liefde misschien wel makkelijker zou zijn als die twee niet zo sterk vebonden waren. Maar waar komen die angsten eigenlijk vandaan? Angsten kunnen bijvoorbeeld voortkomen uit onzekerheid of een gebrek aan vertrouwen. Zoveel van iemand houden en het idee hebben niet zonder de ander te kunnen dat daarmee juist de angst om de ander kwijt te raken aangewakkerd wordt. Angsten kunnen reeël zijn of juist op niets dan alleen je eigen negatieve gedachten gebaseerd.

Maar zijn veel angsten die voorkomen in de liefde niet van fundamentele basis? Als soort van zelfbescherming om niet onnodig veel gekwetst te worden? Of om het gevoel voor de ander alleen nog maar te versterken, zodat het voortbestaan van de mens gebaseerd is op liefde en relaties met inhoud?

Ikzelf heb namelijk best wel angsten gekend in mijn huidige relatie. Vaak irreeële, voortkomend vanuit mijn eigen gevoel en vaak negatieve gedachtenpatroon. Maar die gevoelens van angst waren er wel, ondanks dat ik tegelijker tijd tegen mezelf kon zeggen dat die angst eigenlijk op niks reeëls gebaseerd was. Heb ik dan zelf zoveel moeite om te relativeren, of zit die angst daar vanuit een basis-emotie die simpelweg niet altijd uit te schakelen is?

En hoe vervelend het ervaren van angst binnen een relatie vaak ook is, ergens bevestigd het voor mij vaak ook wel weer mijn gevoel voor hem. En ik denk dat dit voor heel veel mensen wel opgaat. Iedereen zal in zijn of haar relaties wel eens angst voelen of gevoeld hebben. Wat voor angst dan ook en gebaseerd op allerlei verschillende dingen.

Ik ben wel benieuwd hoe anderen hier over denken. Wat is naar jouw idee de reden voor het feit dat angst en liefde zo vaak samen lijken te gaan? En is dit goed of fout, logisch te verklaren, misschien helemaal niet weg te denken?

Tell me :)

Bij liefde is het volgens mij logisch dat er angst is. Aangezien die persoon dan veel voor je betekent ben je toch wel bang dat er iets mis kan gaan.

Ik heb nog nooit angst ín een ralatie gehad, aangezien ik nog nooit een relatie heb gehad. Wel verliefdheden gekend, en me toen ook soms laten meeslepen door inderdaad irreële angsten. Angst voor het onbekende, angst niet leuk te zijn, het bekende wat-als-wat-als-wat-als?, angsten die voortkomen uit mijn perfectionisme et cetera.
Dat angst en liefde vaak samengaat lijkt me logisch, omdat het beide zo fundamenteel is en onderdeel van ieders leven. Je kunt haast álles wel aan liefde koppelen, als je het mij vraagt.
Het kán goed zijn, een beetje bang zijn iemand kwijt te raken of zo, maar als de angst de boventoon gaat voeren zit je verkeerd. :)

Ik heb in een goede relatie juist weinig angst om de ander kwijt te raken omdat ik juist de bevestiging krijg die ik zoek.

Ik denk dat angst juit een slecht teken is en dat het aangeeft dat het ergens nog schort.(Angst voor ongelukken en dergelijke daargelaten)

Hangt af van de soort angst die ervaren wordt denk ik.

Kijk, ik ben niet bang dat hij zomaar bij mij weg gaat of mij verlaat voor een ander. Ik ben zeker genoeg van onze liefde en onze relatie om te weten dat die heel wat kan hebben en dat wij ook de minder leuke kanten van een relatie kunnen ervaren en beleven, zonder dat dit gelijk het einde betekent. Angst om hem daadwerkelijk te verliezen heb ik niet, enkel inderdaad af en toe door een ongeluk oid.

Maar soms, op momenten dat ik al niet lekker in mijn vel zit, overspoeld mij opeens de angst voor het alleenzijn. Niet dat hij mij alleen zou laten, maar puur het alleen-zijn opzich. Ik ben vaak genoeg zonder hem en dan heb ik die ansgt echt niet altijd. Maar een enkele keer kan die angst mij opeens volledig grijpen en kan ik verschrikkelijk intens en overstuur reageren op zijn weg gaan.

Op dat moment zelf weet ik al dat mijn reactie té hevig is en dat er niks ergs is aan het feit af en toe alleen te zijn. Maar toch kan mij dat soms verschrikkelijk bang maken.

En zo heb ik wel meer angsten die naar mijn idee niet duiden op een slechte of instabiele relatie, maar die wel degelijk aanwezig zijn en op een bepaald emanier ook wel effect kunnen hebben op de relatie.

Volgens mij is angst precies zoals je het zelf al aangeeft. Als je van iemand houdt wil je graag dat degene van wie je houdt ook dezelfde warme gevoelens heeft voor jou.
Vaak komt de angst door een bepaalde vertrouwensfactor die ontbreekt in de relatie, maar die niet erkent durft te worden door degene die deze gevoelens heeft of door beiden. (Ik ga er even voor het gemak van uit dat de vrouw deze angst gevoelens heeft en de man niet, gewoon om het verhaal wat eenvoudiger te houden :))
Als de man dan iets doet, wat voor de vrouw maar iets 'anders' is dan normaal, dan gaat de vrouw hier iets achter zoeken. Gaat ie vreemd? Gaat er iets gebeuren? Raak ik hem straks kwijt? Vragen in die richting. Door deze angst gevoelens gaat de vrouw zich dan al niet onbewust de situatie van hem kwijt te raken simuleren, zodat het straks, als het echt blijkt te zijn, de klap minder hard aankomt.

Moraal van het verhaal: Ik denk dat angst een soort zelfverdedigingsmechanisme is ten gevolge van onzekerheid en het ontbreken van een bepaalde vertrouwens factor. Hetgeen wat we als angst ervaren bereidt ons al voor op iets wat misschien zou kunnen gebeuren, om de pijn dan minder te maken.

Just my humble opinion...:)

Een vertrouwensfactor die betrekking heeft op beide personen in de relatie (dus in feite een factor die in de relatie zelf als niet of niet voldoende aanwezig wordt ervaren en door één van beide wordt ervaren) of doel je daarbij ook op een factor die puur in de persoon zit die het ook ervaart? Dus dat de angst in die zin ook bij de eigen persoon vandaan komt en niet direct uit iets binnen de relatie? (ben ik een beetje te volgen? :o)

Daar ben ik sowieso eigenlijk wel benieuwd naar. Is er nog een verschil tussen man en vrouw naar hoe en welke angst er binnen een relatie wordt ervaren? Persoonlijk denk ik van wel, uitleg daarover volgt later nog wel van mijn kant, ik wil eerst andere meningen ;)

Dit lijkt me wel iets zwart-wit en overdreven gesteld (zó makkelijk werkt de psyche van de vrouw nou ook weer niet ;)), maar dat mechanisme kom je op iets dieper niveau wel degelijk tegen denk ik.

Dat is een bekend mechanisme inderdaad, maar ik vraag me af waar die nou precies op is gebaseerd binnen een relatie. Onzekerheid en het ontbreken van een vertrouwens factor, of iets anders?

Dat ligt er denk ik aan wie dit ervaart, of het door slechts één persoon wordt ervaren of door allebei. Als het bij beiden het geval is dan lijkt me dat hier serieus over gepraat moet worden, want als het vertrouwen ontbreekt zodat je jezelf moet gaan voorbereiden op rampscenario's dan kan het nooit erg lang goed gaan. Als het slechts bij één het geval is dan denk ik meer aan een ervaring eerder in diegeens leven. Bijvoorbeeld een eerdere vriend(in) die is vreemdgegaan, of een ouder die is vreemdgegaan.


Persoonlijk denk ik niet dat het qua gevoel veel verschil zal maken, maar wel in waarvoor ze bang zijn dat het gebeurd. Hierbij denk ik dat het verschil in geslacht ook zal uitmaken wat ze zich voorstellen waaraan ze de ander verliezen.

Het was ook niet bedoeld om de vrouwen in een kwaad daglicht te stellen ;) Het is gewoon een simpele situatie waar het eigenlijk om draait naar mijn mening, daar komt volgens mij het hele angst gebeuren vandaan.

Hier denk ik aan een combinatie van beiden. Het begint waarschijnlijk met de onzekerheid over zichzelf, de vrouw vindt dat er nog veel meer, andere leukere, mooiere, lievere vrouwen zijn daar zij. En denkt dat zij niet goed genoeg zal zijn voor hem of hij op een gegeven moment zal gaan denken dat zij niet goed genoeg is. Hieruit volgt dan het vertrouwensprobleem, de vrouw denkt dat bij iedere omgang met andere vrouwen de man kan gaan inzien dat zij niet goed genoeg is voor hem. Zij gaat nu dus alvast een simulatie maken van het hele gebeuren dat haar vriend er achter gaat komen dat ze niet goed genoeg is, zodat de klap straks minder hard aan zal komen.

Een interessante topic moet ik zeggen :) (y)

Bij mijzelf komt het voort uit die laatste. Eerdere ervaringen (niet op het gebied van vreemdgaan trouwens) hebben bij mij een angst ontwikkeld, die helaas binnen mijn huidige relatie op een bepaalde manier tot uiting komt. Erg jammer soms, maar ik heb hier vanaf het begin gelijk over gepraat met mijn vriend en ik ben nu bijna zover dat ik geheel kan verklaren waar die angst vandaan komt. Helaas is het daarmee nog niet gelijk opgelost natuurlijk...

En als er inderdaad door beiden iets gemist wordt in de relatie, moet daar zeker over gepraat worden. Ik kom nog zoveel mensen tegen die om de een of andere reden niet goed kunnen praten met hun partner. En dat vind ik zo zonde, aangezien dat naar mijn mening 1 van de basisprincipes is van een relatie. Maar ook het niet kunnen of willen praten met de ander, komt vaak voort uit een bepaalde angst...

Een bekent verschijnsel, maar niet voor mijzelf gelukkig. Veel (jonge) meiden zijn inderdaad erg onzeker over zichzelf en de reden waarom hun partner bij hen is. Ik denk dat leeftijd hierin ook wel een grote rol speelt. Hoe ouder je bent, hoe beter je kunt relativeren en je je helemaal niet meer met dit soort (eigenlijk onzinnige) dingen bezighoudt. Ik heb mij hierom gelukkig nooit zorgen gemaakt, ben wat dat betreft altijd vrij zeker over mezelf geweest.

Maar dat is juist het rare. Ondanks dat ik niet onzeker ben over mezelf en prima kan relativeren, heb ik toch af en toe last van bepaalde angsten. Vandaar dat ook de vraag bij mij op kwam, waar dat dan vandaan zou kunnen komen. Uiteraard ben ik daar voor mezelf ook al een tijd mee bezig en blijkt dit een vrij diep gelegen probleem te zijn. Zo ben ik bijvoorbeeld niet onzeker over mijzelf, maar kan ik me wel onzeker gaan voelen over bepaalde situaties, puur vanuit mijn eigen negatieve gedachtengang.

Ik ben ook iemand die dingen heel intens kan ervaren, zowel positieve als negatieve emoties.

Dankje. Het is een onderwerp waar ik zelf al een hele tijd mee bezig ben en ik vroeg me af bij wie dit nog meer (op een wat oppervlakkerige basis) speelde en hoe er over angsten binnen relaties in het algemeen gedacht wordt.

Ben ik het mee eens. En dan 'mis kan gaan' in ieder betekenis.

Je kunt je afvragen wanneer je iets als angst ziet.

Ik zie iets als angst als iets niet uit een toevallige onzekerheid komt bijvoorbeeld door hormonen, maar dat het een terug komend en structurele angst is.

Daar zit iets in. Maar de situatie die ik beschreef, is wel degelijk steeds terugkomend, de ene keer heviger dan de andere keer. Het is iig een reactie (een angst dus) die vrij vaak in mij naar boven komt. Maar omdat ik weet dat hij eigenlijk niet reeël is, toon ik hem vaak niet aan mijn vriend en weet ik die angst dus ook redelijk in toom te houden. Simpelweg omdat ik het niet bij mezelf toe wil laten. Maar soms lukt dat niet, omdat die angst - of iig de gevoelens die die angst in mij oproept - te hevig is en barst het er dus in 1 keer uit.

Ik denk dat iedereen wel eens bang is om zijn/haar vriend(in) te verliezen, mits het echt een serieuze relatie is. Je moet wel echt een koele kikker zijn om gewoon te denken, ach zonder hem/haar kan ik ook verder. (Het is natuurlijk wel zo, maar ik denk dat als je dat denkt op zo'n moment dat het toch wel mis zit.)

Als je hier va(a)k(er) last van hebt zou je het beter wel aan je vriend vertellen, dan kan hij je tenminste gerust stellen. Mijn vriendin en ik zijn allebei twee personen die als we hetgeen niet gezegd hebben wat we voelen of denken dat het dan blijft knagen tot het wel gezegd is. Dus we vertellen elkaar het zo snel mogelijk als er iets is om je druk over te maken. Zij was in het begin ook onzeker (vandaag precies 11 maanden samen :D ) toen heb ik het er iedere keer min of meer uit moeten trekken wat er aan de hand was en dan kon ik haar gerust stellen. Nu verteld ze het gewoon uit zichzelf en kan ik haar meteen gerust stellen, het is toch niet nodig dat ze met angstige gevoelens blijft zitten terwijl het een kleine moeite is om haar gerust te stellen? :)

Je kunt het beste gewoon je gevoelens onder ogen komen en ze accepteren, erover praten met je vriend. Vertrouw me, binnen 5 minuten dat je het hem verteld zijn alle angst gevoelens weer weg ;). Als je het hem gewoon blijft vertellen iedere keer dan zal hij je ook iedere keer gerust stellen, gewoon omdat ie van je houdt. Op den duur zullen de angst gevoelens veel minder worden (y)

En die angsten bleken reëel te zijn gezien het feit dat er geen relaties uit die verliefdheden zijn gekomen?

In een geval wel, ja. Niet dat ze zó reëel waren, maar vooral dat het een goede afloop in de weg stond. Of zo, ongeveer. :)

Ik heb eigenlijk helemaal geen angsten over mijn huidige vriend/relatie. Ik weet dat het goed zit, en ben ook niet bang dat hij verongelukt ofzo. Het heeft geen zin om je daar zorgen over te maken, bovendien is de kans nogal klein dat het gebeurt.

Hij zit bij de vrijwillige brandweer, en gaat dat misschien op professionele basis doen. Ik denk dat ik dan wel wat angstig zou zijn, het is immers een beroep met risico's. Hij vertelt vaak verhalen over collega's die verbrand zijn, of getraumatiseerd omdat ze de meest gruwelijke dingen hebben gezien.
Ik wil natuurlijk niet dat hem dat overkomt.
Maar zolang hij geen prof-brandweerman is, maak ik mij geen zorgen, gelukkig maar :)

Oh, we hebben het er zeker vaak over gehad hoor. Maar ik wil hem en mezelf er niet elke keer weer mee confronteren, omdat het vaak toch maar bij de vluchtige gedachte blijft en die ook zo weer weg is. Door het steeds te benoemen, claim ik hem in feite en krijgt hij het gevoel dat ik niet alleen zou kunnen zijn en te veel aan hem hang. Iets wat we beiden niet willen.

En de keren dat die angst heel hevig is, merkt hij het vanzelf wel. Mijn stemming slaat om, ik kan heel afstandelijk en bot gaan doen en een enkele keer raak ik dus zelfs helemaal overstuur. Hij kent dit ondertussen, omdat we het er in het begin wel veel over hebben gehad.

Bovendien kan hij me op zo'n moment niet geruststellen, omdat die angst simpelweg niet vanuit hem of onze relatie komt. Het is iets dat in mijzelf zit, door gebeurtenissen in het verleden, maar wat helaas wel af en toe weer naar boven komt bij mij en zich dan op die manier uit in onze relatie.

Ik moet dus iets met dat verleden gaan doen, dat is waarschijnlijk de enige manier om er mee om te kunnen gaan. Want er vanaf komen zal nooit helemaal lukken, omdat het gewoon een stukje 'mij' is. Het zou alleen wel fijn zijn als ik er dan wat beter mee om zou kunnen gaan en ik niet telkens schrik van mijn eigen gedachten.

Het is iig heel goed dat jullie het er regelmatig over gehad hebben, het is samen met vertrouwen het belangrijkste in je relatie dat je weet wat de ander bezig houdt en hoe hij/zij zich voelt.
Je geeft aan dat je zelf al weet dat het komt door dingen uit het verleden, maar weet hij dit ook? Als hij dat niet weet, vertel het hem gewoon, dan zal hij ook beter begrijpen hoe jij je voelt en waarom. :) Als hij het al weet, praat er gewoon nog eens over als je daar behoefte aan hebt en lucht gewoon je hart bij hem.
Je zult moeten proberen het verleden een plaatsje te geven in je leven, het is nu eenmaal gebeurd en veranderen kunnen jullie het allebei niet. Maar als jullie er samen genoeg over praten dan zal vanzelf het kwartje vallen dat je nergens angst voor hoeft te hebben.

Hoe komt het eigenlijk dat hij je niet gerust kan stellen? Je zit toch duidelijk met onprettige gevoelens die betrekking hebben op je vriend, dat hij je verlaat of hem iets overkomt.

Offtopic: @Thee Muts, you've got mail :)

Hij weet dat het door dingen uit het verleden komt. Hij is zelfs degene die dat samen met mij de afgelopen 2 jaar duidelijk heeft weten te krijgen. We zijn allebei heel erg van het praten, over onszelf maar zeker ook over de ander. We zetten elkaar heel erg aan het denken en confronteren de ander ook vaak wel met dingen, zodat daar over nagedacht gaat worden. Mede door hem heb ik nu dus wel een redelijk beeld van waar ik allemaal mee zit en zelfs ook wel wat er moet gebeuren om het een plek te kunnen geven. Alleen heb ik momenteel nog niet de moed om die stap te zetten, maar ook daar wordt aan gewerkt :)

Ik ben echt heel blij dat mijn vriend en ik zulke goede gesprekken hebben samen, er is echt maar heel weinig dat wij niet van elkaar weten.

Hmm, moeilijk uit te leggen. Zoals ik al eerder zei, hebben die angsten geen directe betrekking op hemzelf. Er zit in mij een soort verlatingsangst die mij heel bang maakt voor het alleen-zijn. En omdat ik iemand ben die zich heel erg aan 1 persoon kan hechten, komt dat ook tot uiting bij die ene persoon. Ik heb dit in het verleden ook met vriendschappen gehad.

Waar het dus op neer komt, is het feit dat ik bang ben voor het gevoel en het idee ergens alleen te zijn. Ik ben niet bang dat hij mij verlaat en dat ik dus in die zin alleen ben. Ik ben soms bang voor het alleen-zijn als hij de deur uit gaat en ik dus alleen thuis blijf bijvoorbeeld. Zeker als dit onverwachts gebeurd. Ik ben dus niet bang voor het feit dat hij mij misschien zou verlaten, maar puur het niet goed alleen kunnen zijn; het liefst zo vaak mogelijk bij hem willen zijn.

Dus daarom kan hij mij ook niet geruststellen, omdat ik wéét dat ik hem niet kwijt ben. En ik weet ook dat er echt niks ergs gebeurd als ik alleen ben en dat dat ook helemaal niet verkeerd is. Maar toch kan ik heel moeilijk omgaan met het onverwachts ergens alleen achterblijven. Kijk, als ik het van te voren weet, is het allemaal prima. En ik vind het soms ook juist heerlijk om alleen thuis te zijn, alle ruimte te hebben. Maar soms kan ik daar juist ook helemaal niet tegen en komt er een angst van vroeger naar boven. Misschien juist wel een angst die zich uit in het niet alleen willen zijn, en is dat alleen-zijn dus niet de angst zelf. Ik denk eerder dat dat het is.

Je mag je handen wel dichtknijpen met zo'n relatie, zo open naar elkaar, dat kom je niet vaak tegen. (y) Als het goed met elkaar en met elkaar kunnen praten goed zit in een relatie dan pakt het vrijwel altijd goed uit, dit moeten jullie ook vooral blijven doen.
Jullie hebben samen alvast geänalyseerd waar de problemen zitten, dat is alvast de helft van de oplossing. De moed verzamelen om stappen te zetten zal het moeilijkste deel zijn van dit probleem op te lossen. Maar zo lang op je vriend blijft vertrouwen dat hij je steunt, want dat zal ie, zal het wel loslopen. Het heeft gewoon tijd nodig.

Heb je toevallig een oudere broer/zus?

Ik heb een oudere broer en een jongere broer (beide nog thuiswonend, ik ben al ruim 1,5 jaar het huis uit). Hoezo? :)

Dit doet me denken aan de film Donnie Darko.

Hier kan een deel van de angst vandaan komen dat je bang bent om alleen te zijn. Omdat je als tweede geboren bent, heb je altijd al iemand gehad waarmee je kon optrekken en je kon vermaken. Als er dan nog een derde bij komt is er altijd wel iets te doen in huis.

Het kan zijn dat je hierdoor bang bent om alleen te zijn, omdat je van thuis uit altijd gewend bent dat je anderen om je heen had. Je hebt jezelf niet echt bezig hoeven houden, omdat je een oudere broer hebt, dus konden jullie dingen samen doen.
Ik denk dat het er zo ingeroest is, volkomen normaal hoor ;), dat je altijd wel iemand om je heen hebt die geluid produceert. Als je dan alleen thuis bent en je hebt nog dingen te doen dan gaat het over het algemeen goed, maar zodra je gaat zitten en niet meer weet wat je moet doen, dan kunnen deze angst gevoelens wel ineens opkomen. Gewoon omdat je gewend bent dat er iemand is, en nu is het stil.

Dat zou misschien wel kunnen ja. We zijn ook altijd een heel hecht gezin geweest. Toch zijn er ook heel veel problemen geweest, die ik eigenlijk pas sinds kort ook echt als probleem ben gaan zien. Daarvoor deed ik altijd maar alsof het allemaal wel meeviel.

Ik ben een aantal jaar geleden op gegeven moment ook in 1 klap heel veel mensen om me heen kwijt geraakt (gelukkig niet in de zin van overlijden). Ik verhuisde op mijn 12de naar de andere kant van het land, waardoor ik in 1 keer al mijn zekerheden en vrienden kwijtraakte. Wat ik helaas die 7 jaar in de nieuwe woonplaats niet meer heb teruggevonden, ik heb me daar nooit echt gelukkig gevoeld. Ook leerde ik 2 mensen kennen waar ik een hele hechte vriendschap mee opbouwde, maar die beiden op gegeven moment veel te moeilijk werden en een stuk verminderd zijn. 1tje heb ik zelfs helemaal af moeten kappen. Daarbij kwam ook nog dat zowel mijn moeder als broer deppressief waren/zijn, wat ook tijdens die periode heel erg naar voren kwam. En alsof dat nog niet genoeg was, werd ik zelf ook erg ziek en ben ik in een hele lange vervelende medische molen terecht gekomen.

Kort gezegd komt het er dus op neer, dat mijn hele leven in een aantal jaar tijd flink werd veranderd. De mensen om mij heen raakte ik kwijt, of veranderden zo erg dat ze niet meer waren wie ze altijd voor mij geweest waren. In die tijd ben ik heel erg alleen geweest, maar dat heb ik nooit echt durven toelaten en durven laten zien. Mijn ouders hadden het immers druk genoeg met zichzelf en mijn broer. Ik vond dat ik het allemaal wel alleen moest kunnen en dat ik me er gewoon maar overheen moest zetten.

Maar nu binnen mijn relatie merk ik dus dat alle verdriet en eenzaamheid van toen er nog goed zitten. En flink naar boven komen, doordat ik nu wel iemand heb waar ik volledig op kan rekenen en vertrouwen; mijn vriend. Maar ik ben zelf bang dat ik dit iets te veel aan het doen ben. Ook is het voor mij nog betrekkelijk nieuw dat je met iemand zo'n hechte band op kan bouwen die ook blijft bestaan en zelfs alleen maar steeds sterker wordt. Door alle dingen die gebeurd zijn, heb ik dat vertrouwen nogal verloren. Ik denk dat daar ook een stuk angst vandaan komt.

Nu ik inmiddels ergens anders woon (sinds ik het huis uit ben), heb ik het leven dat ik nooit gehad heb, maar wel altijd wilde. Ik heb een hechte groep vrienden om mij heen, een huis waar ik me echt thuis voel, duidelijke plannen voor de toekomst en heel veel liefde om te geven en te krijgen. En ik vind het heerlijk. Maar daarmee komt wel heel sterk het gemis van die 7 jaar naar boven. Heel logisch eigenlijk, maar ik vind wel dat ik dat nu moet gaan afsluiten.

Hmm, en zo persoonlijk ben ik hier eigenlijk nog nooit geweest :bloos:

Het is heel begrijpelijk dat dit nog steeds allemaal aan je knaagt en je dit wil oplossen. Je geeft zelf aan dat je deed alsof alles wel meeviel, dit is tegenover de buitenwereld oke want die hebben er verder niets mee te maken. Maar het is belangrijk om voor jezelf op een rijtje te zetten waar je nú nog precies mee zit en je moet het vooral durven te erkennen. Het is een grote stap om te zetten en je zult er allicht wat moed voor bijeen moeten schrapen, maar je moet, niet alleen tegenover je vriend maar ook jezelf, erkennen dat er dingen zijn uit het verleden waarmee je nog duidelijk in je maag zit. Dat is al het begin van het oplossen van je probleem, het probleem erkennen.

In heel je verhaal komt genoeg ellende naar voren en vanzelfsprekend verwerk je dit niet van vandaag op morgen. Je hebt er goed aan gedaan om niet nog meer druk op de ketel te zetten thuis, met alles wat er gebeurd is. Maar je woont nu niet meer thuis, en nu is het tijd om de dingen uit je verleden een plaatsje te geven zodat jij nu zélf gelukkig kunt worden. :)

Verder moet je je vooral geen zorgen maken over het bouwen op je vriend. Hij staat het dichtste bij je en het is zo ontzettend belangrijk dat hij weet wat er in jou omgaat, dan kan hij jou beter opvangen en beter voor je klaar staan als je dat nodig hebt. Hij wil je graag helpen met het afsluiten van je verleden en alles een plaatsje te geven, dus maak je daar vooral niet druk om ;)

Aangezien ik nog nooit een serieuze relatie heb gehad, kan ik niet echt spreken over angsten in een relatie.
Soms zit ik wel eens te fantaseren over hoe het zou zijn om zo'n soort relatie te hebben, en dan... ben ik eigenlijk gewoon bang, omdat ik het idee heb dat ik mezelf nooit zo open zou kunnen stellen, dat iemand mij zo volledig zou kunnen accepteren. Natuurlijk weet ik rationeel wel dat dat groeit, dat dat vanzelf komt, maar dat verandert weinig aan het gevoel dat ik heb. Misschien heeft het ook te maken met het feit dat ik bang ben dat mijn vrijheid beperkt wordt.

Waarschijnlijk moet ik gewoon de juiste jongen/man nog tegen komen en verdwijnen die angsten. Waarschijnlijk kan ik me er ook wel overheen zetten, als de juiste goser er maar is. We zien het wel.

Angst in de vorm van onzekerheid, ik geloof dat het zelden zonder elkaar voorkomt. Misschien niet continu, maar tijdens/voor/na een relatie zijn er genoeg dingen om onzeker/angstig over te zijn.

angst vind ik een erg groot woord. Het feit dat ik het jammer zou vinden om mijn vriend kwijt te raken kan ik geen angst noemen. Angst heb ik voor dingen als longkanker, het overlijden van mijn meest dierbaren, een terroristische aanslag etc. Maar angst dat mijn vriend mij verlaat, of vreemdgaat of wat dan ook: nee. Wat ik het dan wel moet noemen, geen idee. Het is een mogelijkheid die je in gedachten houdt, en die niet leuk is als het eventueel gebeurd. Maar angst is een te actieve emotie. Ik zie het meer als waakzaamheid.