Coco Chanel
 

Zij verweet hem een gebrek aan inlevingsvermogen. Hij verweet haar niets. Het was haar goed recht te eisen dat hij die jurk zou aantrekken. Een enkele seconde was hij er rotsvast van overtuigd dat hij er toe in staat was zijn mannelijkheid te verloochenen en dat ellendige roze ding met strik aan te trekken. Niet meer dan die seconde want toen besefte hij dat een miserabel huwelijk niet op te waarderen viel door de slaapkamer rond te paraderen in dat Coco Chanel-vehikel.

Nochtans was zij een lieve meid. Toen hij haar leerde kennen, dat spreekt. “Ze trachten je te veroveren, om te toveren om dan volledige onderwerping aan hun tirannieke bewind te eisen”, zo bedacht hij zich, enigszins filosofisch gestemd maar daarom niet minder op zijn hoede. Ze kon ieders elk moment zijn laatste restje mannelijkheid om zeep helpen door hem in die jurk te dwingen. Het was geeneens een mooie jurk.

De mensheid zij geprezen dat de eerste jaren van hun relatie een en al extatisch hoogtepunt was. Althans, dat probeerde ze hem aan te praten. Het stond hem niet meer al te helder bij. Die jaren waren als in een waas aan hem voorbij gegaan. Beneveld door de liefde, claimt zijn vrouw, nu. Daar durfde hij niet aan twijfelen. Ook zijn vrienden doen niet meer de minste poging hem iets anders op de mouw te spelden.

Dat hadden ze al lang opgegeven. Nochtans was hij het waard om voor te vechten, om zijn authenticiteit heelhuids uit de strijd te krijgen. Of om zijn persoonlijkheid niet ondergesneeuwd te zien door haar verwachtingen. Of iets dergelijk. Hij was immers een trotse drinkebroer, een trouwe kameraad en een hooggeëerd lid van het gezelschap der rokkenjagers. Tot hij haar leerde kennen.

Toegegeven: zij was niet de verpersoonlijking van het kwaad. Integendeel, de geloofwaardigheid die ze aan de dag legde in haar rol als would-be Moeder Teresa, blies zowat half zijn vriendenkring van hun integraal verzamelde sokken. In ieder geval, dat was zowat het overheersende gevoel de eerste dagen. Maar langzamerhand zagen ze hun kameraad stukje voor stukje verdwijnen in haar web van liefde en bemoedering (lees: verleiding en bedrog).

Hij bleef er apatisch onder. Dat cruciale kamermoment uitgezonderd, die luttele seconde waar zij hem die jurk toewierp. In een flits werd het hem allemaal duidelijk. Niet liefde was de drug. Slechts dat bruine goedje dat ze elke ochtend door zijn thee mengde, hield hem onder de duim. “Ach ach”, dichtte hij liederlijk in het rond. Vooral de jurk alsnog aan te schieten en terug te zakken in die roes die de naam liefde draagt, blijkbaar als excuus.

Kladje

Sorry voor de kritiek hé maar ik vind dit passen in een boekje zoals de flair als liefdes-romannetje :bloos: Echt flut is het niet maar het heeft gewoon meer iets weg van een 13/14-jarige die zijn/haar best doet om op te vallen.. :| Je hebt wel mooie Woorden die je goed zou kunnen gebruiken...Goed geprobeerd!

Dit zul je anders nóóit in de Flair aantreffen. :D

Mij spreekt het ook niet heel erg aan, maar op andere redenen. Ongepaste woordeherhalingen, naar mijn smaak te weinig rode draad. Ik mis een plot, of zo. Het kon mijn aandacht gewoon niet erg vasthouden. (hoewel je taalgebruik best oké is, eigenlijk.)

:D Misschien niet in de flair dan maar wel in één van die tijdschriften...snappie?? :p

Dat snap ik heel goed, Kiwitje. Maar ik bedoel net zo goed, ook nóóit in ''een van die tijdschriften''.

:D

Het heeft geen rode draad op kop-staart-plot of iets dergelijk. Het is gewoon een beschrijvend kladje. Het is feitelijk samengesteld op fragmentjes ruzie die ik hoorde op de trein, die ik heb overgepend en dan in beschrijvende vorm heb gezet (de conclusie van de man was dat de vrouw hem heel het huwelijk gedrogeerd heeft, louter met de bedoeling getrouwd te blijven - het was ontzettend bizar). Wat bedoel je met woordherhalingen? Ik koppel erg vaak terug naar de vorige zin om een beetje de snelheid erin te houden of om te contrasteren. Maar wat bedoel je met ongepast?

Hm, apart verhaal wel. Ik vind het eind niet echt sterk, het lijkt niet bij de rest te passen. Tenminste, ik vind het niet logisch, maar ergens is het hele stukje niet echt gebaseerd op logica :p 't Komt er eigenlijk op neer dat ik niet zo goed weet wat ik ervan moet vinden. Ik geloof niet dat ik het goed vind, maar ook niet slecht, je woordkeus is goed.

Dat je het naar aanleiding van een gesprek hebt geschreven is wel ff een 'huh?'-moment. Waar sommige mensen al niet over praten in 't OV :D

Ik vind het leuk. Voor mij hoeft een tekst geen logica te hebben of ergens naartoe te leiden, dus (y)

Je quote verkeerd, toch? Ik neem aan dat je op mijn kritiek doelde, ipv die van Kiwii.
Na goed. Ongepaste woordherhaling vind ik bijvoorbeeld: nochtans. (ik had een veel beter voorbeeld, maar dat kan ik ineens niet terugvinden :confused: ) Zulke woorden zijn zo ''typisch'' dat het mij heel erg opvalt als ze vaker in een kort stukje gebruikt worden. Maar weetje, het kan ook gewoon aan mij liggen, ik geloof dat zoiets andere mensen veel minder opvalt.
Nu ik je ''uitleg'' heb gelezen en het stukje zelf ook nog een keer, vat ik alles al veel beter. Het is best aardig, is mijn eindoordeel.

Edit: volgens mij, en als het klopt zou dat heel stom van me zijn, heb ik een gedeelte van mij eerste commentaar niet op dit stukje, maar op een stukje van heel iemand anders gebaseerd. Mijn excuses dus, dat ''woordherhalingengedoe'' slaat hoogst waarschijnlijk niet op jouw schrijfsel. :)