Vrienden/vriendinnen
 

Ik ben best een einzelganger, en vermaak me prima in mn eentje. Capuchon op, muziekje aan en ik heb nergens meer last van.

Misschien komt het daardoor, maar het lijkt wel of ik al mn vrienden/vriendinnen verlies na een tijdje, iets wat ik zelf doe.

Mensen die vroeger alles van me wisten, spreek ik nooit meer, ook geen behoefte aan. Ik wordt nog wel uitgenodigd voor de feesten en verjaardagen, maar kom simpelweg niet meer opdagen.

Laatst ontmoette ik een leuke meid, paar maanden heel erg veel contact mee gehad, en ik had echt het idee dat ze een goeie vriendin van me zou kunnen worden. Zij wilde iets met mij, ik niet met haar. Op een avond vertelde ze me dat ze gek op me was, en ik helaas niet op haar. Half uur later probeerd ze 1 van mn vrienden te versieren. Contact verbroken, hoef geen mensen met onoprechte uitspraken. Nu ben ik volges iedereen meteen egoistisch...

Ik heb maar een paar echte maten, 3 om eerlijk te zijn, maten die voor me klaarstaan en dat ook al hebben bewezen. Die weten hoe ik ben, me nemen hoe ik ben, en weten wat ze wel en niet tegen me kunnen zeggen.


Wat ik hiermee wil zeggen, ik weet het niet, maar heb jij ook dat je vrienden/vriendinnen verliest omdat ze uiteindelijk niet kunnen accepteren hoe je bent ?

Jij bent compleet mijn tegenpool op dit vlak :p

Ik zou net altijd enorm mijn best doen voor mn vrienden, omdat vrienden zo belangrijk voor me zijn.
Daardoor ben ik niet altijd volledig mezelf, of liever: ik ben mezelf maar dan een beetje ingehouden. Uit angst hen te verliezen.

Wat je beschrijft over die vriendin, zou mij dan ook nooit overkomen. Ik zou even heel slechtgezind worden in mezelf, maar alles dan maar laten hoe het was en er zelfs waarschijnlijk niks van laten merken.

Eerlijk waar, ik ben jaloers op je :p .

Zoals je het nu omschrijft klink je als iemand die heel rigoreus is in het afkappen van vriendschappen. "My way or the Highway." Je doet het voorkomen alsof andere mensen jou niet meer accepteren, terwijl het omgekeerde ook het geval is.
Om je vraag te beantwoorden: ik heb sowieso niet zoveel vrienden, maar dat komt door mijn prachtige persoonlijkheid. Ik vind vrienden wel belangrijk, maar het loopt allemaal wat stroef soms.

ja, daar heb je zeker gelijk in. Als ik niet accepteer hoe hun zijn, als ik het vermoeden heb dat ik ze niet voor 100 % kan vertrouwen, hoef ik geen contact meer met ze te hebben.

Wat dat betreft is het wel fijn, ik kan echt mezelf zijn bij mn echte vrienden.

3 echt goede 'maten' vind ik helemaal niet weinig? Ik snap verder wel wat je bedoelt. Ik laat vriendschappen of doodbloeden, of wil ziekelijk obsessief bevriend met iemand zijn.

Dat is wel fijn natuurlijk. Maar op die manier beperk je jezelf wel in de contacten die je hebt/maakt.

Maarja, dan hangt het er ook maar weer net vanaf wat voor contact jij met mensen wil hebben. Blijkbaar heb jij geen behoefte aan oppervlakkige vriendschappen of kennissen, maar wil jij alleen echt goede vrienschappen. Niks mis mee lijkt me, als je dat van te voren maar duidelijk maakt naar de mensen waarmee je een contact aangaat. Dan voelen ze zich achteraf ook niet aan de kant gezet.

na 100 km verop te zijn gaan wonen heb ik nog maar een paar mensen: mijn boyfriend en mn familie.

vriendschap is een illusie

Je geeft zelf aan nogal een einzelganger te zijn en dat je tegenwoordig niet meer op feestjes e.d. komt opdagen. Dat is natuurlijk je eigen keus, maar daarmee geef je aan de anderen mensen wel het bericht af dan hun je eigenlijk niet zo interesseren omdat je het niet eens wilt opbrengen op een feestje te komen. Waardoor hun vervolgens ook geen zin meer hebben om veel energie en jou te gaan steken.

Voor de rest komt dat meiske nogal sletterig over, zeker om achter een van je vrienden aan te gaan, om je zo jaloers proberen te maken. Wees maar blij dat je daar niks mee begonnen bent. (y)

3 maten vind ik opzich best veel, ik heb alleen mijn vriendin en één hele goede vriend (die ken ik al bijna 15 jaar nu), waarbij we weten dat we echt op elkaar aan kunnen, ookal zien we elkaar tegenwoordig minder. :)

Volgens mij accepteer jij niet hoe zij zijn, en draai jij op dit moment het verhaal om, jij bent immers degene die hen afwijst. Natuurlijk is het fijn wanneer alles op jou manier kan/mag, maar ervan uit gaan zou ik niet. Verder lijkt het me wijs mensen vooraf al te vertellen wat jij van hen verwacht, zodat je ze niet in een later stadium alsnog af hoeft te wijzen omdat het je toch niet zint en zij dus al weten wat ze kunnen verwachten.

Ik heb zelf een paar zéér goede vrienden, welke ik dag- en nacht mag bellen als ik ergens over in zit. En die bereid zijn de halve wereld af te reizen mocht dat nodig zijn. Dit zijn dan ook de mensen bij wie ik volkomen mezelf kan zijn, en op wie ik altijd kan rekenen zonder enige twijfel, iets dat uiteraard ten alle tijden wederzijds is. Vriendschap is geven en nemen, doe je dat niet is het veelal gedoemd te mislukken. Naar maar waar!

Bovenstaande zéér goede vrienden gaan voor mij boven alles, alle vage kennissen en contacten kunnen me naast hen gestolen worden. Ik bedoel; Ik heb niets aan losse flodders, al wil ik soms best kijken of er misschien een nieuwe potentiële vriendschap tussenzit (En dat is uiterst zeldzaam). En 3 échte maten, is echt geen aantal om je voor te schamen hoor. Zie het als een rijkdom en wees er vooral zuinig op!

Ja echte vrienden heb je niet zoveel, ik vertrouw er ook maar 3 maten echt voor de 100%. En dan heb je natuurlijk een reeks maten die er nog eens bovenop komen maar daarom niet altijd te vertrouwen zijn. Zij accepteren mij zoals ik ben anders zijn ze het niet waard om mijn vrienden te zijn.

Als ze niet kunnen accepteren hoe je bent, dan waren het in de eerste plaats al geen vrienden hè.

ik heb goede vrienden, ik heb vage kennissen.. ik heb iig wel behoefte aan veel (verschillende) mensen om me heen enzo, ik zou me ook echt kapot vervelen in vakanties bijv. als ik hen niet had. maar ik ben er in tegenstelling tot jou dus nog niet precies uit wie nou écht vrienden zijn en wie niet. dat merk ik vanzelf wel 'als het moment daar is' en tot die tijd ben ik gewoon gek op ze en vermaak ik me prima met ze. het hoeft niet altijd moeilijk te zijn, ik vind het meer dan best zo.

ik heb op het moment 1 echte goeie vriend die ik 24/7 kan bellen, en hij mij. we weten precies wat we aan elkaar hebben. Dat t soms niet wil lukken met meiden, ach jammer. dat komt wel. dat het soms niet vlot met zogenaamde vrienden, jammer. dan bloedt het contact dood, en ik vermaak me alsnog best.

pas als je de dingen (de problemen) die je aantipt echt een probleem gaan worden voor je, dan pas veranderen. why change a winning formula? OF je moet het bewust veranderen, of t gebeurd automatisch, wat ik dus had.

Als ik mensen uitnodig op een feestje en ze komen domweg niet, nou dan zal ik ze zeker niet vaker uitnodigen...

Bevriend zijn moet natuurlijk van twee kanten komen. Je moet er voor elkaar zijn. Het is leuk dat mensen dag en nacht voor je klaar staan, maar dan mogen ze dat ook van jou verwachten. Kunnen ze dat?
Het is ook niet reëel om te vinden dat je bij anderen alles mag en kan doen. Dat werkt misschien bij een paar mensen zo.

Het kan best dat je na een tijdje niet meer een goed gevoel krijgt van 'vrienden'/kennissen, dan moet je daar ook eerlijk in zijn en niet zomaar van de ene op de andere dag verdwijnen.

Zelf heb ik graag mensen om me heen, allerlei soorten en dat botst dan ook weleens onderling, jammer genoeg. Ik doe niet aan beste vriend(inn)en, omdat dat niet werkt voor mij. Wel heb ik een paar goede vrienden. Ik wil bij iedereen een stukje van mezelf kwijt en niet alles bij een persoon (dit is ook wel om mezelf te beschermen).

3 echte vrienden is niet zo weinig hoor denk ik.

Ik heb 1 echte vriend die alles voor mij over zou hebben, dan nog 1 heel goeie vriend en vriendin en dan nog mijn boyfriend.

Het verschil met andere 'gewone' vrienden is dat ik bij hen geen initiatief neem. Ik wacht tot zij iets voorstellen om te doen en dan kom ik wel meestal mee, maar ik zou ze zelf niet gaan opbellen om iets samen te doen.

3 vrienden is wel erg hoor. Ik zou niet kunnen leven met maar 3 vrienden. In mijn woonplaats en omstreken wonden veel mensen waar ik bevriend mee ben. Van school, sporten uitgaan en werk. Mja een vriend zoals jou hoefde ik ook niet. Als ik je uitnodig op een feestje en je komt gewoonweg niet opdagen :s dat gebeurt een keer maar geen 2 keer.

Dus eigenlijk accepteer jij hen niet zoals ze zijn, maar moeten ze jou wel accepteren zoals je bent (incl. je botte gedrag)?

zoiets d8 ik ook al

Ik merk aan mezelf dat ik mensen die op dit moment bij mij passen (mijn manier van denken begrijpen en snappen hoe ik op dit moment in elkaar zit), mijn goede vrienden zijn. Een paar jaar geleden waren het weer anderen.

Het lijkt me stug dat je altijd dezelfde vrienden hebt, omdat je niet altijd hetzelfde zult zijn en de mensen om je heen ook niet. Soms groei je uitelkaar, of juist naar elkaar toe:)

Ik herken wel wat in je verhaal. Ik ben ook behoorlijk op mezelf, dat is steeds meer geworden naar mate ik ouder ben geworden. Waar ik eerst veeel vrienden had, heb ik er nu nog een paar, een vast clubje.

De reden waarom dat minder is geworden, is simpelweg omdat ik geen behoefte heb aan zoveel vrienden, sociale contacten, dingen die ik moet onderhouden en omdat die lui hypocriet zijn, schijnheilig en ik zou hetzelfde zijn als ik die 'vriendschappen' in stand hield.

Ik vind het prima zo. En waarom zou dat anders moeten zijn?

Je hebt neit veel vrienden nodig omg elukkuig te zijn..
Als die 3 maten die je hebt maar te vertrouwen zijn en je altijd bij ze terecht kunt.. Ook jij moet heirin meewerken.. Voor hen klaarstaan enz..

Drie echte maten is toch aardig wat...? Dat is meer dan de meeste mensen hebben, denk ik.

Ik denk dat iedereen wel vriend(inn)en verliest omdat ze uiteindelijk niet kunnen accepteren hoe je bent en/of omdat iemand zelf niet kan accepteren hoe de ander is of wat dan ook (en net als een aantal anderen hier, krijg ik bij jou de indruk dat het meer dat laatste is :o).

Ik denk dat je mij ook wel kunt betitelen als een 'einzelganger', dat houdt bij mij alleen niet in dat ik anderen niet accepteer zoals ze zijn. De mensen waar ik heel veel van kan hebben zijn juist mijn beste vrienden en ik kan veel van ze hebben, omdat ik weet dat ze er altijd voor me zijn, dat ze eerlijk tegen me zijn en dat ze mij accepteren. Ik heb één goede vriend (mijn man ;)) en, ik denk, twee echt goede vriendinnen (al uiten beide vriendschappen zich op een heel andere manier), het enige wat ik jammer vind is dat die vriendinnen te ver weg wonen (geen honderden kilometers, maar een vriendin twee straten verderop ofzo lijkt me ook wel eens lgezellig ;)).

Er zijn gewoon maar heel weinig mensen die een ander niet zomaar laten vallen (en ik denk dat (bijna?) iedereen wel iemand heeft waar hij of zij heel veel voor over heeft), al is het soms maar voor een paar jaar. Als je er vanuit gaat dat iedereen waar je goed mee omgaat een echte vriend(in) is en/of dat iedere vriend(in) dat voor altijd zal blijven, dan is vriendschap idd een illusie.