moment
 

je geur vervliegt in deze wind
de storm waarin ik mij bevind
verbindt me niet langer met jou
en je haar en ogen, je zachte lippen
die eens de trouw bezworen maar toch spleten

hoeveel het me kan spijten is mij nog lang helder
een maand geleden, slechts een maand
waarin ik pijn in rook op liet gaan en soms verdronk
- dat hield ik mezelf voor

want wat verdrinkt drijft later boven
en als een lijk wordt het ontwaard
de schrik verstikt mijn zwakke adem
- ik dacht dat ik mijzelf terughad
maar het was de herinnering aan een moment met jou

Commentaar is welkom.

Even wat korte opmerkingen: waarom staat alles schuin? Splijtende lippen vind ik raar. Ik mis originaliteit in je gedicht, ik vind het allemaal niet zo bijzonder. Ook vind ik geen ritme in je tekst. "want wat verdrinkt drijft later boven" vind ik de beste zin van je gedicht, maar de context doet erg afbreuk aan de kracht van die zin.

Even een fout hersteld.

@Reynaert: Alles staat schuin om.. Eigenlijk geen reden. Ik vond het mooi staan, dat is de enige reden die ik me kan bedenken.
Jammer dat je negatief bent over mijn gedicht. Ik vond het zelf eerlijkgezegd ook niet veel, maar had behoefte om weer wat nieuws te posten.

want wat verdrinkt drijft later boven
en als een lijk wordt het ontwaard
de schrik verstikt mijn zwakke adem

Ik vind dit stuk zeer goed, plus dat de slotzin naar mijn idee heel bruikbaar is in die zin dat wát je wilt zeggen heel passend is, maar je nog wat teveel woorden nodig hebt om het te zeggen. Ik zou eerlijk gezegd de eerste strofen de deur uitdoen en op het laatste stuk je gedicht 'herschrijven'... dat is misschien wat radicaal, maar volgens mij zou je er een veel beter gedicht van kunnen maken. Wat betreft het eerste gedeelte ben ik het nl. wel met Reynaert eens.