Symbool der liefde
 

Sinds lange tijd een gedicht wat ik weer enigzins het posten waard vind, en dan ook nog over de liefde, niet echt mijn ding maja. Ben benieuwd wat jullie er van vinden en wat anders kan.

Symbool der liefde

We hadden gerekend op donder en bliksem,
maar niet dat, noch regen of wind
had de kracht, de heldere hemel te doen verdwijnen.


Vanuit een hoog verdord grasveld
welke nog die avond, om wat druppels had gebeden,
waren wij het samen, die de hemel verwarmde
en al het neerdalende licht opnamen

om vervolgens om te zetten in energie.
Net genoeg voor een extra twinkeling
vanuit mijn ogen naar jouw kant gestuurd
waarna onlosmakelijk verbonden


een eeuwig symbool
wat nu getekend staat,
voor ons geluk en liefde.

Ik weet het zo niet. Heb het al verschillende keren gelezen en weet echt niet wat ik ervan moet denken. Het einde vind ik enigzins cliché. Zou de laatste strofe schrappen. Van de rest daarvan kan je wel iets maken maar ik mis wat taalcreativiteit. Zou het eens herbekijken je gedicht.

Ik zou constructies als grasveld
welke vermijden (zo geforceerd) en de eerste zin klopt volgens mij ook niet.

en het is=:een sympbool dat en niet wat.

Ik kan me hier niks bij voorstellen, ik lees zinnen waarop ik me niet kan concentreren wegens bovenstaande dingen