In de peilloze diepte van de put
 

In de peilloze diepte van de put (of van het water?)
zwemt nogal wat.
Vissen, gedachtes, plannen voor moord
het is een pot nat.
Kenmerkend is het geschater
van de mensen daarboven,
met blauw rond hun hoofd.
Nog niet beroofd van hun simpele waardering,
maar geloof me, dat komt later.

Hun lachen, hun gieren het kaatst op en neer
en zigzagt zo langzaam naar beneden.
Vervormt en verdiept tot een moeilijke grijns,
die zelfs dán nog opvalt tussen al het gepeins
en het onrustig getik van de zware denkers
die met troebele ogen, zuchten, alweer.
Ze kunnen het niet laten te piekeren
over vroeger, over heden
over de tijd van luchtigheid in alle staten.

Met gelach komen steentjes, wensen
en muntjes en spuug.
Er wordt gevraag om geluk en wijsheid,
gehengeld naar een antwoord
en gehoopt een herkenning in het spiegelend oppervlak.
Niet beseffend dat ze daarmee tekenen
voor een verdrinkingsdood,
in plaat van een leven tussen de mensen.
Nee, ze zeggen met gemak:
''Met de jaren komt de wijsheid''.
Maar met die tijd de spijt en het gemis,
want wat ze vergeten: er raakt ook veel kwijt.

Dus blijf gooien met kleingeld, maar niet vragen om inzicht.
Koester de oppervlakte en het licht.
Krijg vleugels, of spring enkel wat.
Maar altijd naar boven, niet naar benee.
Want in die peilloze diepte zwemt al zat.


--------------------------------
Ik weet zelf niet zo goed wat ik hier van moet vinden. Weer zo iets wat naar mijn gevoel nog niet af is, maar ik kom er ook niet verder mee. Een minput zal sowieso de interpunctie zijn, maar daar ben ik zó slecht in. Verder, commentaar van alle aard is welkom, misschien wordt het dan nog wat. :)

Oeh, de thematiek doet me denken aan de superslechte film die ik gisteren gezien heb (Adrift - ontwijken!). Maar als ik dat buiten beschouwing laat valt er best wat over dit gedicht te zeggen.

Het eerste wat me opviel was dat ik het nogal lang vond. Niet dat ik niet van lange gedichten hou, maar je kan binnen jouw tekst volgens mij heel veel schrappen. Het hele idee van je gedicht zou je veel korter kunnen vertellen.
Je manier van rijmen vond ik hier niet geslaagd, omdat de simpelheid ervan teveel in het oog springt. Rijmen zoals nat/wat, grijns/gepeins, spijt/kwijt, inzicht/licht etc. is niet per definitie slecht, maar doordat je het op zulke opvallende posities inzet springt de simpelheid wel heel erg in het oog.
Verder heb ik ook moeite met de toon van je gedicht, het komt betweterig c.q. voorschrijvend over en daar hou ik niet zo van. Krijg vleugels, of spring enkel wat. vond ik i.t.t. wat ik net zei toch wel leuk.
Als je verder wil met dit gedicht raad ik je aan om zoveel mogelijk te schrappen; probeer de boodschap zo compact mogelijk te brengen. Omdat je zei dat je moeite hebt met de interpunctie heb ik het gedicht doorgenomen en leestekens gezet waar ik ze zelf zou verwachten. Wel moet ik zeggen dat je soms lastige woordvolgordes gebruikt waardoor de interpunctie minder natuurlijk uit de tekst spreekt. Ik heb op een paar plaatsen ook dikgedrukte suggesties geplaatst, kijk maar wat je ermee doet.

---

In de peilloze diepte van de put (of van het water?)
zwemt nogal wat.
Vissen, gedachten, plannen voor moord:
het is een pot nat.
Kenmerkend is het geschater
van de mensen daarboven
met blauw rond hun hoofd.
Nog niet beroofd van hun simpele waardering,
maar geloof me, dat komt later.

Het gelach en gegier kaatst op en neer
en zigzagt zo langzaam naar beneden.
Het vervormt en verdiept tot een moeilijke grijns
die zelfs dán nog opvalt tussen al het gepeins
en het onrustige getik van de zware denkers
die met troebele ogen zuchten, alweer.
Ze kunnen het niet laten te piekeren
over vroeger, over heden,
over de tijd van luchtigheid in alle staten.

Met gelach komen steentjes, wensen
en muntjes en spuug.
Er wordt gevraagd om geluk en wijsheid,
gehengeld naar een antwoord
en gehoopt op een herkenning in het spiegelend oppervlak.
Niet beseffend dat ze daarmee tekenen
voor een verdrinkingsdood
in plaats van een leven tussen de mensen.
Nee, ze zeggen met gemak:
''Met de jaren komt de wijsheid''.
Maar met die tijd de spijt en het gemis
want wat ze vergeten: er raakt ook veel kwijt.

Dus blijf gooien met kleingeld, maar vraag niet om inzicht.
Koester de oppervlakte en het licht.
Krijg vleugels, of spring enkel wat.
Maar altijd naar boven, niet naar benee.
_ in die peilloze diepte zwemt al zat.

:D :D :D

Hm, bedankt voor je commentaar, hier kan ik echt wat mee. Ik geef je nog eens gelijk ook, in de meeste opzichten.