Avondwake
 

Avondwake

Op geblutste ketels
(sla ik je naam)
met koperen lepels

“We hebben de struikrover
opgeknoopt aan een touw
De moordenaar neergeknuppeld,
stoppels schurend tegen de muur ”

En ik wou je nog even zeggen,
dat je je geen zorgen meer
hoeft te maken

Want ook de melacholiem
jagen we hier wel vandaan.

Misschien ontgaat mij iets totaal hoor maar "melacholiem" *?*

Idd. Melacholie lijkt me..

Melancholie dan ?
Hmmz laat ik maar even afwachten wat de schrijver bedoelde :)

Ja, natuurlijk :P.

Neologisme :) .

(N)

Ik had het al eerder gelezen maar kon er toen nog niet zoveel over zeggen. Dat komt denk ik doordat de samenhang tussen de verschillende strofes me niet helemaal duidelijk is; ik snap niet precies welk verhaal je ons probeert te vertellen. Je woordgebruik is hier en daar erg leuk, maar ik mis het verband tussen de dingen. Ook het gebruik van de haakjes snapte ik hier niet helemaal.
Als ik er opnieuw naar kijk kom ik tot een interpretatie die gaat over iemand die de struikrover in zichzelf heeft neergeknuppeld. Daar is hij melancholisch over gestemd, maar tegelijkertijd ziet hij dat weer als een nieuw 'karakter' van zichzelf dat hij moet overwinnnen. Maar ik vul zo heel erg veel zelf in; uit het verband van de zinnen is zoiets nergens af te leiden. En als er uitsluitend staat wat te staat is het wat te mager voor mij. "stoppels schurend tegen de muur" vond ik treffend trouwens.

De verteller ontdoet zich van zijn innerlijke demonen: de struikrover (opgeknoopt aan een touw ), de moordenaar (neergeknuppeld ) en de verrader/collaborateur die gefusilleerd wordt tegen de muur (stoppels schurend... ).

Het zijn eigenlijk gewoon metaforen voor zijn gemoedstoestand: het is niet zo dat hij melancholisch wordt, hij is het namelijk al de hele tijd en probeert hier komaf mee te maken door de (figuurlijke) maatregelen in de tweede strofe.

De boodschap om zich geen zorgen meer te maken is dan ook deels sarcastisch bedoelt, zoals toen Travis Bickle in Taxi Driver ook niet meteen de rust vond die hij zocht na een gemene pooierbende neer te schieten.

Bedankt voor de uitgewerkte becommentariëring waar ik uiteraard veel meer aan heb dan wat gemuggenzift over het woord melancholiem.

Ik denk dat de haakjes in de eerste strofe nogal overbodig zijn. En de hoofdletter aan het begin van de laatste strofe ook. Maar dat moet je zelf weten, ik vind eht iig niet erg mooi staan. Qua inhoud: als je echt de lezer een boodschap mee wil geven gaat die wel erg diep. Ik zou het niet vatten. Ik vind het dan ook erg knap van Reynaert dat hij er wat uit heeft gehaald. Je woordspeling her en der staan leuk. Het schuindgedrukte benadrukt goed dat het iets is dat gezegd wordt.

Ik vind het over het geheel niet echt een hoogstandje, leuk, maar niet echt boeiend. En dan bedoel ik ook letterlijk boeiend. :)

Ik vind het geheel wel goed gevonden. Het loopt lekker, en ik vind de metaforen goed. Eigenlijk heb ik er niet echt iets op aan te merken.
Off-topic: The Cure <3