Ze kokhalsde. De toiletpot stonk en maakte dat ze nog meer moest kotsen. Ze spoelde door. Daar gingen de brokken, de diepte in. En nog eens. En nog eens. Tot haar maag leeg was en het water van het toilet weer proper was. Met een leeg gevoel stapte ze terug naar haar kamer. Ze kroop diep onder de dekens. Een paar pieken van haar haren staken er warrig bovenuit. Opeens voelde ze iets aan haar voeten. Ze graafde in de dekens en haalde er een schriftje onder vandaan. Zich afvragend wat het daar lag te doen bladerde ze erdoor. Het was leeg. Ze haalde een balpen van haar nachttafeltje en begon te schrijven.

Waarom ik hierin schrijf? Geen idee. Omdat ik gek ben misschien. Of omdat ik graag dat klein mormel waarmee ik dit huis deel mijn problemen laat weten.

Ze dacht na en draaide de bladzijde om. Daar schreef ze voort.

Nee. Ik mis haar. Tien maand al… Nog twee maand te gaan. Een jaar is lang. Ik sta op uitbarsten. Al die problemen… Er is niemand om te luisteren. Er is niemand om te knuffelen. Niemand die mij opvangt als ik val. Niemand.

Ze gooide het schrift op haar bed en liep naar het toilet. Haar maag was toch niet zo leeg als ze gedacht had. Ze huilde bittere tranen terwijl ze weer naar haar kamer liep.

Niemand die weet hoe erg ik haar mis. Iedereen die zegt: ‘Ze gaat niet dood, ze komt nog wel terug’ Ik kots ervan. Letterlijk. En figuurlijk. Niemand om de leegte op te vullen. Tien maand. Nog twee te gaan. Nog een zesde. Nog eenenzestig dagen. Lang woord. Lange tijd. Hoe heb ik die tien maand overleefd? Door alles uit te kotsen. En die sukkels maar zoeken naar een oorzaak. In het begin was het een griepje. Niets aan de hand, volgende week is het over. Niet dus. Boulimie misschien? Ze zijn gek. Ik ben gek. Op school elke vijf minuten naar het toilet spurten. Ze vinden mij gek. Ik ben gek.

Haar moeder had een stapel boeken op haar nachttafeltje gelegd. Vierhonderd bladzijden en meer, ‘die lees je toch zo graag.’ Ze veegde de boeken van het nachttafeltje. Met een harde plof kwamen ze op de grond terecht.

Ik ben toch zo gek, dan kan ik best wel een stapel boeken op de grond gooien. Ze lagen in de weg. Alles ligt in de weg. Telefoon. Ik neem toch lekker niet op. Ik ben gek. Ziek. Een ziek lichaam, een ziek hoofd.

De telefoon bleef maar overgaan. Biep. Het antwoordapparaat. Hij was het. Ze werd woedend. Hoe durft hij zich nog te laten horen! Ze werd woedend. ‘Bel alsjeblieft zo snel mogelijk terug! Het gaat echt niet om onze ruzie, vergeet die even, alsjeblieft! Wat er is ga ik niet tegen je antwoordapparaat gaan vertellen, maar bel me alsjeblieft terug!’ Zijn stem klonk eerder wanhopig. Ietwat nieuwsgierig toetste ze het nummer dat ze in een vorig leven vanbuiten geleerd had. Hij nam op.
‘Wat wil je?’ vroeg ze mat.
‘Ze is gisteren overleden in een vliegtuigcrash, ze nam een vervroegd vliegtuig terug naar huis, speciaal voor jou!’ snikte hij.
Ze voelde alles weer opborrelen in haar maag. Hij had haar naam niet genoemd, maar toch wist ze over wie hij het had. Ze smeet de hoorn neer, kotste de telefoon onder en kroop diep onder de lakens, klaar om nooit meer wakker te worden.

(y) hm, ik wacht al op een vervolg... :)

xxx
Ems

ik beschouwde dit eerder als af, want ik heb nooit de moed om verder te schrijven, ik wil het altijd snel afhebben en dan loop ik het toch maar te verkloten... maar misschien schrijf ik ooit wel eens een stukje verder :)

:cool:

Ik vind het eigenlijk al af, tis een leuk einde. Vervolg lijkt me niet nodig.

hm, ik vond het eerder nogal ingewikkeld (maar dat kan natuurlijk ook helemaal aan mij liggen ;) ) en daarom verwachtte ik nog een vervolg, mja, ga het nu nog es heel aandachtig herlezen, misschien snap ik het dan wel een beetje beter :) :o

xxx
Ems

ik vond het al heel goed, maar misschien dat je er toch ietske kunt bijschrijven om het volledig af te maken. (y)

Wie is 'ze'?

Volgens mij schrijf je soms in de verleden tijd en dan weer in de tegenwoordige tijd. 'De telefoon bleef maar overgaan. Biep. Het antwoordapparaat. Hij was het. Ze werd woedend. Hoe durft hij zich nog te laten horen!' Alles is verleden tijd, behalve het dik gedrukte. Misschien bewust, maar het viel mij op.

Ook dat je 'tien maand' schrijft en ook 'klein mormel' en nog wel vaker zo iets. Misschien ook bewust en met een reden, maar ik vind het niet zo fijn lezen.

Verhaal vind ik opzich wel goed. Ook omdat het vragen opwekt, ook al kan ik daar nooit zo goed tegen. ;)

ik vind het leuk om altijd een persoon heel onduidelijk te maken :) is een gewoonte van mij... Je kan fantaseren wie 'ze' is, ze heeft niet een bepaalde persoonlijkheid.

Alles is verteld in het verhaal, maar dat denkt ze, ja, het schemert nie zo erg door... kzallet veranderen :)

dat ligt aan mijn belgisch accent waarschijnlijk, iemand uit belgië zal daar waarschijnlijk niets van merken, of het zou hem toch niet storen

tnx :)

't viel mij helemaal niet op, en kom niet eens uit Belgie :confused: :)

Maar verder, t verhaatje roept vragen op
wie is er neergestort met het vliegtuig?
2 doden in 10 maanden? of is dat laatste eerst gebeurt, en daana pas het begin van je verhaal?

hmm... ksnap er niet erg veel van :)

het ene meisje zit thuis, en het andere meisje is voor een jaar weg. Dat ene meisje mist het andere meisje zo erg, dat ze er ziek van wordt. Dan krijgt ze telefoon van een jongen, die haar vertelt dat het andere meisje is neergestort met haar vliegtuig, een vlucht die ze speciaal voor het ene meisje genomen had, om haar sneller terug te zien.

daar komt het op neer :) namen zijn toch handiger :)

maar het andere meisje en die jongen hebben dus geen persoonlijkheid, het kunnen vrienden zijn, familie,.... alleen de persoonlijkheid van het ene meisje is duidelijk.

hisj eg mooi... :( zileig ook :( komt r nmog ene stukkie bij? plaese :P

waarschijnlijk niet... maar misschien ooit wel :)

oww, nou snap ik em... had niet begrepen dat het adere meisje voor een jaar weg was...
Ja, nu ik em voor de 2e keer lees, idd, het andere meisje is idd voor een jaar weg
Vergeet mn vorige post maar

Goed verhaal! Echt mooi (y)

ja tis leuk... eerst dacht ik van: o nee weer zo iemand die autobiografische ervaringen probeert op te schrijven tot een leesbaar geheel, iets wat bijna nooit lukt, maar dit was best wel goed. vooral het einde. zeker geen vervolg aan maken, en ook geen namen gebruiken, ik vind je stijl echt wel tof.