MOET Ik (meer) hulp zoeken?
 

Ik heb een aantal tests op het internet gedaan, en uit allemaal bleek dat ik anorexia heb. Het lijkt MIJ sterk, maar een vriendin die anorexia heeft gehad een jaar geleden zegt dat ik het duidelijk aan het ontwikkelen ben. Zij houdt me in de gaten, maar denken jullie dat ik het nog iemand moet vertellen?

Nou, ik kan je wel vertellen, dat is geen pretje. Een vriendin van mij heeft het. Ik raad je aan het met je ouders te bespreken. Misschien hebben ze het al wel door, zonder dat jij het weet. Een psychologe hoeft niet, is wel aan te raden. Zie het niet als afkick straf, maar als een gesprek tussen gelijkwaardige gesprekspartners. :)

ik denk het wel..
je hebt niets te verliezen, je kan t 'gewoon' bespreken met je huisarts..

ik zou hulp zoeken

Ik zou het wel doen. Nu ben je nog in de fase dat je hulp kan/wil zoeken, stel je voor dat je het verder gaat ontwikkelen...

"gewoon"? Het is een erg grote stap, het is geen klein wondje waarvoor je een pleister nodig hebt... ondanks het feit, dat je niets te verliezen hebt.

daarom staat het tussen AANHALINGSTEKENS..
snap zelf ook wel dat het een grote stap is

Je MOET niks, verstandig om even naar de huisarts te gaan dunkt mij.

En sorry hoor:http://forum.scholieren.com/showthre...readid=1438060

Het is erg moeilijk om erover te beginnen tegen iemand denk ik.. En ik wil al helemaal niet dat mijn moeder het weet. Kan ik naar een psycholoog of huisarts zonder dat mijn moeder erachter hoeft te komen? En vergoedt mijn verzekering de consults?

Ik denk dat dat wel moet lukken, dokers hebben niet voor niets beroepsgeheim toch?

Is dat zo?
Kan ik dan gewoon bij mijn huisarts langs?
Ze hebben dan wel beroepsgeheim maar volgensmij krijgt mijn ma de rekening..

Je ma krijgt misschien een rekening voor een consult, daar hoeft/staat geen reden van komen bij of gespreksonderwerp...

Ja. Ik krijg wel vragen. Is er niet ergens waar ik heen kan dat mijn moeder het NIET weet?

Kan je dan geen smoesje verzinnen?? de huisarts heeft iig beroepsgeheim en zal het niet zonder jou toestemming vertellen.

Laat het alsjeblieft niet zover komen! Je moet het niet willen. Doe iets nu het nog kan, nu je nog op tijd bent.
Bij mij is het niet officieel vastgesteld, maar probeer te voorkomen dat je net zo ver van hus raakt als dat ik nu ben...

Jij bent ook al zo/te ver. Ga na een willekeurige dokter en die zal het je vertellen...

Waarom mag je moeder het niet weten? Lijkt het je niet verstandiger dat zij er wel vanaf weet?

één stap tegelijk, lijkt me. Dadelijk zegt de huisarts dat het allemaal wel meevalt en dan maak je je moeder maar voor niets ongerust. Hoewel het waarschijnlijk wel het beste is om er met je ouders over te praten, ja. Ik weet eigenlijk niet of het mogelijk is dat de huisarts geen rekening naar je huis stuurt of zo? Ik dacht trouwens dat huisartsen nu gratis waren of zoiets, maar misschien had ik dat mis:)

Zodra je samen met andere ano's trucjes gaat uitwisselen om meer af te vallen mag je hulp gaan zoeken. Zodra je dus op stoelen zit terwijl je je voeten van de grond houdt om vet te verbranden ben je een paar stations te ver. :').

verzekering vergoedt het, maar het verschilt of de arts de rekening automatisch naar de verzekeraar stuurt, of eerst naar huis waarna je het zelf naar de verzekeraar moet sturen en het geld terugkrijgt. Het is vaak wel mogelijk om ter plekke te betalen, dan krijg je geen rekening, maar dan wordt het dus ook niet vergoed.

Ontopicerwijs ben ik het met de rest hier eens.

Oké, dat topic op onzin van jou is echt te erg voor woorden (n)

Maar inderdaad, ga even langs je huisarts en vertel je probleem, hij kan vaak wel redelijk oordelen of er een verwijzing nodig zal zijn. Je MOET geen hulp zoeken, maar het is wel verstándig om hulp te zoeken.

Als je zeg maar niet meteen het probleem van je ouders de het weten wil hebben kan je ook naar de maatschappelijkwerker/schoolpsycholoog op je school gaan (ik neem aan dat je gewoon 14 bent). Vaak hebben scholen wel mensen (vertrouwenspersonen / maatschappelijkwerkers / psychologen) waarmee je een eerste gesprek kan hebben zonder dat meteen je hele hebben en houwen door de hele school verspreid is.

Misschien is dat makkelijker?

dan ben ik dus een paar stations te ver volgens jouw maatstaven.. :(

Ik ben idd gewoon 14.
Maar een van de vertrouwenspersonen is mijn mentor.. en de andere is echt een heks. Ik vind dat ook erg moeilijk. Maar misschien zal ik daar inderdaad eerst mee gaan praten. Denken jullie dat het verstandig is om mijn beste vriendin dan mee te nemen voor steun?

Heb je geen schoolpsycholoog of counselor of zo, dat is misschien wat... subjectiever en gemakkelijker omdat je die niet goed kent? En als jij denkt dat je aan je vriendin steun kan behalen, zou ik die inderdaad gewoon meenemen.

Ik zou naar de huisarts gaan: het is heel naar, maar hij is wel degene die je kan doorverwijzen naar de juiste hulpverlening en beroepsgeheim of niet, je moeder komt het waarschijnlijk toch wel te weten als je anorexia hebt.
Wie weet kan ze je steunen! (Maar ik ken je moeder/jou contact met haar niet)

Oja, iemand meevragen ter ondersteuning lijkt me een goed idee (y)

Nee we hebben een vrij kleine school, 500 tot 1000 leerlingen en maar zo'n 50 leraren...
ECHT klein dus.

en @ ~lienepien~: Misschien ga ik dat ook wel, maar het is erg eng.. misschien ga ik eerst met een vertrouwde leraar praten ofzo.. en daarna met de dokter. En ik ben erg bang voor de reactie van mijn moeder.. We hebben meer een oppervlakkige relatie, het is niet alsof we echt vaak met elkaar praten ofzo..

Dit is een mooi moment om dat te veranderen. Ik haatte mijn moeder, maar toen ze erachter kwam dat ik niet gelukkig was, ging ze haar best doen en nu hebben we een best goede relatie en ik ben blij dat ze haar best deed en dat er iemand was die mij kon troosten ed...

Ik vind dat niet echt klein. :o

Tuurlijk is het eng om met iemand te gaan praten, maar het is wel het beste, denk ik. En de eerste stap is vaak het engst, als je die eenmaal gezet hebt...

Ik ook niet:D Wij hadden rond de duizend leerlingen, maar wel twee counselors.

En inderdaad, de eerste stap is het engst.

Mijn steun en toeverlaat in moeilijke en hongerige tijden:
http://www.afghanunited.com/food/Big%20Mac.JPG

:rolleyes: :rolleyes:

OT:
Ik zit beetje in hetzelfde schuitje geloof ik.. Tests op internet zeggen het bij mij ook allemaal, maar op een of andere manier vind ik niet dat ik een eetstoornis heb. Soms denk ik ook van wel, maar niet dat het ernstig is, dat ik het wel onder controle heb.
Ik wil op zich wel hulp zoeken, om niet door te slaan enz, maar niemand mag het weten. En als ik rekeningen thuis krijg weten ze het dus wel, aangezien mijn vader dat altijd afhandelt.

Maar naar de huisarts gaan kan sowieso, die kan misschien ook vertellen hoe je dat moet doen zodat je ouders er niet achter komen.

Bij mij gaat dat ook wat lastiger, aangezien ik heel vaak naar de huisarts ga, hem dus ook wel redelijk goed ken en ik liever met een vreemd iemand praat.

Mensen met anorexia denken ook niet dat ze het hebben. Eigenlijk eerder dat ze het juist niet hebben en ook niet zullen krijgen ;)

Daarom is het ook een ziekte. Bij mij zit er ook een meisje op school (15 jaar) en die heeft ook anorexia. Ze ligt in het ziekenhuis en weegt 34 kilo (dat is heel erg!). Maar ze vind zichzelf nog steeds te dik.

Ze moet een pond per week bijkomen. Dan zal je zeggen van. Je drink 2 biertjes en je hebt zo 2 kilo ;) maar het kind wil gewoon niet eten. En eigenlijk wil het uit het ziekenhuis. Ze komt aan om daarna thuis weer af te vallen. Als je vraagd of ze zich voor de spiegel wilt bekijken zegt ze simpel "Je ziet toch zo dat ik dik ben!"

Het is eigenlijk heel triest. In Afrika gaan ze dood vanwege te weinig voedsel en hier hebben mensen de ziekte dat ze niet willen (ook kunnen) eten.

Ik had al serieus gereageerd, dus ik dacht dat 'ie wel effe mocht. :o :D

Je kan beter te zeker zijn dan te onzeker.
Ik heb ook tegen het randje aan gezeten en het is nog maar nét goed gekomen...

je huisarts gaat je moeder niet vertellen waarom jij langs bent geweest hoor. en eventueel kan je aan ja arts of de assistente vragen of ze jou gewoon de rekening meegeeft als je dat prettig vind. dan zal je hem dus zelf moeten betalen of zelf naar de verzekering moeten sturen als je weet hoe dat in zn werk gaat.

de huisarts kan je idd doorverwijzen. Als je dan bijv. in de jeugdhulpverlening zit, moet je goed beseffen dat de hulpverleners er naar streven dat je ouders op de hoogte zijn. zij zullen waarschijnlijk ook met hen een gesprek willen. Ik denk dat zij er opaan dringen dat je het je ouders gaat vertellen. Denk je dit op den duur te kunnen?

liefs, fantome

Als ik die posts van je zo lees in het onzintopic dat je geopend hebt:
Vind je ondergewicht cool terwijl het erg ongezond is. Daarom heb je nu ook een ideaal gewicht. En ideaal kan alleen maar goed zijn.
ZOEK HULP. Echt willen over kunnen geven, echt willen ophouden met eten etc, is niet gezond. Je geest gaat naar de kloten zo.

Ik ben te lui om je te quoten, maar natuurlijk kan je je beste vriendin meenemen naar wie dan ook :). Je huisarts, jeugdzorg, je mentor (/ vertrouwenspersoon). Als zij van je probleem afweet dan wil je ze er vast bij helpen :)

ga maar hulp zoeken want als je wedstrijden maakt van niet eten heb je hulp nodig.

Het feit dat je ons om advies vraagt, is eigenlijk al een antwoord.
Je weet dus heel goed dat het 'eigenlijk' geen correcte denkwijze is die je aan het ontwikkelen ben.
Wacht de mening van een ander niet af, en zet even je verstand aan. In deze situaties is het gemakkelijk je te laten verleiden door je gevoel, maar om problemen op lange termijn te voorkomen kun je beter even op je verstand afgaan.

Wat zou jij adviseren aan een ander, als die je 'jouw verhaal' voorschotelde?
En ga daar dan op af...!

Sterkte!

'te licht' ga je dood aan uiteindelijk.

Verder hangt dat topic op onzin echt aan elkaar van de aandachttrekkerij. Ga naar je huisarts, of naar iemand anders die er verstand van heeft, maar ga niet belachelijk lopen doen en prediken dat ondergewicht cool is (want dat is het uiteraard niet) en dat je zo graag ondergewicht wilt. Dat is écht geen normaal gedrag, óók niet op een internetforum.

Misschien heeft zij niet iemand om het aan te vertellen en zegt ze het daarom op dit forum! Je weet niks van haar. Ook niet van haar mogelijke gezindssituatie. Misschien woond ze in een weeshuis. Of misschien zijn haar ouders pas geleden dood gegaan en zit ze midden in een regeling! Je weet het maar nooit. Dus niet meteen vooroordelen maken over dit soord onderwerpen.
En inderdaad het kan onzin zijn. Maar als het niet zo is kan je met deze uitspraak iemand wel pijn doen!

Heb jij geen 't' op je toetsenbord, of ben je gewoon nog niet zo goed in Nederlands?

Natuurlijk weten we niets van haar, maar ondanks dat kunnen we tot één conclusie komen: mensen die roepen dat ondergewicht stoer is, hebben hulp nodig.

Ik heb nu 2 keer met de leerlingenbegeleider gepraat op onze (misschien niet zo kleine maar wel prive-)school.. en ik geloof niet echt dat ik verschil merk. Eigenlijk stimuleert het me juist om minder te eten, mijn records te breken en ik weeg me ook vaker. En de goede man heeft me gevraagd om mijn eten bij te houden, wat ik al deed, maar daar hoef ik dus ook geen verantwoording meer voor af te leggen.
En waarom is dat "te dik" topic nog STEEDS niet verwijderd? dat hoort jaren geleden al verwijdert te zijn -_-'

:(
dankjullie allemaal wel voor de adviezen though..
en mijn ouders zijn niet dood.. wel gescheiden.. en ik ga echt niet met ze praten over dit soort dingen. En toen ik dat topic op onzin maakte had ik ECHT geen idee tegen wie ik moest praten..

Goed dat je met hem gepraat hebt, maar als het niet helpt; waarom ga je er dan mee door?
Ik denk dat je zelf slim genoeg bent om te beseffen dat dit waar jij mee bezig ben volledig kán escaleren.
Dat hoeft niet, want de vraag is of het een natuurlijk proces is. Of dat je denkt dat je Anorexia beter kunt 'kweken' om snel af te vallen.
Annorexia zit namelijk ook wel een beetje in je gene en karakter.
Niet iedereen met die gedachten van jou kweekt Annorexia.
Gelukkig maar...

Want de gevolgen van Annorexia zijn echt vreselijk. Als je het hebt over een meisje van 15 dat 35 kilo weegt, zwijg ik maar over een vrouw van 40 die 24 kilo weegt en in coma wordt gehouden om zo via sondevoeding etc. aan te sterken.
Niet dat het echt veel zin kan hebben bij haar; want ze is haar hele leven al bezig. En na die coma is ze de annorexia nog niet kwijt...:(
Bij haar is het een uitzichtloze strijd, al wil niemand eraan toegeven.

Ik hoop niet dat je zo wilt eindigen, of ook maar iets richting die kant uit wilt gaan. Dus ik kan je nog één maal op het hart drukken: ZOEK INDERDAAD HULP, en als je geen hulp wilt zoeken: smijt de weegschaal de deur uit, vermijd spiegels, en probeer veilige eetpatronen te ontwikkelen.

Via internet is er trouwens ook een online therapie programma waar je je voor in kunt schrijven. Daar moet je wel voor betalen, maar daardoor kun je het wel anoniem doen. Ik denk dat het het proberen waard is als echt nergens anders heen durft.

Anders raad ik je toch de GGZ aan. Waar woon je? In Leidschendam zit namelijk een gespecialiseerde kliniek, waar je ook voor dagtherapie of ambulante therapie terecht kunt. Misschien kunnen zij je eens observeren of adviseren.

Sterkte nogmaals.

Hoewel je op mij overkomt als een 14 jarige die ergens een aandachttekort heeft opgedaan en nu d.m.v. eetproblemen en dit forum probeert dit tekort te compenseren, wil ik je toch een paar overwegingen meegeven.

Ten eerste.. Ik heb het recht niet je je aandachttrekkende gedrag kwalijk te nemen. Ik ben 100% van mening dat je daadwerkelijk problemen hebt. Die problemen uit je nu misschien zo, maar coveren hooguit de onderliggende problemen.

Ten tweede. Hulp zou goed zijn voor je. Dan zal je durven te kijken naar je achterliggende problemen en zal je misschien in zien dat het niet nodig is om op deze manier aandacht te vragen. Zou het niet veel fijner zijn om op een positieve manier aan aandacht te komen? Zou je zélf niet veel gelukkiger zijn als je niet al deze uitvluchten nodig had? Je komt over als iemand die heel graag "gezien" wil worden... maar waarom heb je daar dit gedrag voor nodig? Wanneer is er in jouw (on)bewustzijn geslopen dat mensen je niet vanzelf zien, om jouw karakter, je persoonlijkheid, uitstraling. Dat zijn dingen waar je, naar mijn mening, best eens met een psycholoog over zou kunnen praten. Als je leert dat je genoeg waard bent zonder dat je dit nodig hebt om er de aandacht mee te vragen, zal je misschien ook niet zo graag anorexia "willen" hebben.

Ten derde. Misschien zou je alvast zelf een beetje kunnen beginnen met het veranderen van je gedrag. Zo zou je bijvoorbeeld je plaatje kunnen veranderen, om niet zo ontzettend duidelijk "anorexia" op je voorhoofd te willen zien verschijnen. Het komt op mij niet over alsof je sérieus anorexia hebt, maar ik zou je ook niet 100% durven beweren dat je op deze manier niet ooit kan doorslaan. Het is en blijft een feit dat je problemen hebt, van welke aard dan ook. Verder krijg ik sterk de neiging dat je hier op het forum ook zoekt op "slank, anorexia, afvallen" etc. om daar dan weer een aandacht-berichtje bij te kunnen posten. Misschien zou je je eigen gedrag eens kritisch kunnen bekijken.. wáárom wil je dat zo graag? Waarom wil je zo graag een eetstoornis creëeren?

Ten vierde. Durf je eigen gedrag eens kritisch onder de loep te nemen. (Eigenlijk is dit hét hoofdpunt). Ik weet niet of jij daar als 14-jarige al toe instaat bent, maar ik zou het je absoluut aanraden. Er zijn redenen waarom je doet zoals je doet. Misschien is het inmiddels wel een veilige vluchtmanier voor je geworden. Waarom ben je dit topic gestart? Wil je dat wij zeggen dat je echt wel anorexia aan het ontwikkelen bent? Wil je je gesteund voelen, of wil je serieus aan jezelf werken? Ik kan deze vragen niet voor je beantwoorden, maar jij kan dat wel. Je hoeft mij er ook geen antwoord op te geven..daar gaat het me niet om. Ik probeer je alleen een spiegel voor te houden.

En als allerlaatste opmerking...
Anorexia is niet stoer, leuk, gaaf. Ondergewicht en extreem mager is niet mooi. Thinspiration is eng, ongezond en het maakt je ongelukkig. Jouw plaatje maakt me ongelukkig, iedere keer als ik er naar kijk. Jouw gedrag houdt mij een spiegel voor en laat mij kritisch nadenken over mezelf. Wat doe ik, wat wil ik, wie ben ik? Wat wil ik bereiken met wat ik doe? Ik hoop dat mijn post bij jou, al is het maar een beetje, hetzelfde effect zal oproepen. En dat jij de moed zal durven hebben om eerlijk tegen jezelf te zijn. Dat je oprecht zal proberen geen nare ziekte te ontwikkelen, dat je echt zal proberen gelukkig te zijn. Want ergens diep van binnen, verder dan al dat aandachtgetrek, ben je volgens mij diep ongelukkig.

That's all I have to say :).

Chiara zegt even niets, maar glimlacht zachtjes.
Duidelijk Yana... wat die schermafbeelding betreft: daar heb ik mijn mond maar over gehouden net...maar ik dacht exact hetzelfde.

Je wilt het niet, je wilt het wel,
het maakt mij geen moer meer uit
Maar áls je wilt veranderen
trek dan jezelf hier uit.

En zo niet; dan is het je eigen probleem. Ik zal er niet van wakker liggen als je straks 20 kilo weegt. Aan een sondevoeding ligt, tot je veertigste. Maar leuk heb je het dan niet.
En overlijden aan annorexia; dat is een lang en pijnlijk proces.

Zoek je grenzen liever ergens anders op, en maak een parachutesprong.

Of nogmaals...zoek eens hulp, want je hebt het wel degelijk nodig.

Praten met leraren of counselors zou ik niet doen als je niet wilt dat je ouders er niet achter komen. Ze hebben namelijk geen beroepsgeheim. Als ze vinden dat je ouders het moeten weten, mogen ze het aan ze vertellen.


Althans, dat is mij dan weer verteld.

Misschien hebben jullie gelijk en wil ik gewoon aandacht..
de begeleider op school en een paar vriendinnen denken dat het komt omdat ik thuis erg veel ruzie heb met mijn moeder en zij veel drinkt en altijd WoW speelt. nouja bijna altijd.
Maar bij mij gaat er nu niet meteen een belletje rinkelen of dat ik meteen zoiets heb van DAT is het!
:(
En over die avatar: ik vind hem heel mooi! :eek: Ik kan hem wel veranderen maar ik denk niet dat dat veel uitmaakt..

omg welke realm?