relatie redden of uitmaken?
 

een beetje zoals het programma "verbouwen of verhuizen", wanneer en onder welke omstandigheden ben je bereid om aan je relatie te werken, en wanneer maak je het uit?

Zou je het uitmaken als je je ongelukkig voelt in je relatie, of zou je het dan eerst uit willen praten en er aan willen werken?

Wat als je partner vreemd is gegaan en er oprecht spijt van heeft: relatie redden of uitmaken?

Of, zoals in een ander topic op dit forum, als er sleur en gewoonte in je relatie optreedt, probeer je het te redden? En tot op welke hoogte, wanneer accepteer je dat het niet meer te redden valt?

Ik ben iemand die er hard aan wil werken, simpelweg omdat ik akkoord ga met het gezegde: liefde is een werkwoord, aan een relatie moet je werken.

Het KAN gewoon niet allemaal vanzelf gaan.

Ik word moe van mensen die er altijd zo vlug de brui aan geven of bij de minste strubbeling gaan twijfelen.

Als het de relatie zelf is die niet lekker loopt, dan zou ik alles op alles zetten om het te laten werken. Tenminste, als hij dat ook doet, want in m'n eentje schiet het toch niks op. Ik geloof namelijk dat je, zo lang je van elkaar houdt en (betrekkelijk) goed bij elkaar past, in principe altijd bij elkaar moet kunnen blijven en het ook altijd (weer) leuk moet kunnen hebben.

Ik denk eigenlijk dat er altijd wel een manier is om met sleur om te gaan; al was het maar dat een van de twee een tijd naar het buitenland gaat voor studie of werk. Sowieso helpt iets anders gaan doen, op welk vlak dan ook, denk ik wel. Sleur moet te vermijden of in ieder geval te genezen zijn - je moet er alleen wel moeite voor willen doen.

Als hij vreemdgaat, is dat echter heel wat anders. Hij zou er zo niet hem mee zijn (hij spreekt zich er te duidelijk tegen uit) dat ik hem helemaal niet meer zou kennen. Ik denk niet dat ik er dan nog zin in zou hebben. Maar wie weet... toen het uit was, zei ik ook dat ik hem niet terug wilde, en dat is ook wel weer veranderd.
Tja.

Ik ben een vechter, hoewel ik in mijn vorige relatie echt al veel eerder de stekker eruit had moeten trekken. Maarja, dat is achteraf gepraat. :)

ik heb na lange relaties gehad te hebben niet meer zo'n vechtersgevoel. als hij vreemdgaat zou ik dat heel kut vinden, geen idee wat ik dan zou doen, heb dat nooit meegemaakt.
verder ga ik geen energie meer steken in een "sleur". dat ben ik zo zat dat ik t nu gewoon uit zou maken.

Als hij vreemd zou gaan zou ik hem niet meer willen hebben denk ik. Verder zou ik vechten ervoor, maar dat moet wel van 2 kanten komen, anders heeft het geen zin.

Het is wel lastig, want als je je in zo'n situatie bevindt, reageer je misschien anders, maar goed.

Als het niet lekker loopt maar er is nog wel 'houden van', dan moet je de oorzaak zoeken samen. Praten, eraan (willen) werken.

Wanneer de omstandigheden tegen zitten, maar de liefde is er wel, dan moet je voor jezelf nagaan of het de energie wel waard is om verder te gaan. Soms kost 'houden van' te veel energie, want je kunt niet blijven vechten tegen wat dan ook.

Bij vreemdgaan, mag hij van mij heel snel verdwijnen.

Nou, wij hebben al een hoop moeten 'verbouwen', haha. Ik weet niet tot welk punt we daarmee doorgaan. Ik kan alleen voor mezelf zeggen: zolang ik punten 'moet' veranderen die ik zelf ook redelijk vind ben ik daartoe bereid (toen ik ziekelijk jaloers was wilde ik dat zelf ook heel graag veranderen), maar als ik van hem iets moet veranderen wat echt bij mij hoort dan heeft hij pech (en als hij niet bij me wil zijn door dat punt dan gaat het dus uit).

Ligt eraan wat mijn gevoel daarbij is. Als ik geen liefde meer voel, is het over. Als ik dat nog wel voel, maar het gaat niet goed, wil ik er wel eerst aan werken. Mijn gevoel laat dan simpelweg niet toe dat ik ervan wegloop.

Als het echter keer op keer fout blijft gaan, word ik het vanzelf wel een keer zat. En dan gaat het uiteindelijk uit. Ik kan daarbij geen grens aangeven.

Als het te redden valt en hij/zij wil er ook aan werken; redden, is het niet te redden; zou het echt jarenlang gaan duren; doet hij/ze geen moeite iets te redden, uitmaken.

Bij vreemdgaan loopt ze kans dat ik d'r niet meer kan vertrouwen en dat ik het uitmaak.

iedereen heeft het al over houden van, maar wat als dat nu juist het probleem is: de verliefdheid is over, maar je weet niet of er sprake is van houden van, of dat je gewoon aan elkaar gewend bent geraakt en daarom maar bij elkaar blijft???

ja dat vraag ik mij ook wel af eigenlijk.
Hoe kan je weten of je echt van mekaar houdt of je gewoon aan mekaar gewend bent geraakt?

Als je eens uitzoekt waarmee de mensen doorgaans komen als het begrip liefde ter sprake komt, dan valt alras op dat men het niet over liefde heeft, maar over “houden van”. Dit begrip heeft uitsluitend betrekking op verlangens en het bevredigen daarvan. Houdt men van spinazie, dan hoopt men het verlangen daarnaar te bevredigen, houdt men van elkaar, dan hoopt men het verlangen naar elkaar te bevredigen. In dit laatste geval is bij de individualistisch ingestelde mens het streven er op gericht het 'houden van' wederzijds te doen zijn. Het begrip ‘houden van’ is in genen dele een negatief begrip. Het komt aan de mens en diens eigenheid mee dat hij van bepaalde dingen houdt en van andere niet. Omdat het hierbij maar net is hoe het valt kun je van smaak spreken. De smaken van de mensen verschillen en dat is niet anders denkbaar. Zou je dat als een verwerpelijke zaak beschouwen, de specifieke menselijke mogelijkheden tot ontwikkeling zouden daarmee tekort gedaan worden. Het zijn immers juist de persoonlijke eigenaardigheden die aansporen tot het uitwerken van nieuwe mogelijkheden, zowel tussen de mensen onderling als voor het individu zelf. Dus: waar de mens als individu is, zijn ook de 'smaak' en het 'houden van'. Deze spelen in de relaties tussen de mensen een essentiële rol en dat is in geen enkel opzicht kwalijk. Op dit laatste leg ik extra de nadruk omdat het in de godsdiensten en helaas ook in de filosofie gebruikelijk is het 'houden van' en de 'smaak' te veroordelen als platvloerse zaken die de ware mens niet zouden sieren. Allicht: men denkt het persoonlijke er af omdat men in zijn gebrekkige denken geen kans ziet tot een samenhang te komen met inachtneming van het feit dat aan mensen de begrippen “houden van” en smaak meekomen, ja zelfs specifiek ‘menselijk’
bron

nou dat is dan ook opgelost, in theorie dan....

Dat voel je :) Als je naar hem kijkt, aan hem denkt, aan jullie samen denkt. Als je je blij en gelukkig voelt in je relatie, als je binnen je relatie vooruit durft te denken, als je een speciale verbondenheid met je partner voelt, als je (af en toe) nog de kriebels van elkaar krijgt, als seks nog echt met passie en gevoel is, als jullie blijven groeien in de relatie, zowel individueel als in het partner-zijn, het gevoel hem niet meer kwijt te willen... Allemaal dingen waarin ik iig zeker merk dat ik van hem hou. En het duidelijks is nog wel het intense houden-van gevoel dat af en toe in mijn opkomt als ik naar hem kijk. En dat zijn ook voornamelijk de momenten dat ik 'ik hou van jou' tegen hem zeg.

Wat meer OT: Ik ben zeker bereid te vechten voor een relatie. Maar dan wel met een partner die dat ook wil en ook de 'vaardigheden' daarvoor bezit. Dus een partner die ook bereid is te praten, kritisch naar zichzelf en onze relatie te kijken, dingen eventueel wil veranderen of bijstellen. Anders werkt het niet. Al heb ik in een eerdere relatie gemerkt, dat ik ook tot heel veel bereid ben om mijn partner maar niet te verliezen, waarbij ik de gelijkwaardigheid tussen ons nog wel eens uit het oog wil verliezen..

Een relatie loopt het lekkerste als het eigenlijk aardig vanzelf loopt. Al moet er zeker ook aan gewerkt worden, maar als dat op gegeven moment bij bijna alle aspecten van de relatie nodig is, houdt het op gegeven moment op. Net als wanneer ik er niet meer genoeg voor mezelf uit kan halen. Een relatie is geven, maar zeker ook krijgen. En daar moet wel een acceptabele balans in zitten.

In het geval van eenmalig vreemdgaan, zou ik het niet direct uitmaken. Daarvoor is onze relatie me te veel waard en weet ik dat we allebei bereid zijn om eventuele problemen onder de loep te nemen en op te lossen als dat kan. Maar in het geval van stelselmatig vreemdgaan, zou het snel afgelopen zijn. Al denk ik wel dat het na eenmalig vreemdgaan op den duur aslnog uit zou gaan, omdat het een te grote stempel op onze relatie zou zetten. Uiteindelijk zou ik het er toch zo moeilijk mee hebben, dat ik daarmee onze relatie onmogelijk zou maken, waardoor het alsnog uit zou gaan.

Ik ben soms misschien iets te simpel.
Als ik me ergens niet goed voel, dan ben ik daar meteen weg.
Aldus met relaties. Als ik naar mijn idee niet meer het gevoel heb 'met deze jongen wil ik trouwenkindjeskrijgenhuisjeboompjebeestje', dan ben ik ook heel snel weer weg.

uitmaken. redden is zinloos. vergeven kan wel, vergeten nooit.

als je het erg vind dat ie is vreemgegaan uitmaken

Lijkt me nogal van de situatie afhangen.

Zou je het uitmaken als je je ongelukkig voelt in je relatie, of zou je het dan eerst uit willen praten en er aan willen werken?

Dat ligt er helemaal aan hoe je ongelukkig deffinieërd en hoe lang het zo is. Natuurlijk zou ik er eerst over praten en eraan proberen te werken, mits het van twee kanten komt. Als de andere kant van de relatie niet erkent dat jij ongelukkig bent zoals het gaat heeft het ook geen nut om hierover te beginnen.

Als het na goed gepraat te hebben en we allebei iets willen veranderen het nog niet goed gaat en ik me nog steeds ongelukkig voel dan zou ik inderdaad neigen om het uit te maken, mits dat ik weet dat het door de relatie met haar komt. Een relatie is niet om ongelukkig te worden.

Wat als je partner vreemd is gegaan en er oprecht spijt van heeft: relatie redden of uitmaken?

Resoluut uitmaken. Het is goed dat ze spijt heeft, maar daar heb ik niets meer aan. Zij bedondert mij, respecteert mij niet, houdt geen rekening met mij en is op lust uit. Nou sorry, maar dan hoeft het niet meer. Als je je niet eens kunt inhouden op seksueel gebied dan doet ze dat maar lekker, maar niet met mij als haar vriend.

Of, zoals in een ander topic op dit forum, als er sleur en gewoonte in je relatie optreedt, probeer je het te redden? En tot op welke hoogte, wanneer accepteer je dat het niet meer te redden valt?

Hier zeker hard aan werken, natuurlijk ook weer mits het van twee kanten komt. Als het dan toch iedere keer weer op ergernis en ruzies uitloopt dan zou ik me serieus gaan afvragen of het nog nut heeft. Waarschijnlijk niet, maar tot die conclusie zou zij dan ook wel gekomen zijn. Dan zouden we waarschijnlijk gewoon uit elkaar gaan als vrienden.

Ja, echt gewoon aan werken. Je kunt het niet perfect hebben !!! Je hebt te maken met twee mensen en dus twee behoeften. Er moet dus altijd goede communicatie zijn. En er zijn altijd momenten dat juist door die communicatie en behoefte de ander ontzettend geïrriteerd gaat raken. En daarom er gewoon aan blijven werken, ruimte geven, communiceren, leuke dingen blijven doen. Noem maar op !

ervoo vechten.. als je partner ook daartoe bereidt is.. wat de rest ook n beetje zei.

en ja vreemdgaan (waaronder in mijn ogen ook zoenen valt), is uitmaken. ik vertrouw mensen snel en vind best wat goed, maar zodra mn vertrouwen geschaad is, dan ist over.. Vergeven.. heel misschien, vergeten nooit..

ben het volledig met je eens

Ik accepteer het niet zo gauw, omdat ik...wanneer ik me aan iemand hecht, ik ook meteen heel veel moeite heb met loslaten. En zelfs al gaat het slecht, of slechter, of niet goed...dan kan ik dat nog maanden laten doorsukkelen.

De kleine positieve punten geven dan een "Het gaat toch wel goed!" en daarbij vallen de (misschien wel grotere) negatieve punten dan weer weg.

Hopeloos eigenlijk :P.

:confused:

Volgens mij bedoelt ze: 'houden van is een werkwoord', of 'Love is a verb'...

Ik heb het uitgemaakt toen de sleur erin kwam, maar of dat nou de beste oplossing was... het lukte ons daarna niet echt om van elkaar los te komen. Vind t nu wel heel fijn om vrij te zijn maar hij zit nog steeds in mijn achterhoofd. Denk dat dat minder is als je weet dat je er alles aan gedaan hebt.
Maar wanneer is het weer teveel? Omdat wij nog niet volledig klaar waren met elkaar hebben we nog wel goed contact.
Moeilijk evenwicht.

Ken je het liedje van Guus Meeuwis niet? "Liefde is een werkwoord"?

Meaning: Liefde is een WERKwoord. Je moet dus aan je relatie werken en niet zomaar denken dat je er met een beetje liefde wel komt, of alles opgeven zodra er even een dip in lijkt te schieten.

Sinds wanneer worden betekenissen van nederlandse woorden ontleend aan een liedje? :o

Dat en dat wat Yana zegt.

Zo heeft mijn ex tegen vrienden gezegd dat ik de eerste was die helemaal voor hem ging (de rest van het gesprek was wat minder aangenaam, maargoed) en ik had zoiets toen ik dat hoorde van: Ehm, natuurlijk. Je gaat toch niet halfbakken een relatie aan met iemand? Ik ga er dan ook helemaal voor en ben zeker niet bang om er iets voor te moeten doen.
Alleen het nadeel van willen vechten is weten wanneer je moet stoppen en je er bij neer moet leggen, terwijl je eigenlijk nog wel door wilt knokken.

Als je aan een relatie moet 'werken', dan ziet er iets fout. Werken doe je voor geld en niet voor je plezier.

Citaat:

Wat als je partner vreemd is gegaan en er oprecht spijt van heeft: relatie redden of uitmaken?

Uitmaken. Direct. Zonder twijfel.

Citaat:

Of, zoals in een ander topic op dit forum, als er sleur en gewoonte in je relatie optreedt, probeer je het te redden? En tot op welke hoogte, wanneer accepteer je dat het niet meer te redden valt?

Zie boven.

wat een dom topic. dat verschilt toch per situatie.

Inderdaad.
Maar over het algemeen kan ik wel zeggen dat ik iemand ben die erg lang door blijft vechten in een relatie. Misschien té lang. Ik wil vrij lang niet zien dat het niet goed gaat, en al zie ik het dan hou ik nog hoop.
Zoals ik het nu zie zou ik het uitmaken als mijn vriendje vreemd zou gaan. Al hoewel dat ook weer van de situatie afhangt (1 keer zoenen of een langdurig vreemdgaan), misschien dat ik t iemand uiteindelijk na een tijdje toch zou kunnen vergeven.

als hij vreemd is gegaan = uitmaken
vertrouwe is weg en bouw je niet zomaar terug op
er zijn momente dat je er niet aan denkt maar vergeven of vergeten doe je nooit

Altijd eerst praten, de kans dat het anders uitgaat om iets onbenulligs is anders erg groot lijkt mij :o

En ik wil eraan werken onder bijna alle omstandigheden. Wanneer er 'sleur' oid ontstaat en je bent je daar van bewust, het duidelijk maken en er samen iets aan doen. Wanneer mijn vriendin vreemd zou gaan zou dat het einde van de relatie betekenen.

Als ik me ongelukkig voel, praten erover en aan werken.

Vreemdgaan kan echt niet, hoe erg het hem ook spijt. Ik kan zoiets niet vergeven. Vreemdgaan is echt zo zwak, dus dumpen!!

Ik zou in principe altijd aan de relatie werken voor ik het uitmaak, maar dat lukt alleen als hij dat ook doet. Als ik daarin tegen een muur loop, dan maak ik het uit want dan valt het niet te redden. Dat is ook pas het punt dat ik me echt ongelukkig voel. En als ik zelf eigenlijk totaal geen energie voel eraan te werken, dan zegt dat ook genoeg denk ik.

Als hij vreemd zou gaan hangt het er vanaf. Is het voor zover dat kan, onbedoeld gebeurd en eenmalig dan is het uit doordat hij het me verteld heeft. Dan had hij het verborgen moeten houden, want wanneer ik het weet zal ik hem niet meer vertrouwen. Als het een affaire is o.i.d. doordat er echt iets mis in de relatie, zou ik erg teleurgesteld zijn dat hij daarmee omgaat door vreemd te gaan ipv naar mij toe te komen. Maar als ik zou kunnen zien waardoor het is gebeurd, bijvoorbeeld dat ik totaal geen aandacht mee aan hem besteed, zou ik ook daar best aan werken.

liefde is een werkwoord, ook dit kan verleden tijd zijn.

Tja ik probeer eigenlijk zoveel mogelijk de relatie te redden, uitmaken is toch echt de laatste optie.