Kathedraal
 

Groot gewelf doet wringend dienst
als steun voor ronde muren,
die jaren jaloers torenen
en vragend het dak aanstaren.

Personen en momenten,
vereeuwigd in korzelige kleur.
Of ze waar zijn of juist niet
doet er hier al lang niet toe.

Stoffig is de stilte
die onder bank en altaar schuilt,
sporadisch bewogen
door een enkele zucht van wind.

De kathedraal staat.

Ik weet niet goed wat ik hier van moet denken: je roept een duidelijk beeld op en schetst mooi de omgeving, mijn taalgevoel zegt ook niet "auw, auw" de zinnen kloppen mooi en er is niets mis met het taalgebruik, maar op de één of andere manier vind ik je gedicht, zoals jouw kathedraal, iets te statisch en te beschrijvend.
Het is niet zwierig, en poëzie moet voor mij zwierig zijn.