Hoe weet je dat je van elkaar houdt of je gewoon aan elkaar gewend bent geraakt?
 

aangezien deze vraag in een voorgaand topic naar voren is gekomen en het eigenlijk een topic op zich verdient.

Als de verliefdheid over is, n je hebt een tijdje een relatie, hoe weet je dan dat je van die persoon houdt, en niet dat je uit gewoonte bij elkaar blijft? Wanneer is het nog een relatie, en wanneer een vriendschap?(los van de seks maar t.o.v het gevoel).

als je nog steeds heel veel zin hebt om naar elkaar toe te gaan, elkaar mist en nog steeds een soort van kriebel krijgt als je elkaar ziet dan heet dat houden van.

Als je denkt: hm... jij weer? dan heet dat gewend raken.

maar dat is natuurlijk mijn mening

Net al in desbetreffende topic antwoord op gegeven, maar vooruit, hier nog een keer ;)

Dat voel je :) Als je naar hem kijkt, aan hem denkt, aan jullie samen denkt. Als je je blij en gelukkig voelt in je relatie, als je binnen je relatie vooruit durft te denken, als je een speciale verbondenheid met je partner voelt, als je (af en toe) nog de kriebels van elkaar krijgt, als seks nog echt met passie en gevoel is, als jullie blijven groeien in de relatie, zowel individueel als in het partner-zijn, het gevoel hem niet meer kwijt te willen... Allemaal dingen waarin ik iig zeker merk dat ik van hem hou. En het duidelijks is nog wel het intense houden-van gevoel dat af en toe in mijn opkomt als ik naar hem kijk. En dat zijn ook voornamelijk de momenten dat ik 'ik hou van jou' tegen hem zeg.

Het is toch ook een beetje hetzelfde? Je kunt niet van iemand houden zonder eerst een beetje eraan te wennen dat die persoon in je leven is. En andersom; als je er gewend aan raakt dat iemand er is, en je zult diegene missen als hij weg zou zijn, hou je dan niet sowieso een beetje van hem?

Maar goed, met betrekking tot relaatsies - zoals Thee Muts zegt, dat voel je. Niet altijd, soms voel je een tijdje alleen maar verveling of ergernis, maar als het goed is komt dat gevoel van 'wat is het fijn met hem, wat zou ik hem missen als ik hem kwijt was' altijd wel weer terug.

Hoor ik zo van anderen, dan, ik heb nog niet meegemaakt dat de verliefdheid ook daadwerkelijk echt over was (nou ja, hij dacht het natuurlijk een tijdje wel, maar nu is dat dus duidelijk niet meer zo :o). Maar als ik zie hoe mijn ouders af en toe ook echt van die oplevingen hebben en gewoon, ondanks alle gekibbel, nog regelmatig knuffelen en kussen en van die giegelige onderonsjes hebben, nou ja, dan klopt dat volgens mij ook wel redelijk.

Ik deel deze mening met jou :)

Soms moet ik daar ook aan denken...Ik ben nu al 2 jaar samen met mijn vriend en ik voel eigenlijk helemaal geen kriebels meer ofzo. Ik mis hem wel erg veel wanneer ik niet bij hem ben...Het rare is wel dat ik minder zin heb dan in het begin om hem te kussen/knuffelen/sex hebben. Betekent dit dan dat ik aan hem gewend ben geraakt ofzo? :s Maar wanneer ik bij hem ben is het wel nog steeds ongelofelijk leuk enzo...

Ben het helemaal eens met Thee muts... En verder:

Als je aan elkaar gewend bent geraakt en je blijft daarom bij elkaar, dan maakt het in principe niet zoveel uit wie de persoon is met wie je samen bent, als je maar samenbent. Het had ieder ander persoon kunnen zijn, maar nu is toevallig je partner dat.

Je houdt van iemand als je alles wat je samen doet met geen ander persoon had willen doen. Ik heb zoveel dingen die we samen aanpakken, problemen waar we samen doorheen gaan, leuke dingen die we samen doen. En iedere keer denk ik weer: ik ben blij dat jij hier naast me staat en bij me bent, want met een ander was het nooit zo goed/fijn verlopen.
Je weet ook dat je van iemand houd als je ook niet wil dat iemand anders zijn plaats inneemt. Moet er niet aan denken dat ik dit alles zou moeten opbouwen met iemand anders....

Als je het gedrag van een ander (man, vrouw, doet er nog niet eens zo toe) gaat vergelijken met het gedrag van je partner en je staat verbaasd dat die ander niet hetzelfde gedrag vertoont als jouw partner waardoor je beseft dat het gedrag van je partner iets is wat je op dat moment mist want het is is toch immers vanzelfsprekend?!

Als je een weekje weg bent van elkaar, je bent bijv. op bezoek bij iemand (ouders ofzo), en je mist je partner toch weer onwijs.
Want het is toch logisch dat die persoon in je leven is?!

Als je achter de tv of computer zit of je doet iets anders, en je voelt ineens die kriebels door te kijken naar je partner en je voelt dat gevoel van "oooooh ik hou zo van haar/hem!!"

Als hij/zij je komt ophalen , van bijv. het station, en je voelt weer / nog steeds die vlinders opkomen, alsof je hem / haar voor het eerst weer ziet.

Als je in een enge situatie terechtkomt, levensbedreigend bijv., en je kan alleen maar denken aan zijn / haar veiligheid.

En de belangrijkste...

Als je voor 1 of meerdere problemen staat, maar je wéét gewoon dat je ze aankan, dat je ze doorkomt en dat het goed komt.
Want je bent sámen, met hem/haar!

Ik heb onlangs gelezen in een artikel. Dat vrouwen het spannend blijven vinden en verliefd blijven totdat ze een zekere zekerheid bij de man hebben. Dus dat hij voor 100 % voor hun gaat. Dan hebben vrouwen minder zin in sex. Ik weet niet of dit klopt, wat vinden jullie ?

En als je t allemaal niet zeker meer weet is hier nog een tip-----------> Zorg dat je elkaar een tijd niet meer ziet (kan 2 weken zijn kan ook 2 maanden zijn) dan ben je er zo 8er of je nog een goede relaie hebt..

In de zin van als je elkaar na die tijd weer ziet en je denkt van; godver k had wel wat beters te doen :evil: dan kan je beter weer vrijgezel worden....

Ik denk dat het inderdaad moet zijn dat je niet met tegenzin naar elkaar moet toegaan, of met een neerslachtige gedachte. Je moet een (lichte) spanning in je buik hebben, van jeah, ik mag hem/haar straks weer zien en weer knuffelen enzo.
Als dat niet zo is moet je er denk ik nog even over nadenken.

Na een relatie van 4 jr met m'n vriend vraag ik me dit ook hoe langer hoe meer af...
Het is allemaal zo vertrouwd wat we samen doen, ik hou veel van hem maar de passie, de vlinders zijn weg en de kaars is soms volledig uitgedoofd van mijn kant. Hij beweert nog stapelverliefd te zijn... maar ik twijfel soms.
Maar wat doe je in zo'n situatie als in mijn geval als je stapelverliefd wordt op 'n ander? Je relatie van 4 jr opgeven (waarbij je alles met elkaar deelt en je elkaar élke dag ziet) voor een intense verliefdheid die misschien maar van korte duur is?
Ik weet het niet hoor.

Die vlagen heb ik ook af en toe. Dat ik denk: ben ik nog bij hem uit gewoonte, of uit iets anders? Maar dan zie ik hem weer, of als ik me kut voel bel ik hem en ik ben een stuk vrolijker. Als hij ergens mee zit komt hij naar mij toe, praten we erover en zoekt hij troost in mijn armen; of als ik gewoon al in zijn ogen kijk en dan zoen is het gevoel er weer. Dat zijn die kleine dingen die het eigenlijk een hele goede relatie maken.

Dat er in mijn karakter zit dat ik veel afwisseling wil, daar moet ik dan maar mee leven, want zonder hem zie ik nog even niet voor me. ;)

En een verliefdheid van vier jaar.. Daar geloof ik eerlijk gezegd niet heel veel van. :| Dacht dat het ook wetenschappelijk bewezen was dat het stofje voor verliefdheid ook maar maximaal een jaar aangemaakt kan worden.

Volgens mij is dit een waarheid als een koe :p

Dit is ook wat ik er uiteindelijk over denk.
Na al die tijd raak je zodanig op elkaar gesteld, je hebt iemand in je leven die echt om jou geeft en bijna letterlijk met je meeleeft. Meer dan vriendinnen/vrienden dat kunnen of doen.

En daartegenover staat dat de spanning en puberale verliefdheid verdwijnt.

Die keuze moet je maken...
:)

En doordat ik het ene heb, verlang ik al sneller naar het andere. Maar ik vind dat ik daar niet mag aan toegeven...

Ik ben het daar niet mee eens. Tuurlijk, de verliefdheid wordt minder en ik ken ook de onderzoeken waaruit blijkt dat het stofje waardoor je je verliefd voelt, steeds minder wordt (volgens mij ging het o.a. om serotonine, maar dat weet ik zo even niet zeker). Maar dat verliefdheid helemaal verdwijnt, geloof ik niet. Althans, niet standaard in iedere relatie. Ik zit nu nog niet aan de 4 jaar, maar wel al in een lange relatie, en er is zeker van beide kanten nog wel sprake van verliefdheid. Minder dan in het begin, maar zeker nog sterk aanwezig. En ik kan moeilijk geloven dat als onze relatie zo goed blijft gaan als dat ie nu gaat, ik op een dag merk dat ik nooit meer kriebels voor hem voel. Mijn ouders bijvoorbeeld, hebben dat na 28 jaar nog steeds.

In kortdurende relaties misschien wel, dus mensen die het in feite alleen maar om de jacht en het versieren doen en eigenlijk nog geen behoefte hebben aan een vaste relatie. Maar in een langdurende relatie geldt dit naar mijn mening zeker niet. En dat vrouwen dan minder zin in seks zouden hebben, vind ik in beide gevallen wat vreemd. Als je net een nieuwe partner hebt, wil je eigenlijk toch niets liever dan de hele dag samen in bed liggen? En seks in een langdurige relatie word toch juist alleen maar beter? (uitzonderingen daargelaten).

Ik heb na bijna 2 jaar in totaal ook nog niet last van een gebrek aan zin, hoor, noch aan een gebrek aan verliefdheid. Maar goed, bij ons is het natuurlijk weer een geval apart...

Dat helemaal! :)

Of juist wel dus ;).

Kwestie van een MRI-scan en een briljante wetenschappelijke vondst. Tot die tijd blijft het borrelpraat natuurlijk.