Overspannen
 

Ik wil even mijn verhaal vertellen.

Woensdag 6september had ik een afspraak met mijn huisarts, omdat ik me nogal moe voelde de laatste tijd. En nog wel meer van die vage klachten, spontane misselijkheid, hoofdpijn, nergens zin in/geen puf voor, huilbuien en vooral: het gevoel van chronische vermoeidheid.
De huisarts vroeg wat dingen en kwam tot de conclussie: overspannen en lichtelijk deprissief. Wat mijn vriend en moeder al dachten.

Voor mij was het een enorme klap, want ik ben 20, net klaar met mn MBO opleiding, net een contract voor 2maanden getekend bij het restaurant waar ik al een jaar als leerling had gewerkt.
Eigenlijk zat het er wel aan te komen, in juli is mn vriend verhuist naar een koopwoning, een maand geklust (het is nog niet helemaal af overigens), ik ben bij hem ingetrokken, m'n ouders zijn in juni gescheiden (ze wonen nog wel samen want m'n vader heeft nog geen nieuwe woning) en problemen op het werk.

Ik werkte al een jaar als leerling gastrvrouw in een restaurant. M'n vriend werkt daar als kok, daar ken ik hem ook van. De laatste paar maanden had ik het gevoel dat ik de enige was die alles nog opruimde en schoonmaakte, ik kan er namelijk niet tegen als het smerig is voor de gasten.

Maargoed, toen ik klaar was bij de huisarts ben ik gelijk naar 't huis van m'n ouders gegaan, helemaal overstuur en in tranen. Ook al hadden m'n moeder en m'n vriend tegen me gezegt dat ik waarschijnlijk overspannen was, maar als het gezegt wordt door iemand die er verstand over heeft is het toch wel een enorme klap.
Thuis nog met m'n ouders gepraat en het kwam erop neer dat het door m'n werk komt. M'n vader heeft toen m'n werk gebeld en gezegt dat ik ziek was en voorlopig niet kom werken, omdat ik zwaar overspannen ben, deprissief ben en aan de medicijnen zit.

Ik donderdag gelijk gebeld met maatschappelijk werk, en een afspraak gemaakt. Vrijdag ochtend had ik een kort gesprekje, een soort intake en woendag de 13e kon ik al langs komen, toen heb ik daar ongeveer 3kwartier gezeten en gepraat.
Nou doen ze op het werk erg moeilijk, want ze proberen me te ontslaan. Dus ik heb hulp ingeschakeld van juridische bijstand en die heeft m'n werk gefaxt. Ik zat jullie niet nog meer vervelen met wat daar allemaal instaat.

We zijn inmiddels 2weken verder en ik merk nog niks van de anti-depressiva, maar ik heb gelezen dat dat inderdaad een paar weken duurt voordat het werkt.
Ik voel me zo nutteloos en machteloos, ik heb nog steeds nergens zin in. Ik zit nu 2weken thuis, m'n vriend is gewoon aan het werk (5 dagen in de week, van 11:00 tot 00:00 ongeveer) en ik heb nergens energie voor...

Sorry dat ik jullie verveeld heb met mijn verhaal, maar ik wou het gewoon even kwijt...

En wat is je vraag?

Hoe kan zoiets nou als een verrassing komen? Het is niet alsof je een of andere ziekte hebt waar je al die tijd niks van gemerkt hebt. Het is maar een naampje voor een situatie waarin je je bevindt en blijkbaar neem je die naam serieuzer dan hoe je je voelt.

Ik denk trouwens dat je beter open kaart kan spelen met je werk dan te zeggen dat je zwaar overspannen en depressief bent (terwijl de dokter het over overspannen en lichtelijk depressief had). Want dan hebben zij ook veel meer een idee van hoe lang het proces gaat duren. En je ontslaan terwijl je ziek bent mag en kan niet eens, dus daar hoef je je geen zorgen om te maken.

Ik had het gewoon totaal niet verwacht...

M'n vader had gebeld omdat ik het niet aan kon, en m'n vader is echt tegen ziek melden! Hi jheeft namelijk 10jaar lang een eigen bakkerij gehad en weet dus hoe het is als je personeel zich ziek meld.
Sorry dat ik niet letterlijk heb gezegd wat de huisarts gezegd geeft.

M'n bazin heeft met die woendsag 's avonds gebeld en gevraagd of ik die donderdag langs kon komen, en ik heb gezegd dat ik dat nog even niet aan kan, dat ik daar nog geen energie voor heb en dat ik na het weekend (dus vorige week) van me laat horen. Vrijdag, 2dagen na dat hele gebeuren kreeg ik een ontslagbrief, ik heb de hele middag aan de telefoon gehangen met allermaal instanties en ik ben langs het CWI gegaan met mijn contract en met die brief. Ik weet nu wel dat ze me niet kunnen ontslaan, maar toen ik die brief kreeg was ik behoorlijk geschrokken en kon ik geen rust houden, wat de huisarts me sterk had aanbevolen.

Nou mij verveel je niet hoor met zo'n verhaal; alleen maar goed dat je het hier neer hebt gezet! ; heel veel sterkte, en je werk komt later wel. Het is belangrijker dat jij je weer sterk gaat voelen.

Waarom ging je dan naar de arts als je zelf niet verwachtte dat het slecht met je ging :confused:
Ik blijf het raar vinden. Je weet toch van jezelf dat je op een punt zit dat je het allemaal niet meer aan kan?

En dat je vader het vervelend vindt dat mensen zich ziek melden dat is zijn probleem. Het lijkt me vooralsnog handig om naar je werk toe eerlijk te communiceren, zodat beide partijen weten waar ze aan toe zijn. En juist je vader zou dan toch moeten snappen dat je een verhaal niet aan moet dikken.

Ik kan me overigens best voorstellen dat je schrok van die brief. Gelukkig dat je nu weet dat ze geen poot hebben om op te staan.

Ik moest van mn'n moeder en m'n vriend naar de huisarts, m'n moeder heeft zelf een paar jaar geleden een burn-out gehad en m'n vriend is een paar jaar geleden deprissief geweest, dus hun herkenden het. Ik ging naar de huisarts omdat ik hoopde dat hij zou zeggen, dit is niks, doe maar een beetje rustig aan, het gaat vanzelf wel over...
Nee, achteraf gezien zag ik het wel, maar ik ontkende alles...
M'n vader heeft het ook niet aangedikt.

Ik werd trouwens vanmiddag gebeld door de arboarts, en daar moet ik morgenochtend langs...

Ja je moet jezelf weer even terug vinden. En dat heeft tijd nodig neem die tijd dan ook !!! succes