Vele wegen lijden
 

Ik ben niet echt op zoek naar inhoudelijke commentaar, maar meer woordkeuzedingen en stijldingen en zo. Is het het waard om mee verder te gaan?



Ze bukte zich.
Grijze schoenen, één van de veters was los. Met bevende vingers maakte ze hem weer vast. Het ging onhandig, alsof ze het was verleerd. Misschien was dat ook zo, ze kon zich niet herinneren ooit eerder veters vast gemaakt te hebben. Toch moest ze het ooit hebben geleerd, want ze was er wel in geslaagd om dezelfde strik te maken als bij de andere schoen. Wanneer had ze dat gedaan?
Ze kwam overeind en keek om zich heen. Een dichtbegroeid bos omringde haar, overal waar ze keek zag ze bomen. Ze had het idee dat er meer in een bos hoorde te zijn dan alleen begroeiing, maar ze kon zich niet herinneren wat. Ze kon zich sowieso niets meer herinneren. Van welke richting was ze eigenlijk gekomen?
Aarzelend verzette ze een aantal stappen. De bodem was volkomen met donkergroen mos bedekt en veerde mee met haar passen. “Groen”, fluisterde ze.
“Groen hier, groen daar, groen overal!”
Verschrikt draaide ze zich om. Tussen de bomen was een jongen verschenen in een geheel groen pak. Hij liep naar haar toe en greep haar hand. “Hallo! Hoe gaat het met u, waar komt u vandaan?” En toen ze bleef zwijgen: “U verstaat me toch wel? Ja, ja, dat moet wel, anders zou u hier niet zijn. Bent u misschien verdwaald, kan ik u helpen?”
Ze schudde haar hoofd. “Nee, niet verdwaald.” Om te verdwalen, moest je weten waar je naartoe ging, daarvoor was een begin- en eindpunt nodig.
“Gelukkig maar! Dan hebt u misschien wel tijd om te picknicken?” De jongen bleek een groene rugzak bij zich te hebben, waaruit hij een deken haalde die hij handig met één zwaai op de grond neerlegde. Daarna pakte hij een mes, brood en een potje jam. “Gaat u zitten, gaat u zitten. U heeft vast wel trek?”
Voorzichtig ging ze op de deken zitten. Het was een echte picknickdeken van bordeauxrode kleur, wat een mooi contrast vormde met de verdere omgeving. Ze voelde zich misplaatst, maar omdat ze niet wist wat ze anders moest doen, nam ze de boterham aan die de jongen haar aanbood. “Bedankt. Mag ik vragen wie u bent?”
De jongen sprong op, boog en stak zijn hand naar haar uit. “Wat slordig van me, om me helemaal niet voor te stellen! Mijn naam is Groen! En wat is uw naam?”
“Ik weet het niet…” Ze nam nog een hap van haar boterham en staarde naar de bomen achter de jongen. Groen… Een gekke naam, vond ze, maar direct daarna schaamde ze zich voor die gedachte. Het was nogal onbeleefd om over iemands naam te oordelen, terwijl je er zelf geen had.
“O, bent u hier pas gearriveerd? Daar hoeft u zich heus niet voor te schamen! Het is vervelend om naamloos te zijn, maar het is geen zonde. Wilt u dat ik u een naam geef?” De jongen lachte haar vriendelijk toe.
“Ja… Nee! Ik wil eerst weten waar ik ben!”, zei ze verward. Groen ging weer naast haar zitten en knikte. “U hebt vast een hoop vragen, helaas ben ik niet in de positie ze te beantwoorden. Wel kan ik zeggen dat u zich nu in het bos bevindt.”
Ze zuchtte. “Dat had ik ook al wel begrepen… Maar er zal toch niet overal bos zijn?” Hoewel ze niet wist wat voor plaatsen je anders kon hebben, vermoedde ze toch dat het onmogelijk zo zou kunnen zijn dat er overal enkel bomen waren. Daarin werd ze bevestigd toen Groen zijn hoofd schudde. “O nee, natuurlijk niet! Als u wilt, breng ik u in mum van tijd naar een plaats zonder bos, een plaats waar u gewenst zult zijn. U zult met blijdschap worden ontvangen, dat verzeker ik u.”
Een diepe dankbaarheid overstroomde haar. “Bedankt, dat zou ik echt erg aardig vinden.”

Ja.

interessant, ik weet niet, of ik aan de schrijfstijl kan wennen, maar tot nu toe is het leuk, ook al praten ze allebei een beetje bekakt ;)

Dat was me eigenlijk nog niet eens echt opgevallen, maar nu je het zegt...:P En ik zat nog wel te twijfelen of ik die nu in thans moest veranderen, hehe.

Bedankt;)

Doet me denken aaneen jeugdsentiment.

Ik ben groen, groen, hartstikke groen. (kinderen voor kinderen).

Oké, ik zit helemaal in de knoop met de interpunctie. Normaal gesproken doe ik het zo:
En als een citaat eindigt met een uitroepteken of vraagteken, gaat het hetzelfde alleen staat die dan voor de aanhalingstekens, zeg maar. En natuurlijk staat er vaak niet "fluisterde" of zo achter, dus dan zet ik een punt (of vraagteken, uitroepteken). Maar ik zit er toch een beetje over te twijfelen want soms ziet het er heel maf uit of zo. Hoe doen jullie dit normaal gesproken?

Steeds een dubbele aanhalingsteken boven vind ik een beetje teveel - dat is meer voor citaten of iets dergelijks.

je kunt dan beter gewoon één aanhalingsteken gebruiken (' ' ) of
een dubbele aanhalingsteken aan het begin en een dubbele boven aan het einde. Al weet ik zo niet hoe je dat moet doen.


Verder zou ik doorgaan hiermee, ben nu wel benieuwd wat ze terecht komt en of ze ook een naam heeft ;)

Ze heet nu Roos. Maar ik post pas verder als het af is, de ervaring leert dat ik door kritiek op eerdere stukken geen zin meer heb om er aan te wachten, wat soms toch zonde is;)

Ik typ altijd dubbele aanhalingstekens, dat heb ik zo op school geleerd:o

Jep, ik zou ermee doorgaan. Het is goed, het maakt nieuwsgierig. (y)

Schrijfstijl vind ik top. Lijkt bij je personage te passen. De eerste alinea is voor mij wel net iets te langdradig.

Tot '... gemaakt te hebben' vind ik het lekker vlot lezen, dat eerste stuk.

De rest leest voor mij prima weg. Lekker stukje :)

Is goed hoor. Je zei zelf dat je het niet precies meer wist met de interpunctie;)

Jaja, maar ik doelde meer op de plaats van de punt, of er niet nóg een punt moet komen nadat je aanhalingstekens hebt geplaatst en de zin eindigde met een vraagteken of zo, zeg maar:o

@Maresa en I C U: Bedankt.

Oh, heerlijk. Ga zo door. :)