[Autisme] Theorie-iets
 

Goed, het is niet echt... heel wetenschappelijk onderbouwd, maar ik dacht hier laatst over na.

In een tijdschrift las ik over het herkennen van gezichten.

: )

Dit hierboven herkent bijna iedereen als smiley. Waarom? Omdat we graag ergens een gezicht in zien. Dat schijnt aangeboren te zijn en iedereen heeft dat. Zoiets zou betekenen dat we graag kennis maken met nieuwe mensen. Op zich logisch, want als we dat niet graag deden is de kans niet groot dat we ons voortplanten en dan sterven we uit.

Nu de link met autisme.

Ik vraag me af of autisten hier ook snel een gezicht in zien of dat het te abstract is. Autisten houden niet van nieuwe gezichten of verandering. Zij zullen dus minder snel/graag iemand nieuw ontmoeten.

Wat als dit nu te maken heeft met het gedeelte in de hersenen dat wordt aangewakkerd als je iemand herkent, of als je zelfs alleen maar een gezicht herkent? Dan zou het relatief makkelijk zijn om mensen met een autistische stoornis te onderzoeken om te kijken of dat deel van de hersenen wél aangewakkerd kan worden zodat ze sociaal wat sterker naar voren komen.

In mijn hoofd klonk het allemaal heel logisch :bloos: dus ik wilde het delen.

Het ligt een stuk gecompliceerder dan jij hier voorstelt. Mensen met een stoornis in het autistische spectrum hebben namelijk moeite met de emotionele gezichtsherkenning, wat betekent dat ze een bepaalde gezichtsuitdrukking niet met de bijbehorende emotie in verband kunnen brengen. Overigens blijkt zich dit in de loop der jaren wel te ontwikkelen, al gebeurt dat traag.

Een smiley geeft toch ook een emotie weer, ongeacht wat voor? Net als een gezicht altijd een emotie weergeeft.

Gaat het alleen om het in verband brengen met die twee of is het gewoon de algehele herkenning van gezichten die moeilijk is voor hen?

Beide. Het heeft te maken met een gebrekkig empathisch vermogen, dus een gebrekkig vermogen om zich in de ander in te leven. Dat verklaart dus waarom emotionele gezichtsuitdrukkingen niet als zodanig worden herkend.

Precies mathfreak.

Autisten hebben wel de mogelijkheid om hun emotionele 'tekortkomingen' te compenseren met coginitieve vaardigheden.
Dus hij/zij heeft bijvoorbeeld geleerd dat een dubbele punt met een haakje sluiten: een lachend gezichtje betekend.

Beetje simplistisch uitgelegd, want ik weet niet zeker hoe autistische mensen op smileys reageren ;)

En zelfs dát kent gradaties, complicaties en uitzonderingen.

Ik zou nu toch een smiley voor willen houden aan iemand die autistisch is, alleen om te kijken wat het betekent.

In het boek The curious incident with the dog at night-time worden wel smileys gebruikt trouwens, door de autistische hoofdpersoon. Maar die heeft geleerd dat die dingen voor gezichtsuitdrukkingen staan.

En dat is nou precies waar het om gaat.. ;) Als autist kun je bepaalde dingen aanleren, die voor 'normale' mensen heel gewoon zijn. Maar omdat emotionele uitdrukkingen op het gezicht van iemand per persoon, per situatie en dan ook nog eens in uitdrukking kan verschillen, is het voor een autist onmogelijk te begrijpen.. Maar misschien moet je wel autist zijn om dat te snappen.. haha.. :P

Dat is een beetje brak uitgelegd. De hoofdpersoon herkent wel de happy en sad smiley. Maar ziet geen verschil tussen :| :s ;) en :o Vervolgens laat hij (door zijn begeleider) bij iedere smiley de emotie zetten. Hiermee loopt hij dan over straat en probeert hij de emotie op het gezicht van mensen te vergelijken met de smileys zodat hij kan begrijpen of ze hun uitspraken grappig, sarcastisch of geschokt bedoelden. Dit werkt echter niet en dus stopt hij daar weer snel mee. De hoofdpersoon heeft dus wel het besef tussen een happy en sad smiley maar verder dan dat komt hij niet.

Nou ontwikkelen, zo zou ik het niet willen noemen.
Je leert het, maar het is geen instinctief iets, je moet er bij blijven nadenken.

En daarnaast is het geen keihard feit dat een autist geen emoties kan herkennen, het ligt veel genuanceerder.

zie je er niet gewoon een smily in omdat je hebt geleerd dat het een smily is?

Nou mijn broer is autistisch en hij wist wel dat het een 'blij gezicht' was en toen ik hem vroeg hoe hij dat wist zei hij dat dat gewoon zo was.
Ik neem aan dat hij het gewoon ergens geleerd heeft maar 'normale' mensen nemen dat soort dingen toch ook van anderen over?

Het autisme wordt op grofweg drie gebieden bepaald:

1: ToM ( Theory of Mind): Inschatten van sociale situaties
2: CC (Cognitieve Coherentie): Detialgerichtheid
3: Flexibiliteit in het denken en handelen

Niet alle mensen met autisme hoeven dit probleem te hebben zoals jij het nu stelt. Ik denk dat het vooral met cognitieve coherentie te maken heeft. Het Acedemische Ziekenhuis Utrecht (dat zal nu wel UMC zijn) doet volgens mij onderzoek naar het probleem dat jij aanhaalt. Misschien moet je daar eens verder informeren voor een beter en uitgebreider antwoord.

Hoi, ik vind dat jij een gave nick hebt want ik lees dat boek nu.
*rent weg van forum*

detail

Wat zijn we toch autistisch met z'n allen :p

CC staat voor Centrale Coherentie. Zie in dat verband ook Leven met autisme van Martine Delfos en Marijke Gottmer. Waar het bij een stoornis in het autistische spectrum om gaat is dat daarbij problemen optreden op de 3 hier genoemde gebieden. Deze opdeling in probleemgebieden staat overigens bekend als de triade van Wing, naar de ondedrzoekster Lorna Wing die deze driedeling (de triade) beschreven heeft.

Is het zo dat autisten minder graag nieuwe mensen ontmoeten? Of zijn ze gewoon banger dat ze iets fout doen in een nieuwe situatie?

Eeen vriend van me is autistisch en vind het prima om nieuwe mensen te ontmoeten, zolang er maar iemand bij is om hem te ondersteunen en hem kan zeggen wat hij wel en niet moet doen.

Ik denk dat het te maken heeft met het type en de ernst van autisme, zo zijn er gevallen waarbij iemand nauwelijks contact zal maken en zowat niemand in zijn kring laat komen. Die zullen dus waarschijnlijk niet graag anderen mensen ontmoeten.

Ik heb autisme en een bovengemiddeld IQ en ik probeer dus door mijn intelligentie mijn autisme te verbergen. Ik ben er (vooral bij vreemden) als de dood voor iets doms of autisitsch te doen.

Verder is het ook niet zo dat alle autisten geen gezichtsuitdrukkingen kan leren, ik kon altijd wel de basis herkennen(zoals een heel boos gezicht), maar leer langzaam ook de anderen herkennen. :)