[Kort verhaal] Wachten.
 

Hoe ik op het idee kwam... dat wordt denk ik wel snel duidelijk.

Wachten

Dodelijk vermoeid staart ze naar de klok. Nog één minuut. Dan zit ze hier een uur. Ze slaat haar blote armen om zich heen. Het is niet de angst die haar opvreet. Het is het afwachten en niets kunnen doen. Er is niet de mogelijkheid om te gaan slapen, althans, niet voor hij is geweest.

Ze heeft opeens de neiging zich te bedekken. Normaal slaapt ze naakt, maar nu... elk stukje bloot is teveel geëxposeerde huid. Huiverend schiet ze in haar badjas. Dan blijft ze doodstil staan, zoals ze net een uur heeft gezeten. Eén keer heeft ze haar been bewogen, een half uur terug precies, en het voelde meteen of ze iets hoorde aankomen. Schijn, natuurlijk. Het geluid van zijn beweging zit zo in haar hoofd dat ze het horen ervan zich de helft van de tijd inbeeldt. Het zoemt in haar hoofd. Een ruimte is nooit totaal stil.

Nog een minuut. Het wachten vreet meer en meer van haar energie. Het is doodstil, maar haar hoofd gonst ervan. Ze staat zichzelf toe om even te bewegen, een stap naar het raam toe. Voorzichtig schuift ze het gordijn een stuk opzij. Het felle licht van een straatlantaarn doet haar even knipperen. Het moment daarop kan ze de straat overzien. Geen hond die nu nog buiten rondloopt. Waarom zou iemand ook, het is na middernacht. Mensen slapen. Wat zou ze graag gaan liggen...

De klok tikt niet meer. Ze heeft de batterij in haar hand en stopt het in de zak van haar badjas. Nu zou het echt stil moeten zijn. Het zou betekenen dat ze hem nu moet horen aankomen. Ze weet dat hij er is en ze weet dat hij komt. Wanhopig dempt ze het geluid van haar adem en bedwingt de drang te zuchten. Haar been kriebelt. In een reflex wil ze bukken en krabben, maar ze laat het niet toe. Haar ogen glijden de kamer rond. Niets. Geen beweging of geluid. Zonder het getik van de klok voelt ze zich bijna eenzaam.

Plotseling hoort ze hem. De adrenaline giert in één keer door haar lijf. Toch durft ze ook nu niet meteen te bewegen. Wie weet zit het weer tussen haar oren, denkt ze het te horen maar is het er niet. Ze kan geen risico nemen. Als ze nu niet alert genoeg is, heeft ze al die tijd voor niets gewacht. Dan had ze in bed kunnen liggen, al uren.

Maar dit keer is het echt.

Haar lichaam voelt onder controle. Ze spant elke spier in haar lijf, klaar om in actie te komen. Nu moet het gebeuren. Langzaam komt hij op haar af. Hij lijkt bijna onzeker, slingert wat, maar houdt toch die vaste koers haar kant op. Nog even... Ze bijt op haar lip. Dit heeft ze vaker gedaan, het moet lukken. De gedachte aan haar bed doet haar rillen. Toch duwt ze het idee weg. Er zal geen warm bed zijn als ze nu geen confrontatie aangaat.

Hij is er bijna.

Met een enorme klap werpt ze zich op hem, haar boek in de hand. Bloed barst uit zijn lichaam. Een laatste trillende beweging voor hij sterft.

Hijgend van inspanning, deels opluchting, laat ze zich naast het lijkje zakken. Dan veegt ze het op en werpt het in de prullenbak.

Weer een mug minder.

Niet allemaal tegelijk :o

Niet zo ongeduldig.

Het is superkort, bijna 40.000 leden... Had achttien reacties binnen een uur op een forum met 20.000 leden. Dan ga je je afvragen...

Maar goed, tempo ligt hier lager dus. Sorry dan.

Niet al die tienduizenden leden komen op Letteren, niet al de tienduizenden leden zijn online en al die tienduizenden leden zitten écht niet allemaal op jouw werk te wachten.

Wees geduldig.

Ik had het al gelezen, maar niet iedereen heeft tijd om er meteen commentaar onder te zetten.


Maar als ik dan toch bezig ben..

Ik vind het idee goed bedacht op zich, al doet het wat cliché aan.
iedereen kent die zogenaamde mop van "ik ben bloot en er zuigt iets aan me - kutmug" of wat het ook mocht zijn.

het is te langdradig omdat de climax op het eind niet spetterend is. je houdt ons "in spanning" terwijl het einde niets zegt.

weer een mug minder - oh - fijn, leuk.

Probeer een boeiender ondwerp met een goed eind, en misschien komen die reacties dan wel (;

Het stukje over die kutmug ken ik niet, maar dankjewel voor je commentaar :)

Ja goed, kón grappig zijn. Ik ben het met Skyler eens. Bovendien vond ik je zinnen té kort, het leest enorm stoccato voor mijn gevoel.

Dat

Op dat andere forum zijn ze ook niet met 20.000 online en ik was niet zo naïef ;)

Ik vind ook dat het stuk te lang is. Verder kan ik niet echt oordelen over het al dan niet verrassende onderwerp: toen ik naar beneden scrollde om te kijken of ik tijd had het stuk te lezen (ik haat het om korte verhalen niet in één keer uit te lezen) had ik de laatste zin al gelezen. Dan begrijp je na een paar zinnen al wel waar je naartoe werkt.

Ik denk dat ik sowieso een spannender onderwerp zou nemen als ik jou was, iets niet zo alledaags. Het is leuker om te lezen, en bovendien valt het minder op als je steken laat liggen in je schrijfstijl: het verhaal leidt af.

Leuk opgebouwd, goede spanning erin en ik vond het een grappig en verassend einde. (y)