wat kun je zeggen tegen iem. die onzeker is...
 

Ok, een vriendin van mij is erg onzeker over haar uiterlijk. Ik vind dat zij daar geen reden voor hoeft te hebben, ze ziet er immers heel goed uit. Maar toch als ik dat zeg dan gelooft ze mij niet.
Alles dat ik zeg is wel ok volgens haar, maar ze gaat zich er echt niet beter door voelen. Hoe kan ik er voor zorgen dat zij het zelf ook geloofd, of in iedergeval haar zelf leert te accepteren zoals zij is?

Volhouden (y)

Hmz, ze [=She_me ] heeft wel gelijk denk ik, steeds blijven zeggen dat ze leuk is, en gezien mag worden.
Complimenten zijn immers altijd welkom toch.

inderdaad
blijven volhouden,
en zorgen dat je het meent, wat je ook doet.
probeer het een beetje op de juiste momenten te zeggen, zodat het niet geforceerd overkomt.

maar inderdaad,
volhouden

Je kan ook proberen haar meer aandacht te geven, of iets leuks doen samen dat ze toch dat gevoel een beetje kwijt raakt.

Ik heb gehoord dat iemand die onzeker is, altijd een compliment zal neer slaan. Wat je haar moet leren is 'dank je' te zeggen nadat ze een compliment heeft gekregen... Nóg beter is dit:

persoon A is de persoon die een compliment geeft, persoon B is de onzekere persoon:

persoon A: Je ziet er echt mooi uit!
persoon B: Dank je, voor het zeggen dat ik er mooi uitzie. Ik voel me mooi.

persoon A: Je bent echt intelligent!
persoon B: Dank je, voor het zeggen dat ik echt intelligent ben. Ik voel me intelligent.

Dus herhalen en beamen.

Ze zegt ook wel "dank je", maar ze denkt dat ik het niet meen volgens mij. Tenminste, ze vat het niet op zoals ze het op zou moeten vatten...

vragen waarom ze zichzelf niet mooi vind, een mens moet zichzelf kunnen accepteren zoal ze anderen accepteren (en NEE ik ben NIET Christelijk!! :p )
Het zou toch zo zonde zijn van haar geestelijk welzij als ze zichzelf niet mooi vind. sorry dak maar wat loop te lullen....
Haar zeggen dat ze best eens trots op zichzelf mag zijn, als ten minste één iemand dat vind (jij dus in elk geval) dan heeft ze daar recht op, trots op zichzelf zijn!!!

hmmmmmmmmm succes en lief van je daje je zo'n zorgen dr over maakt, mischien moet je dat ook eens tegen dr zeggen dat je het rot vindt als ze zichzelf zo negatief ziet.....

Ik ben ook heel onzeker. Mijn beste vriendin zegt dan ook vanalles. Maar dat geloof ik dan ook niet. Kijk ik krijg dan het gevoel dat ze het alleen zegt om van mijn gezeik af te zijn, want nu krijg je complimentjes. Maar ik merk op dat ik andere heel vaak complimentjes geef en dat ik er bijna nooit krijg. Dan heb ik zoiets van, is het op een 'normaal' moment zo moeilijk om een complimentje te geven. Het lijkt wel of ze dat dan alleen zeggen als je verdrietig bent of in een dip zit.. dan geloof je het dus niet meer..

Maar denk ook dat het iets is waar je zelf aan moet werken. Ik weet op dit moment ook niet hoe, maar je moet jezelf leren accepteren, ik kan het ook nog niet maar ja..

Volgens mij denkt ze als ik een complimentje geef dat ik het, inderdaad, óf niet meen, óf denkt "ach hij zegt maar wat om me gerust te stellen".

En ja, het is inderdaad belangrijk om je zelf te leren accepteren, dat je eigen 'leuk' gaat vinden. Maar ja, dit gaat niet zomaar.
Het is geen schakelaar die je even kunt omschakelen.
Maar iets dat diep van binnen zit wat er uit moet.

mensen die echt onzeker zijn help je volgens mij niet echt door gewoon complimentjes te geven. ze geloven het toch niet. ze denken dat je het gewoon doet om van hun gezaag af te zijn of omdat ze je blij willen maken. tis een beetje zoals anorexia: die mensen geloven ook nooit dat ze echt mager zijn.

wat zou dan wel kunnen helpen? ik weet het nie.

Na wat ervaring weet ik dat complimentjes wel helpen. Was (maar ben nog steeds, in mindere mate) heel erg onzeker, door verleden enzo. Toen ik mijn vriend leerde kennen, was hij de persoon die me complimentjes gaf als in: je hebt een mooi figuur, een mooit gezichtje, je bent slim. In eerste instantie geloofde ik hem niet, ik vond mezelf dik (heb dan ook anorexia gehad, maar dat is een ander verhaal) en mijn gezicht vond ik lelijk... Maar naar mate hij het herhaalde, drong het tot me door dat hij me wél mooi vond... Langzamerhand begon ik mezelf toch iets te accepteren op dat gebied, ben nu zekerder van mezelf. Nog steeds enorm gesloten.

Overigens is het zo dat mensen met anorexia nooit zelf in kunnen zien dat ze mager zijn, dat hoort bij de ziekte. Dat heeft dus niet echt iets met onzekerheid te maken...

Oh ja, er zijn een aantal dingen om jezelf te leren accepteren.

Veel onzekere mensen focussen zich op de dingen die ze lelijk aan zichzelf vinden, je moet juist kijken naar wat je wél mooi vindt aan jezelf! Zelf durfde ik absoluut niet in de spiegel te kijken, vooral niet als er andere mensen in de buurt waren. Maar na wat hulp leerde ik naar mezelf te kijken, heel objectief, en dan te zeggen wat ik mooi aan mijn lichaam/gezicht vond. Het begint misschien heel klein (bij mij begon het bij mijn neus) maar zo werk je steeds meer naar het geheel toe. (Ik kan nu iig alleen in de spiegel kijken, zonder me dood te schamen. Wanneer er mensen bij zijn, lukt het nog niet helemaal.)

Wat ook helpt is een lijstje maken over je innerlijk. Maak twee lijstjes, eentje waarop je 5 negatieve dingen zet en eentje waarop je 5 positieve dingen zet. De negatieve dingen gaan makkelijker, heb ik gemerkt, omdat je gewend bent jezelf omlaag te halen. Maar je móet echt positieve dingen opschrijven, die zijn er altijd.
Wanneer je beide lijstjes af hebt, leg je ze weg. Een dag later pak je ze er weer bij, en ga je eerst de negatieve dingen langs...
Bij elk onderdeel stel je jezelf de vraag: waarom is dat negatief? hoe kan ik het positief maken? schrijf de antwoorden erachter.

En er zijn nog wel wat dingen...

jij kan er niet voor zorgen dat zij zichzelf accepteert zoals ze is, dat kan alleen zij zelf doen, besef dat wel..

Ik ben zelf ook erg onzeker geweest, en directe complimentjes vanuit mensen die om me gaven konnik totaal niet hebben, geloofde het gewoon niet. Complimentjes die wel hielpen waren bijv. complimentjes die aan me werden doorgeluld, dus door degene die dat complimentje niet had gemaakt, of complimentjes van personen die ik totaal niet kenden, want die deden het dan niet uit liefde voor mij. En tsja, wat je eraan kan doen weet ik niet, weinig denk ik. Zij zal zichzelf moeten leren accepteren zoals ze is...

complimentjes helpen echt niet... dat komt alleen maar supernep over omdat je weet wat het probleem is.
Je moet het uiten in daden emn hoe je dat moet doen moet je zelf bepalen.

Hoi black crow king,

Ik weet niet of je haar echt kan helpen. Je kan haar iig wel complimentjes blijven geven. Niet omdat zij dat misschien nodig heeft, maar omdat je 't echt meent. Ergens diep van binnen zal ze er wel blij mee zijn...
Even een vraagje: Waarom is ze eigenlijk zo onzeker? Ik ben zelf heel erg onzeker geweest, omdat ik constant van m'n moeder te horen kreeg dat ik te dik was. Ze zei 't niet alleen, maar ze liet 't ook merken, door elke keer eten te verstoppen... Je moeders mening (dat is voor mij dan zo) is toch wel 't belangrijkst of iig heel erg belangrijk. De andere meningen hoor je dan niet echt meer.
Bij mij heeft 't erg geholpen doordat mensen er met me over spraken en me complimentjes gaven. Je moet ook weer niet te vaak complimentjes geven, maar zo nu en dan. Dan lijkt 't ook niet alsof je haar complimentjes geeft, omdat 't voor jou als een verplichting voelt. Ik heb ook wel eens van iemand gehoord dat 't helpt als je elke dag in de spiegel kijkt en pluspunten van jezelf gaat opnoemen. 't lijkt misschien stom en 't lijkt me ook wel moeilijk, maar ik heb gehoord dat 't kan helpen. Ikzelf heb 't nooit geprobeerd, maar ik voel me wel een stuk beter door de gesprekken die ik met vrienden heb gehad. Ik denk dat de onzekerheid nooit echt helemaal weg zal gaan, maar langzamerhand is 't toch wel een stuk minder geworden.

Succes...

Dank jullie allen voor de reacties.


1) Sleep 2 Dream, ze heeft een moeilijke periode achter de rug gehad waarin vriendinnen haar in de steek lieten. Zij konden het moeilijk, tot helemaal niet, aan waar zij mee zit.
Om daar even mee te beginnen.


2) Dan denkt ze ook nogeens dat jongens haar niet leuk vinden, terwijl zij echt wel een heel leuke meid is. [Limburgse-jongens-zijn-'blind' <=== nieuw stelling :)]
Al met al, probeer ik haar telkens te overtuigen dat ze er echt wel goed uit ziet.

Maar het grootste probleem vind ze eigenlijk het 1e, dus dat vriendinnen aan wie ze haar problemen kwijt zou willen haar in de steek laten. Nu is het ook zo dat zij er niet met haar ouders over praten. Ze heeft dus eigenlijk 2 opties:

1) Het mij 'vertellen' op de MSN, of telefonisch. [Dat ze Godzijdank ook doet]
2) Het wegstoppen.

Ook is het nu dat haar paps het allemaal schijnt te weten, waarschijnlijk komt dat doordat hij dingen van MSN heeft gelezen. Nu is dus ook een beetje bang om het mij allemaal te vertellen. [volgens mij raak ik nu off-topic, dus ik stop maar]