|
Vrijdagnacht, 2 uur
Vrijdagnacht, twee uur. Het lampje van mijn zwarte ipod video vermindert het donker in mijn slaapkamer. Hoewel de lucht buiten meer donkerrood dan zwart is, is het de enige mogelijkheid op het schrijven van deze tekst, aangezien iedere andere lichtbron aanleiding geeft voor mijn moeder, om uit haar kamer - meer een hok eigenlijk, slechts door een dunne muur gescheiden van de mijne - de gang op te stampen en mij, vriendelijk maar toch met die innerlijke woede die zij altijd uitstraalt, te verzoeken onmiddellijk te gaan slapen. Maar ik wil niet slapen. Ik wil nog niet slapen. Het doet te veel pijn om deze dag, die mijn dag had moeten zijn, achter mij te laten en de dag van morgen, die mij toch niets te bieden heeft, te aanvaarden. Ik wil nog niet ophouden, ook al heeft doorgaan allang geen zin meer.
Het geluid van een Amerikaanse bizon met vastzittende hoest doorboort de eigenlijk veel te dunne wand telkens wanneer mijn nietsvermoedend slapende vader met zijn dikke buik inademt. En ik lig hier. Op mijn bed, inmiddels met pijnlijke schouders van de ongemakkelijke houding die ik genoodzaakt ben in te nemen om de koolstofstift over het papier te kunnen laten gaan. Ik wring mijn schouderbladen tweemaal uit en probeer een andere houding. De accu van mijn zwarte ipod is net zoals de mijne vrijwel leeg, en het kleine lampje zal mij zo in de steek gaan laten. En hoewel ik ondertussen ruim een half uur woorden op een papier heb gezet, zitten alle gevoelens die ik in de woorden had willen stoppen nog in mijn hoofd. Ze zitten nog niet eens in mijn rechterarm, op weg naar de potloodpunt. Ik bedenk dat mijn knarsende schouderblad ze wellicht de doorgang belet. Alle gevoelens die ik jou vanavond had willen laten zien, o lief meisje, zitten nog in mijn hoofd. Ik besluit te stoppen. Het uiten van mijn gevoel geeft zich weer over aan mijn eeuwige besluiteloosheid. Zeventien jaar wacht ik al, terwijl de tijd wegsmelt als sneeuw voor de zon. Wachten was wel het laatste wat ik had willen doen, maar ik heb het gedaan. En ik doe het telkens weer. Ik wacht tot mijn ipod uit gaat en de donkerte in mijn kamer doet wederkeren. De kleine kamer, waarin in opgesloten zit. De sleutel ligt op mijn nachtkastje maar ik durf hem niet te pakken, uit angst voor wat er achter de bijbehorende deur zal zitten. Ik wend mijn gezicht af van de deur en draai me om. Mijn moeder lijkt gelukkig niets te hebben gemerkt. |
Ik vind het als lezer een rottekst. Ik vond het niet leuk om te lezen, doordat ik niet vermaakt of bewogen word door je verhaal, er wordt niets nieuws verteld, het was niet spannend of boeiend. Wat wil je met deze tekst bereiken? Dat mensen medelijden met je gaan hebben?
|
Ik vind de tekst op zich goed geschreven, waardoor ik het ook lekker vind lezen.
Verder vind ik er wel wat herkenbare dingen in zitten, waardoor ik het wel waardeer. @Reynaert: Toch niet elke tekst moet een doel hebben? Soms kun je ook gewoon schrijven over hoe je over bepaalde dingen denkt, of gewoon als oefening. |
Het doet wel iets met me, eigenlijk. Je zinnen lezen niet allemaal even prettig, maar ik vind je beschrijvingen treffend, passend bij de - wat depressieve - stijl van je verhaal. Af en toe heb ik het idee dat je de zinnen met wat woorden uit de 'schrijftaal' probeert op te leuken, dat is jammer. Zo erg heeft je stuk dat niet nodig.
|
Je zinnen zijn vervelend, lezen irritant. Ik vind ze te lang. Opzich wel een grappig stukje, het heeft wel iets. Je zinnen vind ik te lang, maar ergens heeft dat ook wel weer iets. Bah, ik ben onduidelijk vandaag.
|
Je hebt echt een schrijfstijl van niets, maar het is voor dat tijdstip een geschikt verhaaltje, jou kennende. Maak je de volgende keer los van je ouders, breek uit huis, bel mij of trouser op en we gaan onder het genot van een broodje deuner jouw problemen eens proberen op te lossen/dragelijker te maken
|
Citaat:
"is het de enige mogelijkheid deze tekst te schrijven" Ook voor het hele verhaal, probeer te vermijden zinnen met En te beginnen, in principe geen punten of komma's voor En. Citaat:
Citaat:
donkerte --> duisternis misschien? wederkeren --> terugkeren misschien? Haat jij je ouders? Ik vind het maar een pijnlijk verhaal, en dat 'o lief meisje' te onpassend voor woorden. Misschien dat dat de bedoeling is :) |
Kuttrouser :D
je hebt me alweer voorgoed van deze foraeiii geweerd klootzak :p OMG zeiken over en na komma's is wel zeer dieptriest getuigt niet echt van een groot schrijverstalent :p |
:rolleyes:
|
Jezus, ik vind het echt onwijs goed en mooi.
Ik weet niet, ben in een kutbui, voel me kut en alles tegelijk. Maar deze tekst geeft een soort van gevoel weer. Misschien wel helemaal niet zo bedoeld, maar het geeft mij een gevoel van vernauwing, of eenzaamheid..depressie. Waarschijnlijk niet zo bedoeld, maar op het moment vat ik het zo op. mooi (y) |
Citaat:
|
Ben benieuwd michiel
wanneer komt ie? |
wat een woede en frustratie zit er toch in deze persoon
misschien heb ik het er niet hard genoeg uitgeslagen p.s. ik heb met 17 meisjes gezoend in de ALDI |
Wat een up.
|
| Alle tijden zijn GMT +1. Het is nu 16:19. |
Powered by vBulletin® Version 3.8.8
Copyright ©2000 - 2025, Jelsoft Enterprises Ltd.