In de schoot van de herinnering
 

In de schoot van de herinnering

Alweer zit ik in de trein
Luisterend naar verhalen
Slechts vlagen raken vermalen

Zoals het waarlijk moet zijn
Hoe onwetendheid kan verbazen
De herinneringen voorbij razen

Ontken nooit de vlucht van irritatie
Kabbelend langs de waarheid
In deze stortvloed van informatie

Irritaties raken zoals het hoort
Haast onbewust opgeslagen
Tot we ons oprecht afvragen

Hoe met de ratio aan boord
Welhaast buiten ons om
De verbazing onze gedachten inklom

Ik vind de derde strofe heel erg misstaan. Het doet een beetje nederhop-achtig aan, het is geforceerd gerijmd en eigenlijk doet de betekenis er ook niet zo toe (zoals ik het lees). Ik vind de eindstrofe in combinatie met je titel wel interessant trouwens; zie je de verbazing als het middelpunt (de schoot) van de herinnering? De hele tegenstelling tussen ratio en verbazing is eigenlijk heel interessant, daarom vind ik het ook jammer dat je gedicht er op die laatste strofe na niet zoveel mee doet.

De derde strofe slaat op het beeld van de trein dat in het begin werd geschetst, maar kan me voorstellen dat dit aan duidelijkheid te wensen over laat.

De ratio sluit haast het gevoel uit en impliceert dat alles, namelijk hetgeen we observeren, altijd valt te verklaren. Maar het is de vraag of dat waar is. In ons idee denken we alles onder controle te hebben en te doorgronden, maar kunnen we ons verbazen over de verbazing.

Wij observeren, denken na, analyseren en proberen het een plek te geven, maar hoezeer we het ook willen… er blijven dingen die haast onbewust verbazing oproepen. En die onverklaarbaarheid van het leven is interessant.

Ik zal even kijken hoe dat beter in het gedicht kan worden geformuleerd ;).