Ouders die hun kind niet geloven
 

Hallo allemaal,

ik zit met een zwaar dillema.

Mijn ouders geloven niet wat ik zeg of doe. Alles wat ik zeg is toch niet waar. Zelfs nu.

Woon samen,heb een schattig zoontje van 2. En nu nog moet ik naar hun regels luisteren van wat ik wel en niet mag doen. Ik mag niet chatten,ik mag eigenlijk niets op internet. Ja voor me thuisstudie mag ik op internet.Dacht het niet dus. Ik doe gewoon lekker wat ik zelf wil en doe.

Maar het probleem is me broer. Me broer kan alles zeggen en doen. En zeker over mij. Zodra hij iets heeft gezegd over mij tegen me ouders wat ik gedaan heb. Is de hele wereld te klein. Maar ik kan kalm blijven, schreeuwen en weet ik veel meer. Luisteren doen ze niet omdat ze zeggen van jou geloven we toch niet. Waarom bel je dan vraag ik me af?

Ik laat mij nu niet meer kleineren door hun. Maar toch zijn het me ouders. En ik wil niet dat die band verbreekt ondanks wat me broer probeert. Me broer zoekt op internet onder mijn naam wat ik doe en bij welke site's. Ik weet niet wat ik hier aan tegen kan doen. Ik voel me gecontroleerd.

Tussen me broer en mij komt het zeker niet meer goed. En zeker niet na de dreiging van ik schiet een kogel door je kop. Maar als ik dat tegen me moeder zeg, praat ze dat meteen weer goed. Dat komt door de boosheid zegt me moeder. Ja dag dat geloof ik niet meer. Het komt altijd door die boosheid. Ja en? Je moet je boosheid maar onder controle houden hoor.

Het komt hier op neer. Alles wat me broer doet is goed maar als ik wat doe is het fout en geloven ze me niet. En willen ook niet naar mijn kant van het verhaal luisteren. Ze geloven me broer en dat is het.

Want ik kreeg ook nog naar me hoofd geslingerd van doe je wel normaal op me verjaardag. Ja uhh hallo?Ben ik diegene die ruzie's uitlokt?Ik gedraag me gewoon normaal. Maar hoe me broer zich gedraagd daar kan ik niet over beslissen.

Wie herkent dit of heeft tips met hoe ik hier mee om moet gaan?

Je woont samen, niet meer bij je ouders, je bent 24 (ik neem iig aan dat het getal voor je leeftijd staat?), neem je leven in eigen hand en vertel je ouders ook dat je dat doet. Misschien kan je ook eens met ze praten over wat je hier zegt en vragen waarom ze jou niet geloven ed.

Er komt een moment dat je je realiseert dat zij het contact met jou harder nodig hebben dan andersom.

Pas op dat moment ben je vrij. Tot dat moment regeren ze jou op afstand nog in alles, omdat je staat of valt met hun goedkeuring.

Wanneer ga jij je realiseren dat de "macht" in deze relatie op het moment dat jij de deur uitging niet langer bij hen ligt? Weet je wat een troef jij hebt in de vorm van hun kleinkind?

Hebben ze financieel nog macht over jou, betalen ze veel? Kun je dat afkappen? Want met dat bedrag hebben ze jou in wezen gekocht, en dat gun je ze toch niet.

Praten kennen deze mensen. Ja je kan wel met ze praten maar dat geloven ze niet.

Als ik naar hun regeltjes moest luisteren zou ik thuis wonen en niet op mezelf.

En ja me ouders kopen mensen om. Wat dat betreft hebben hun geen vrienden. En nee zij doen niet financieels meer voor me. Dat heb ik al meteen afgekapt toen ik samen ging wonen.

En goedkeuring heb ik al helemaal nooit hoeven vragen want ik kreeg geen goedkeuring op wat ik wou. Hun hebben altijd voor mij beslist en wat blijkt dat ze nog steeds.

En wat bedoel je met dit Juno?
Weet je wat een troef jij hebt in de vorm van hun kleinkind?

Als eerste kun je nog een keer ontzettend je best doen om een heel serieus gesprek met je ouders aan te gaan. Daarin kun je dan vertellen dat je graag een goede band met ze wil hebben en dat dat heel belangrijk voor je is. Vertel dat je er heel verdrietig van wordt zoals het op dit moment (of al heel lang) gaat.

Werkt dat niet, dan moet je stoppen met proberen je best te doen. Probeer het gedrag van je broertje compleet te negeren, begin zelf nooit met verwijten of ruzie en als een ander begint reageer je gewoon vriendelijk terug en negeer je het vervolgens. Ook dat internet gedoe, of als iemand zegt dat ie jou niet gelooft: gewoon een keer rustig zeggen hoe het volgens jou zit en er daarna geen aandacht meer aan besteden en over een ander onderwerp gezellig verder praten.
Deze manier zorgt wel voor een afstand tussen jou en je ouders, want jij laat hen immers niet meer merken waar je echt mee zit en wat je voelt. Maar als het op een andere manier niet kan, dan zorgt deze manier wel voor minder geruzie, minder stress en een gezelliger contact. Het is wel allemaal schijn, want alsnog is het je dan niet gelukt om je ouders te overtuigen of dichter bij hen te komen. Maar het kan een hele goede oplossing zijn.

Waar ik nog wel benieuwd naar ben:
Waar komt dat internet probleem vandaan?! Blijkbaar speelt het al heel lang en maken jouw ouders om de een of andere (vreemde :|) reden een gigantisch probleem van internet, en jouw broertje weet dat en maakt er misbruik van. :confused:

Wat jij nu zegt dat doe ik al. Zelf blijf ik kalm en dat is voor mij een hele grote opgave.Want vanochtend ook. We hadden boodschappen gedaan omdat me moeder niet mag autorijden iv.m. een enkelbreuk begon ze er ook weer over. Ik heel kalm,me moeder begon steeds meer te schreeuwen. Naar mijn gevoel deed ze dit om me zo uit me tent te lokken. Want meestal als ik schreeuw krijg ik wel is een tik hier en daar of ze knijpt me zo hard dat dr nagels er in staan. En dat is vandaag helaas niet gelukt. Ik zei alleen maar als je zo blijft schreeuwen mag je zelf zorgen hoe je naar huis toe gaat.

En dat probleem met internet is idd al heel lang aan de gang. Als ik problemen heb moet ik naar hun toekomen en niet naar vreemde toe gaan met me problemen. Wil ik best doen hoor,heb ik ook gedaan maar ik krijg dan weer die zin van we geloven je niet. en ja dan heb ik er geen zin meer in.

Want de grootste reden is ik mag met niemand over hun of over onze problemen praten.

Want toendertijd dat ik nog op school zat en weinig lesuren had,dat geloofde ze dan wel maar al het andere geloven ze niet. Snap jij het nog. ik niet meer.

En het weinig aandacht aanschenken aan de kleine problemen die hun groter maken heeft ook geen zin. Want als ik er geen aandacht meer aanschenk en niet over begin,gaan hun er wel over beginnen.

En ik ben idd erg verdrietig.Hoe het nu gaat,gaat het al bijna tien jaar. Dus je kan je voorstellen dat ik het niet meer trek.

Die troef, jouw kind, hun kleinkind. Niet zo moeilijk om te vatten toch. Als je ruzie maken met jou, zijn ze niet alleen jou kwijt, maar ook hun kleinkind. Dat vinden ze vaak veel erger.

Ik merk al dat je je wat weerbaarder opstelt, en dat is goed. Maar ik denk eerlijk gezegd dat dit soort mensen het niet verdienen dat jij nog je best doet om bij ze in een goed blaadje te komen.

Ik zou gaan verhuizen en wel zo ver weg mogelijk van die mensen. Wat vindt je vriend hier eigenlijk van?

Ik snap het, en begrijp ook dat het moeilijk is. Maar zo werkt het dus inderdaad wel (zelf rustig blijven), zoals je dus zelf al gemerkt heb. Hoe vaak heb je eigenlijk contact met je ouders (dat je ze ziet of belt)? Is dat misschien te vaak?

Als zij niet bereid zijn zich anders te gedragen en jij trekt het niet meer, dan lijkt de 'oplossing' me vrij simpel...meer afstand nemen en het contact ernstig minderen zo niet stopzetten. Is moeilijk, maar dit wil je kennelijk ook niet meer.

1 keer per week eten.In iedergeval als ze thuis zijn. En bellen doen we bijna niet.

Dat is al veel te veel. Eens per maand lijkt me meer dan genoeg.

Hey,

Ik zou je gewoon niets van je ouders aantrekken. Luister naar hun wat ze te zeggen hebben en trek gewoon je eigen plan.

Geen gezellig contact = geen contact. Zo zou ik het doen. Als iemand continu probeert ruzie met me te schoppen en mijn leven in te richten ben ik zo weg. Dus komen er verwijten tijdens het eten kun je vertrekken en lekker thuis eten waar niemand vervelend tegen je doet. Belt je moeder en gaat ze lopen zaniken, beëindig je het gesprek.
Natuurlijk is het fijn om goed contact met je ouders te hebben, maar je moet zeker laten weten dat je deze manier van communicatie niet accepteert. En gaat dat niet met woorden, dan met daden. Wanneer ze je beginnen te missen gaan ze misschien wel nadenken. En als ze je minder zien gaan ze misschien vanzelf accepteren dat jij je eigen leven leidt.

Damn, ik woon nog thuis en ik mag zelf weten wat ik uitvreet. Ja, als ik mijn ouders er maar niet mee tot last ben en mezelf niet in gevaar breng. Wat is het nut van elkaar de wet voorschrijven?

'gewoon' een tijd geen contact meer zoeken maak ze nog 1 keer duidelijk dat ze niks meer over je te vertellen hebben en dat je nu zelf een zoontje hebt en even veel rechten hebt als zij

ga ook een keer naar je broer en zeg dat hij een eigen leven moet zoeken.

wacht verder tot ze zelf naar jouw toe komen en dan wel op een aardige manier

Je bent volwassen, hebt een kind en woont op jezelf. Gedraag je dan ook zo en stel je op alsof je een eigen leven hebt waar je zelf verantwoordelijkheid voor hebt. Je ouders zullen moeten inzien dat je geen klein kind meer bent en jij zal moeten zorgen dat ze dat doen.

Probeer maar is om ouders te laten inzien van dat ik geen klein kind meer ben maar een volwassen persoon. Dat is best moelijk hoor bij zulk soort mensen.

Maar in iedergeval nou moet ik van me moeder een kaart naar me broer sturen met sorry.Zal alleen wel aan mij liggen.Ik heb niets verkeerds gedaan. En ze heeft ook tegen hem gezegd dat ie mijn niet moet controleren.Maar ja heeft ze dat alleen tegen mij gezegd om me te sussen of heeft ze het ook echt tegen hem gezegd. Maar een excuses van zijn kant hoeven we niet te verwachten. Waarom zou ik dan een kaart sturen naar hem vraag ik me nu af.

geen kaart sturen

Door niet te reageren op de dingen die zij zeggen die jij zou moeten doen en je daar ook niet rot over te voelen laat je dat iig al voor een deel zien. Je hoeft ook niet iedere week bij je ouders te eten als je dat niet prettig vindt.

En als ze het niet begrijpen, dan zul je voor je zelf uit moeten maken of je op deze manier contact met hen wilt of dat je dan liever geen contact met ze hebt.

Nee hoor. Je moet gewoon ophouden met je te gedragen zoals zij dat willen. Als je moeder zegt dat ze niet wil dat je op internet komt, dan zeg je: 'mam, ik ben volwassen en heb een eigen leven, ik bepaal zelf wel of ik dat doe'. Etc. Als jij jouw instelling verandert, veranderen ze vanzelf mee. Of niet en dan moet je nagaan of je liever de slappeling bent die de rest van z'n leven bij z'n ouders onder de plak zit, of een van de velen die een tijdlang (vaak rond jouw leeftijd) een minder goeie relatie met z'n ouders heeft omdat zij nog niet helemaal gewend zijn aan het hebben van een volwassen zoon maar vanzelf wel weer bijtrekken.

Aan jou de keuze.

Ik heb me moeder al vaak verteld dat ik volwassen genoeg ben om eigen beslissingen te nemen. Maar op 1 of andere manier komt dat niet tot haar door.

Daarintegen me broer die 6 jaar ouder is die mag wel gaan en staan waar hij wilt. Dus dat ga ik niet helemaal begrijpen. voor mijn gevoel zijn ze heel erg partijdig en ben ik maar het buitenbeentje van de familie. Sowieso omdat ik een heel ander karakter heb dan me ouders en ook eigenlijk helemaal niet op ze lijkt.

Maar wat ik dan niet begrijpt,me moeder heeft in hetzelfde schuitje gezeten met haar familie als ik nu op het moment. En zij heeft geen contact meer. Dus ik ga niet begrijpen waarom ze dit dan weer laat gebeuren en nog wel met haar eigen dochter.

verbreek het contact maar eens, als jij een grote jongen bent, die voor zijn eigen beslissingen durft op te komen, en erachter staat, dan kun je best op je eigen pootjes staan. En dan is er niks mee mis dat je ouders dat even goed voelen.

En je broer?? Lekker laten kwekken. (y)

Neem afstand van je ouders. Reageer nergens op en maak duidelijk dat het je eigen leven is. Ga dus ook niet meer in discussie met ze, het zijn hun zaken gewoon niet. Klaar.

Je moet het dan ook niet alleen zeggen, je moet het ook laten zien.

Precies, op basis van je reacties hier heb ik het gevoel dat je het ene zegt, maar het andere doet. Als je ouders zeggen dat je iets moet doen waar je het niet mee eens bent, zeg dan dat je het niet gaat doen en dóe het vervolgens ook niet. Als je dat niet kan, omdat je 't moeilijk vindt, verminder het contact dan en maak het contact dat je hebt minder intens. Ga dus niet samen iets doen, maar ga gewoon koffie drinken en dan weer weg ofzo.

Waar ik dan wel benieuwd naar ben, zijn er echt geen aanleidingen geweest voor jouw ouders om te denken dat je niet zelfstandig kunt zijn?

de indruk die ík van jou krijg is ook: het ene zeggen en het andere doen. ik ben benieuwd hoe zo'n internet-ruzie dan gaat; stuurt je moeder jou van de computer af?
het klinkt alsof ze je hard onder de duim hebben en dat terwijl je niet eens meer thuis woont! Mijn advies is hetzelfde als van de anderen: geen contact meer zoeken, niet meer gaan eten en al helemaal niet doen wat zij zeggen dat je moet doen. Laat je broer (die overkomt alsof-ie je liever dood dan levend ziet) al helemaal stikken met zn kaartje wat jij m moet sturen.
je moet helemaal niks, jij bent je eigen persoon en iedereen die jou probeert te onderdrukken en controleren moet van jou merken dat ze dat niet zomaar kunnen! je moet vooral doen waar jij je goed bij voelt en wat jij ook echt wilt. en helemaal als dit al jaren aan de gang is, want dan heb je veel in te halen!
create some balls down there. :p

Vanaf me 14de was ik altijd al ieder weekend al alleen thuis. Ook zomers was ik vaak 3 tot 4 weken alleen thuis. Dus zelfstandig ben ik wel.

Ik zeg tegen me ouders dat ik het er niet mee eens ben en het dan ook niet gaat doen. En die internet ruzie's zijn absurd. Ik mag van me vader me niet meer aanmelden op forums of op wat dan ook. Mag zelfs niet chatten. Mijn antwoord was dus ook meteen van dat je kun nu wel zeggen maar ik ga me eigen gang in me eigen huis en me eigen leven. Maar dat begrijpen ze niet. Als ze me niet zelfstandig genoeg vinden waarom hebben ze me dan al die tijd alleen gelaten in het weekend en zomers?

Heb me moeder daarnet nog gesproken en gezegd dat we van de week niet komen eten. Dat vond ze goed. Ze vroeg ook niet waarom we niet kwamen. Is ze dan zo ongeinteresseerd in me??

Waarom zit jij zo wanhopig te bedelen om erkenning en goedkeuring en aanvaarding van je ouders? Want dat is de greep die ze op jou hebben. Jij durft niet tegen hen in te gaan, uit angst om ze helemaal kwijt te raken.

Laat ik die bubbel maar even doorprikken: je bent ze beter kwijt dan rijk.

En verder: het is voor hen erger om jou kwijt te raken, dan andersom. Want ze raken niet alleen jou kwijt, maar ook hun kleinkind. En jij bent een jonge vrouw die haar eigen leven heeft en steeds meer krijgt, zij worden een stel eenzame ouwe zuurpruimen en dat hebben ze aan zichzelf te wijten.

Kijk, zolang jij steeds toegeeft, om de lieve vrede te bewaren, zullen zij niet leren dat jij niet een verlengstuk van je ouders bent. Sommige ouders zijn daar echt heel erg hardleers in, en afstand nemen is dan de enige oplossing. Je belt niet, je gaat niet langs, je vertelt ze niks. Wat ze niet weten, kunnen ze je ook niet verwijten, toch?

Verder: ja zeggen en nee doen is een prima methode. Zij blij, jij blij. Niks mis met liegen op een vraag die ze niet horen te stellen.

"Je zit toch niet op internet he kind?" "Nee hoor mam, ik heb wel wat beters te doen". En jij internet vrolijk verder.

Is er iets gebeurd ofzo tussen je familie wat jij niet weet ofzo?
En ik zou op een gegeven moment echt kwaad worden en (een tijd) het contact verbreken. Kijken hoe ze dan reageren.
Naar mijn verwachting zullen ze dan wachten totdat jij je excuses aanbiedt, gewoon laten barsten dus. En als je dan nog last krijgt van je broer of je ouders of wat dan ook, politie erbij halen.
Ga lekker genieten van je eigen gezin. :cool:

Als er iets gebeurd is, dan weet ik dat niet. Maar wat ik wel weet is dat me moeder geen contact meer heeft met haar eigen familie en dat me vader geen contact meer heeft met zijn zus.

Ik biedt dus idd niet mijn excuses aan. Ze kunnen van mijn allemaal door de grond heenzakken.

Dat ze geen contact hebben met die mensen zal dan denk ik aan hun liggen, niet zo raar dat jij gek van ze wordt! :p
Veel succes ermee nog!

Ga ook niet te veel in discussie. Ik krijg vanuit je verhalen het idee dat je dat heel veel doet. Als zij nu eenmaal iets anders van je willen dan jij kun je daarover discussiëren, maar eens word je het niet. Dus gewoon doen wat jij wilt en wachten tot ze kunnen accepteren. :)

Ik weet niet wat de achterliggende redenen zijn dat ze met me oma enzo geen contact meer hebben. Ik heb er dan nog wel contact mee. Maar eigenlijk nooit gevraagd.

Waarschijnlijk als hun het kunnen accepteren van mij is waarschijnlijk als ze oud en bejaard zijn en niets meer zelf kunnen.

Je ouders doen al 10 jaar vijandig en aggresief tegen je, en je komt toch steeds bij ze terug alsof alles goed is. Waarom zouden ze hun gedrag veranderen als jij er toch niet op reageert?

Wat je zou kunnen doen is ze op hun eigen gedrag wijzen, als dit niet lukt via een gesprek, schrijf ze misschien een brief.
Of neem de ruzies op (met je telefoon bijv), zodat je ouders zelf kunnen aanschouwen hoe onredelijk en vijandig ze doen.

Ik vind het trouwens niet zo verwonderlijk dat je ouders niet willen dat je de problemen binnen jullie gezin niet met anderen bespreekt. Als ik zo deed als je ouders zou ik ook niet willen dat anderen het weten.

Ik begrijp dat je niet zomaar afstand wil nemen van je eigen ouders maar dat lijkt me op dit moment wel het beste. Je ziet je ouders elke week, dat vind ik erg vaak als je op jezelf woont. Verwacht je dat je het contact met ze zou missen als je minder of helemaal niet meer bij ze op bezoek komt?

jij denkt dat je 'zelfstandig' bent door een weekje alleen thuis te zijn!

Man, je moet zelfs nog elke week bij je mammie en pappie gaan eten, dat noem ik geen zelfstandigheid.
Ga er tegenin, en laat zien, maar volgensmij durf je dat gewoon niet!

Ik durf er best tegen in tegaan zolang me vader of me broer er niet bij zijn. Me broer heeft me al is proberen te slaan.Maar is niet gelukt en me vader is dat wel gelukt. Maar zo erg dat dat me been en arm gekneusd waren. Maar dat was ook de laatste keer meteen.

Ik durf er alleen tegein te gaan als me vriend erbij zit bij me vader en me broer. Voor me moeder ben ik niet bang,die kan ik wel aan maar me vader en me broer niet.

Zorgen dat je niet alleen bent met je vader en broer, maar dat je vriend er altijd bij is? En alleen dus gewoon niet meer naar je ouders gaan? Dat lijkt mij iig verstandig.

Wtf man. Je woont samen, hebt een kind en nog proberen je ouders alles voor je te bepalen? Waarom ga je daar serieus op in dan? Je bepaalt toch zelf wat je doet, wanneer je het doet etc?

Snap het probleem niet zo, echt niet. Ik zou m'n ouders vierkant uitlachen als ze dat bij mij probeerden.. en als ze beginnen slaan?? Wat zijn dat voor vage lui... die ben je beter kwijt dan rijk, ook al zijn het je ouders.

precíes dat!
in jouw reactie van 'mijn moeder kan ik nog wel aan', komt heel veel terug dat je een gevecht oid van ze zou moeten winnen voordat ze eindelijk begrijpen dat je het zelf kunt. In veel van je reacties zie ik ook dat je terugvalt op dingen als: "maar als ik dit doe, doet mn moeder dat" of "mijn broer/vader slaat me als ik dat zeg". Je kunt misschien een letterlijk gevecht niet winnen, maar wat voor mietjes zijn het die terugvallen op geweld om jou te laten doen wat ze willen??

wat me ook opvalt: in jouw startend bericht staan veel tegenstrijdige dingen. een alinea begint vaak met een daadkrachtige opmerking als "ik laat me niet meer kleineren!", metéén gevolgd door een excuus of reden waarom je het tóch niet waar kan maken; "mijn broer is het probleem" "het zijn toch mijn ouders" "Maar mn moeder praat alles goed"
misschien helpt het om alleen op jezelf te focussen: "Ík laat me niet meer kleineren, ook al zíjn het mijn ouders!" "Ík heb een kind om voor te zorgen en een leven te leiden"

btw ik zie nu een M staan, ben je man of vrouw? Qua assertiviteit kom je op mij over als een vrouw.

Je bericht begon met het idee om je ouders je te laten geloven wat je zegt, maar het probleem lag duidelijk ergens anders en het feit dat je ouders je niet geloven is maar een klein deel van het probleem. Het belangrijkste lijkt me dat je je thuis loslaat, al is het maar voor een tijdje. De bedoeling van een thuis is een warm en harmonieus nestje waar jij ten alle tijde langs kunt komen en je ding kunt doen en zeggen. Bij jou thuis lijkt het alleen haat en nijd. Probeer dit los te laten totdat jouw ouders bij jóu terugkomen zonder te schreeuwen, beschuldigen en regels opleggen. Dit kun je ze ook gewoon zeggen: Pap, Mam, lieve broer, hoe jullie met mij omgaan klopt niet. Ik bepaal zelf wat ik doe en hoe graag jullie ook nog invloed op mijn leven willen hebben, ik ben nu voor mezelf en mijn eigen gezin begonnen.

belangrijk daarbij is dat je er ten eerste zélf van overtuigd bent zodat je dat ook uitstraalt en ten tweede dat je kalm en in je 'volwassen' rol blijft, wat de reactie van de tegenpartij ook is. Als je het niet face to face kunt of ze willen niet luisteren kun je het altijd in een brief, kaartje, mail, telefoongesprek of desnoods een sms zetten. misschien kun je zelfs nog wel een subtiele hint geven naar het feit dat jij hún kleinkind bij je hebt en houdt zolang de situatie niet verandert.

het allerbelangrijkste (en ja, dan ben ik klaar denk ik :p ) van álles, wát je ook doet: kies voor jezelf. jij bent het waard om jouw leven te leven zoals jij dat wilt en je hebt er de kracht voor!! jíj zult het doen, en niemand anders. en je kunt het!!!!

:o

Meiske, je moet er niet tegeningaan. Je moet helemaal niet eens meer met ze omgaan.

Waarom ga je dat gevecht steeds weer aan? Je zou nu toch wel beter moeten weten dan iedere keer weer vrijwillig als deurmat voor ze te gaan liggen. Je wint toch nooit.

Denk je nou echt dat ze meer van je zullen gaan houden als je doet wat ze zeggen? Ik denk niet dat die mensen in staat zijn om van wie of wat dan ook te houden. Je wilt die leuke liefhebbende ouders, maar je zult ze toch nooit krijgen. Het enige wat je zult krijgen is een hoop frustratie omdat het je niet lukt.

Helaas, het is heel hard maar je zult moeten accepteren dat jouw ouders mislukt zijn als ouders, en dat je gelukkiger zult zijn zonder die mensen. Een leuke, fijne, warme ouder-kind verhouding, zo bejubeld in de bladen en tijdschriften, is helaas niet voor iedereen weggelegd. En dat geldt voor meer mensen dan je denkt hoor.

Wil jij je zoontje dit soort grootouders aandoen? Het gaat nu niet meer alleen om jou, het gaat ook om dat kleine manneke wat jij zult moeten beschermen tegen dit soort mensen. Het is namelijk niet de bedoeling dat jij toelaat dat zij jou zullen dwingen om ook als moeder te falen.

Als ik jou was schrapte ik die mensen uit mijn leven. Ik zocht geen contact meer met ze, liet niets meer van me horen, nam een geheim telefoonnummer en verhuisde zonder nieuw adres door te geven. Geen ruzie meer, geen afscheid, geen aankondiging van ik wil geen contact meer met jullie. Gewoon, simpelweg verdwijnen.

Edit: waar is jouw vriend, waar zijn jouw schoonouders in dit verhaal?

Ik zou een briefje achterlaten met daarop hoe je je voelt. Daarna een hele tijd het contact verbreken. Volgens mij heb je ze helemaal niet nodig. Krijg even je leven op de rails, zonder je ouders. Daarna, als je er klaar voor bent, kan je weer voorzichtig met contact beginnen. Laat je broer er verder helemaal buiten, als het contact met je ouders op een normale manier hersteld is zal hij zich vanzelf aan moeten passen.

Mijn vriend?Die steunt me waar hij kan. Maar soms wodt hij mijn ouders wel is zat en wilt er dan ook niet meer over praten. Het is voor hem allang een gesloten boek. En me schoonouders? Die heb ik 1 keer gezien toen ik wat met me vriend kreeg endaarna eigenlijk niet meer gezien. Mijn vriend is het zat dat bij zijn ouders alles van 1 kant moet komen.en daar heeft hij geen zin.

Nou, dat scheelt. Geen last van je schoonouders en een vriend die het toch allang met de jouwe heeft gehad.

Wat zit je dan nog te zeuren? Waarom maak je je nog druk om die mensen?

Ja dat vraagt me vriend zich ook af waarom ik me dan nog zo druk maak om die mensen.

Ja, dus..
Gewoon laten merken wie hier de baas is, ga weg.. laat niets van je horen.. waarom zou je nog wat van je laten horen??

Als je een opmerking krijgt, of een verwijt, verdedig je je dan naar je ouders toe? En als ze proberen ruzie te maken, ga je dan terugschreeuwen?
Misschien een stom voorbeeld om iets uit te leggen, maar het is wel makkelijker: Stel dat je ruzie hebt met iemand en die probeert jou te schoppen en te slaan. Als je terugschopt en slaat, doe je eigenlijk wat die persoon wil: vechten. Als je die persoon laat schoppen en slaan en zelf alleen de slagen ontwijkt, zal het veel meer effect hebben.
Iemand wil graag een bepaalde reactie, in dit geval geweld terug. Als je hier niet naar luistert, kalm blijft en de agressie bij de persoon laat, zal hij/zij merken dat je veel sterker bent. Hij kan je niet aan, want je doet niet wat hij wil of verwacht.

Zo is het ook bij ruzies met je ouders. Als je je niet verdedigt als zij verwijten hebben, maar die verwijten bij hun laat, kom je sterker over. Ze zullen merken dat je niet meer geraakt word door hen, dat het van je afglijdt. Hun gedrag is niet jouw probleem meer, maar alleen nog hun probleem. En dat zullen ze voelen

Ik denk wel dat het makkelijker is om minder contact te hebben met je ouders. Het is moeilijk, maar het sterkt jezelf. Het zal heus niet in één keer gaan, maar wat heb je te verliezen? Je mag aan jezelf denken!

áls je weer bij hen besluit te eten, en ze beginnen ruzie te maken, kan je bijvoorbeeld zeggen dat je hun verwijten niet tolereert en dat je geen zin hebt in ruzie. Je kan dan ook gewoon gaan. Niet reageren op opmerkingen, gewoon gaan. Misschien lijkt het niet zo netjes, maar het is wel veel beter, het kan jezelf sterken voor je eigen leven te kiezen.

Ik vind het hartstikke logisch dat je je druk maakt om "die mensen", maar toch zou ik dit doen (sluit eigenlijk aan bij wat ik al gezegd hebt, maar is beter verwoord vind ik):

Weet je het zelf?