Scholieren.com forum - [Winnaar Columnwedstrijd] Het zou verboden moeten worden

Nouja door mij geschreven dus, dat zal nu wel duidelijk zijn.
Tja wat moet ik zeggen.. dit was de eerste keer dat ik mee heb gedaan en ik vond het leuk om te doen. Leuk dat ik heb gewonnen :)
Alle mensen die op mij hebben gestemd, bedankt.
En verder alle mensen die kritiek op mijn column hebben gehad, ook bedankt, want kritiek is toch uiteindelijk handig, misschien voor een volgende keer.
Hieronder staat de column nog een keer helemaal.

----------------

Mensen die Ierland opzoeken voor twee heerlijke weekjes rust en kalmte moeten één ding goed in hun oren knopen: blijf weg uit elke openbare gelegenheid, want die schijnen nogal last te hebben van een plaag. De plaag bestaat uit tal van kleine wezens die in staat zijn tot het produceren van iets dat je precies niet nodig hebt voor rust en stilte. De wezens worden veelal ‘baby’s’ genoemd en wanneer ze in een verder gevorderd stadium belanden noemt men ze ook wel ‘kleuters’. Overal waren ze, in restaurants, cafés, pubs, bussen, noem het maar op.
Toen mijn vader mij vroeg of ik eens een keer ‘buiten de deur’ wilde eten wist ik nog niet wat me te wachten stond. Wist ik dat wel, dan had ik mijn vader uitgelachen en hadden we die avond in het appartement boterhammen met -van huis meegenomen- pindakaas gegeten. Maar we waren nog niet lang in Ierland en vol goede moed sprak ik de nuchtere woorden: ‘ja, da’s goed.’ Dus daar gingen we, op zoek naar een leuk klein restaurantje om even lekker te eten. Het restaurantje vonden we snel, aan de buitenkant zag alles er immers zo fijn uit. En ik moet bekennen dat toen we binnenkwamen, alles ook fijn wás. En vooral lekker rustig. Maar nog nauwelijks hadden we aan de ober doorgegeven wat we wilden eten -pizza met allerlei soorten vlees erop, heerlijk- of er kwamen vier mensen en een baby binnen. Gelukkig gingen ze precies achter ons zitten, pal naast ons was ook nog een tafeltje. Tot mijn opluchting hield de baby zich goed. We kregen van de ober ons drinken en toen begon de ellende pas echt. Er kwamen vijf personen binnen: moeder, vader, kind, nog kleiner kind en een redelijk grote baby. De ogen van moeders schoten mij veel te snel naar het tafeltje naast ons. Ik weet nog dat ik ‘nou dat was het dan’ tegen mijn vader zei. Meteen al was het raak; de baby paste niet op de stoel. Nu ja, dat zeg ik verkeerd, hij paste wel op de stoel, maar dan zou zijn hoofd onder de tafel blijven steken. En daar begon het geschreeuw. Er moest een speciaal kinderzitje komen, maar ook dat beviel hem niet. Of was het een zij? Ach, ik wil het niet eens weten. Het ging nog harder schreeuwen. De baby achter ons trok zich er gelukkig niks van aan. Vader en moeder van het krijskind deden of ze gek waren. Eigenlijk waren ze dat ook. Misschien is het beter als ik zeg dat ze deden of ze doof waren. Toen kwamen onze pizza’s -ik blijf erbij, ze zagen er heerlijk uit. Maar dat betekende wel dat wij iets op ons bord hadden liggen en het mormel niet. Daar ging de volumeknop weer omhoog. Toen de ober het drinken bij onze buren bracht, ontdekte ik dat de baby stil was als hij zijn drinken door zijn rietje naar binnen slurpte. Maar ja, zo’n glas is snel leeg en op dat moment hadden mijn vader en ik allebei nog een pizza op ons bord en omdat we zuinige Hollanders zijn zaten onze glazen nog halfvol. En de baby had niks. Volumeknop twee tandjes hoger. Wat een herrie. Baby twee was gelukkig nog stil. Toen kwam hun eten en tot mijn verbazing hadden paps en mams spaghetti voor het kreng besteld. Gevolg was dat de volumeknop nog hoger ging omdat de baby niet zelfstandig spaghetti kon eten en mammie de lepel soms ook in haar eigen mond moest stoppen. De ober dacht de lawaaimaker wel even stil te krijgen door hem over zijn bol te aaien. Dat had hij nooit moeten doen. De baby was er niet van gediend en ik kreeg een vork tegen mijn been gesmeten. De hoeveelheid producerende decibellen ging naar het maximum, maar erger nog, baby twee begon nu ook te krijsen. Een moment hadden de twee oogcontact, één seconde was het doodstil en toen barste de hel van twee kanten los. We hadden onze pizza’s nog niet op maar we maakten dat we wegkwamen. We liepen bijna weg zonder te betalen. Toen we naar buiten stapten kwam de stilte ons tegemoet. Wat een stilte, heerlijk.
“Heb je genoeg gegeten?”, vroeg mijn vader.
“Ja.”, zei ik en bij mezelf dacht ik: en anders hebben we nog wel boterhammen en pindakaas liggen.