gedicht
 

Ik schuil in letters,
stoepsteen krijtend kleurend
je stem en tel tegels rood.
Hinkelde mijn klaterende frisse lach
verder wie niet weg is, is gezien.

Je bewoog niet.

Ik verloor mijn stap en je hebt me los-
gelaten laten vallen,
want wanneer het donkernachten zwart
zacht zwicht in licht, verdwijn

ik in hazenvlucht, ben ik te medeplichtig
belogen vrouw.

Je poëziet me niet,
fluistert kippenvel tussen de regels
en buiten hangen mijn kleren
in regen te drogen.

hij loopt als een trein, maar ik vind dit iets te zijig. zal wel een kwestie van smaak zijn.

Ik vind het begin van dit gedicht nogal moeilijk, ingewikkeld, en ik dacht toen ik het las: oei, wordt dit een gedicht van mooi woordgebruik maar verder niks? Maar toen las ik verder en ja, er zit wel degelijk gevoel in. En mooie vondsten, zoals "je poëziet me niet". Het niveau daalt ook niet naar het einde toe, integendeel, en da's goed. Het woordenspel, het gevoel, het einde, allemaal vakmanschap. Enkel dat begin dus, mja, voor mij persoonlijk is het wat te vergezocht met dat "stoepsteen krijtend kleurend..."

Ik vind de laatste strofe geweldig, met alles erop en eraan. Het voorgaande vind ik allemaal een beetje overdreven, met te mooi woordgebruik en te weinig 'grammatica': het komt op mij over als een stroom van woorden zonder verband, zonder echte inhoud. Natuurlijk is dat niet zo, ik heb al genoeg van je gelezen om te weten dat er heus een boodschap achter zal schuilen. Toch vind ik het niet echt mooi, al zou je maar wat kleine dingetjes hoeven bij te schaven waardoor ik het beter vind. In de eerste strofe zou je misschien wat bijvoeglijke naamwoorden kunnen weglaten? Nou ja, de laatste strofe blijft hoe dan ook geniaal!