Spoor één
 

Spoor één

De kansen leken al verkeken toen wij
veel te laat elkaars ogen ontmoeten.
Op slag vergat ik dat de trein wederom
ontelbare minuten vertraging had.”

Station Nijmegen Heyendaal, spoor één


Verlaten in het donker voorkwam een bankje
dat ik door mijn benen zou vallen. Vermoeid
na lange weken zou ik wederkeren naar huis,
waar de stilte op me zou wachten, planten
al weken geen water gehad. Als ze nog leven.

De bijna lege coupé was vol genoeg om te zorgen
dat ik bij jou moest zitten. Een dwingende blik
welke moest zorgen voor het weghalen van je tas,
leverde een glimlach op. En even scheen de zon.

Hangend tegen het raam keek ik naar je spiegelbeeld.

Per ongeluk raakte wij elkaar tijdens het opstaan.
Samen die dag, gelijke tijd, dezelfde eindbestemming,
bleek jij na dagen van mijn afwezigheid een leven
te hebben gebouwd, naast dat versteende van mij.

Ik vind deze zinsnede een leuk beeld:"Hangend tegen het raam keek ik naar je spiegelbeeld." Dat zou volgens mij je uitgangspunt moeten zijn. Iedereen kijkt weleens stiekem via het raam naar een ander. Bouw dat uit tot een innemend gedicht. Zoals het er nu staat is het naar mijn smaak te vlak en cliché.

Vind ik ook. Ik denk dat je manier van schrijven te beschrijvend is: je laat eigenlijk niets voor de lezer open maar vult alles in, zodat er niemand verrast wordt en er ook niets te ontdekken valt: je schrijft immers alles al uit. Dit is wat je gedicht een beetje saai maakt: het neigt meer naar gewoon een tekstje dan naar poëzie. Ik denk dat het ook interessanter zou zijn als je meer met woorden en klanken zou spelen; kortom, wat creatiever probeert te zijn.

Per ongeluk raakten wij elkaar tijdens het opstaan.
toch? :)