Noem het lotsvertrek
 

Ik achtervolg de plek waar ik had moeten zijn.
Maar daar ik in de stoptrein zat,
liep ze op mij uit.

Daar gaat mijn assumptie,
mijn lot is mij ontsnapt ( in plaats van andersom ).
Zou ze mij missen, en waar is ze nu?

De verwarring nam toe en de keuze
viel bijster onbestemd op het spoor.
Hoe toepasselijk in oktober.
Ik voel me nog niet anders dan eerst.

Ik vind je laatste strofe het beste, hoewel je eerste zin ook erg sterk is. In de 1e en 2e strofe krijg ik het gevoel dat je tekst niet mooi loopt, het vloeit niet. Het stukje tussen haakjes vind ik overbodig, de stelling dat je lot je ontsnapt is impliceert al dat het in plaats is van andersom. En het woord assumptie valt uit de toon, het past niet goed bij de rest. Het is wel een herfstig gedicht, zonder dat je met kleurtjes en vallende bladeren strooit. En je laatste zin is in deze context ook erg passend.

Ik sluit mij heel erg bij Reynaert aan. Ik vind bovendien dat je heel erg veel (zo lijkt het) mij/mijn gebruikt in de tweede strofe. het gaat storen. Ik vind de eerste en derde strofe het best, en het geheel erg mooi. Je weet een beeld op te roepen zonder daardwerkelijk iets te beschrijven.

Dankjulliewel, nuttige kritiek.
Over de tweede strofe ben ik nu ook niet zo tevreden. Maar aan de andere kant, Reynaert, impliceert de eerste regel niet ook al dat mijn lot me ontsnapt is? Is dat verkeerd?
Ik vind het fijn dat het stemmige gevoel overkomt. Dat was de bedoeling met een vleugje surrealisme.


Oh, en ik was toch wel het trotst op de woordspeling 'bijster... het spoor' ;)

Dat impliceert die eerste regel inderdaad, maar dat is veel subtieler. Het is niet verkeerd, maar ik vind het ook niet erg mooi. Het lijkt erop alsof het geen functie heeft, dus is het overbodig.