[Stukje] Burn-Out.
 

Eigenlijk was ik al veel langer bezig met te verdrinken, maar het besef kwam pas toen het water me aan de lippen stond. Ik had het peil laten stijgen tot het feitelijk te laat was om de kade nog te halen en het tij zou niet keren, omdat ik geen controle heb over de stand van de maan. Maar angst kende ik niet.

Definitie na definitie kwam ik tegen op mijn reis, mijn eindeloze zwerftocht naar kennis. Omdat zij veronderstelden dat ik die kennis moest bezitten, of net zolang door moest gaan tot ik die wetenswaardigheden allemaal op mijn harde schijf had opgeslagen. Maar hoe meer ik las, hoe minder woorden er op het papier stonden en de letters dansten. Mijn hoofd gonsde, mijn ogen deden pijn van het kijken en ik merkte dat de vingers niet meer geheel in de richting gingen waarheen ik ze stuurde.

Zo raakte mijn boot verdwaald, het enige wat we nog wisten was dat we het midden van de oceaan naderden (welke oceaan het was, wisten we niet. Maar dat deed er ook niet toe, want alle oceanen zijn even nat en even geschikt om in te verdrinken). Ik wilde niet meer terug, maar ik wilde hier ook niet blijven, ik wilde niets. De nacht viel en het werd koud, maar niet kouder dan dat ik het normaal al had. Mijn lichaam was een verroeste machine geworden, mijn wil was verdwenen en de dood was de enige redding die reëel leek. Het was tijd om te stoppen met ademen.

In de verte flitste een lampje, maar ik had me al over de rand laten glijden dus die zag ik al niet meer. Er naderde een andere boot, maar mijn kaken waren blauw en mijn hart sloeg al niet meer. Ik werd gereanimeerd, maar mijn ziel was al binnengelaten door Petrus (al noemde hij zijn naam niet).

Toen werd ik wakker in haar armen, maar nog steeds wist ik de weg niet.

Hoewel ik niet precies weet waar het over gaat, vind ik het meeslepend en kunstzinnig mooi... Als kunstzinnig een bijvoegelijk naamwoord kan zijn...

(y)

Waar het over gaat, wil ik je wel vertellen.

Ik besefte dat ik tijdenlang niet gepost had hier, maar dat ik tevens geen tijd had om te schrijven omdat er bergen werk liggen die verricht moeten worden in zeer korte tijd.

Toen kreeg ik het idee te schrijven over een burn-out, en het resultaat heeft u reeds gelezen. :)

Ik vind het geweldig, je hebt er een fan bij.:)
edit: ik zal het even onderbouwen, voor zover je een gevoel kan onderbouwen;

De tekst klopt, het stukje is af en volledig. Genoeg om je te laten nadenken en te weinig om je het slechts één keer te laten lezen. Vanaf de eerste zin wist je me te boeien en vanaf ben ik fan. Vooral de zin 'Er naderde een andere boot, maar mijn kaken waren blauw en mijn hart sloeg al niet meer.' vind ik geweldig mooi.

Mooi wark mien jong.

Dankjulliewel.

@Giftigkevertje; Eigenlijk vond ik dat zelf nou de meest 'geconstrueerde' zin en ik vond die daarom wat minder.

@Blood Fire Rage; Dank u.

Een woord : prachtig. Bepaalde zinnen klinken ongelooflijk cliché. Maar de zin die er na komt, maakt alles goed. Het is nog steeds een clichézin, maar het is aanneemelijker.

VB "De nacht viel en het werd koud, maar niet kouder dan dat ik het normaal al had."

[Terug van weggeweest wil ik de mensen bedanken voor de reacties]