Eerlijk zijn tijdens therapie
 

Dan maar in een apart topic, want ik zit er echt heel erg mee.

Zo was ik vorig jaar heel de tijd in de weer met screeningsformulieren in opdrachten. Nu moet ik er een voor mezelf gaan invullen. Voelt even heel vreemd.

Ik ben gisteren niet verder gekomen dat het invullen van mijn algemene gegevens. Toen liep ik vast. En dan vooral op de directe vraag over de seksuele ervaringen. Vorig jaar kwam ik er pas achter dat ik misbruikt ben door een familielid. Ik zag het nooit zo, dacht dat het allemaal normaal was. Dat het zo hoorde. Nu weet ik niet of ik het in moet vullen. Ik durf niet.

Ik durf het niet in te vullen omdat ik al bijna 6 jaar in de hulpverlening rondcirkel maar dat nooit naar voren heb gebracht. Voor een groot gedeelte binnen een instelling die heel lang een wantrouwende houding tegen me had aangenomen omdat mijn moeder me als leugenaar neerzette. De nieuwe behandelaar kent mijn dossier, dus ik ben doodsbang om nu eerlijk te zijn. Bang dat ik dan juist weer als leugenaar wordt neergezet.

Ik wil zo graag aan mezelf werken, en voel me ook echt op mijn plek nu, maar.. (ok ik weet dat het dom klinkt) kan ik het maken om op het screeningsformulier nu eerlijk dingen te schrijven die ik er eerst nooit op durde te schrijven? En kan ik de 'seksuele ervaring' er nu opschrijven?Want door eerdere ervaringen heb ik dus echt het gevoel voor executie te moeten als ze dat lezen. :bloos:

Alvast dankjewel voor het lezen,

Laura

Je hebt er niks aan om te liegen. Op die manier lieg je jezelf alleen maar voor. Dus gewoon waarheid invullen, hoe lastig het ook is.

Ik ben ook al jaren 'patient' in de psychische hulpverlening, maar soms doe ik nu pas onthullingen, why not, de tijd is nu rijp om het erover te hebben, ik zie het niet als liegen als je tot nu toe iets niet besproken hebt.

Idd. Jammer dan als ze boos worden oid, voor jou is nu het juiste moment om het te vertellen, beter dan dat je het helemaal niet verteld.

Wat zou jij een ander aanraden in deze situatie?

Succes!

Ze worden vast niet boos. Het is juist positief dat je hier nu mee naar voren komt en mee wilt gaan werken, er is geen enkele reden om dit op de achtergrond te houden.
Dit is heel wat en het zal je vast zwaar vallen om erover te praten in therapie, maar ga er gewoon voor en vraag je therapeut om je de tijd te geven om hierover te praten, mocht het moeilijk zijn.

En trouwens, je moeder zal er nu toch niet bij zijn?

lijkt me heel duidelijk: ja!
dat je het nooit eerder hebt opgeschreven zegt alleen maar dat je het eerst niet wist of inzag of dat je er gewoon nog niet klaar voor was.. en je wil aan jezelf werken, en hoe eerlijker je bent, hoe beter dat gaat werken..