Herfstverdriet
 

Dit gedicht heb ik geschreven naar aanleiding van een mooi gesprek over de emoties van mij en zij, een bijzonder meisje. Zij was mijn muze voor dit gedicht.
Ik ga nog niet vertellen wat het beschrijft, lees en reageer het eerst maar.


Herfstverdriet


Botsende bladeren in de wind
Niet ver van de boom
Nu nog groen, (later bruin, droog)
Bedekt met bittere druppels .

Plots slaat dan de bliksem in,
Onwaarheden van de-gespleten-tak
De helften gaan een eigen weg,
Volgen het pad van tranen .

De rechterhelft, het hart, maakt zich los
Klopt zich op de borst, roept haar verleden aan
‘Sla je takken om mij heen’, schrijt ze,
‘En laat me nooit meer gaan’.

Psst! Je inleiding: van mij en haar
Het hele gedicht is wel héél erg vertellend. Maar dat kan aan mij liggen natuurlijk. Ook vind ik dat het dramatische er vanaf spat. Iets té.
Oja! Waarom zijn druppels en tranen cursief gedrukt?

Volgens mij probeer je idd ook te veel te vertellen. Je geeft teveel weg om het als lezer goed te kunnen lezen, denk ik. Het "nu nog groen", impliceert eigenlijk al dat het straks bruin zal zijn, en droog. Ik die toevoeging tussen haakjes dan ook weg laten. Net als de toevoeging ", het hart,".

"bittere druppels" vind ik dan wel mooi :)

"roept haar verleden aan", is hart vrouwelijk? Ik vind het sowieso een cliche.

Ik heb je, lief.