brief
 

Ik vraag me af of de brief die ik je schreef
Adem haalt onder je kussen, of vergeten
Onder in een la licht te verlangen

Het luchtje moet inmiddels verdwenen zijn
De letters verbleekt in het licht of afgegeven
Op de stapels waar hij onder lag

Ligt hij eenzaam in een doos zoals ik in bed
Nog eenmaal verlangt, dan met mij verdwijnt
In de tranen die ik om hem huil

|__________________________________|

Een laptop houd je niet op zijn kop
om te kunnen tikken. Stikken doet het
beste ding wanneer je hem in het kussen
duwt. Evenaart het de wereld wanneer je
je teksten laat leiden door je toetsenboord?

Ik reis door de digits van mijn hoofd, vertaald
en verdoofd door spanning in het apparaat. Mijn
verhaal is dat van de enen en de nullen, zo vaal en
zonder maat. Ik beloof: ik beloon gul, wanneer je het
toch lezen wil. Maar wees stil. Niemand mag het weten.

Is het gebrekkige taalgebruik en de verkeerd gespelde achternaam van de beste man per abuis of is dat allemaal onderdeel van dit gedicht?

Persoonlijk vind ik het leuk gedaan hoor, de toon en het door elkaar lopen van de zinnen, maar de woordkeuze is op z'n zachts gezegd zwak.

En, 'minister die ik herken ik niet'?