-Titelloos-
 

Ik vernam over een heilig boek
daarin stonden dingen
die je raakten
Soms als pijlen
maar veelal als stukjes
kristal
waarin je handen
bleven steken

Ik las en
mijn hart reisde
over streken waar
niets groeide en mensen
waren
als verdord gras

Pijn en schaamte
als etterende zweren
blootgelegd
Hunkering doorkliefde
hun gezichten

Maar het was deernis gezicht
weerspiegeld

Ik vind dit niet zo'n goed gedicht, omdat het heel erg beschrijvend is. Ik moet zeggen dat je heel goed je best hebt gedaan om dingen op een originele manier te verwoorden, maar op de een of andere manier ben je er toch niet zo creatief mee. Hiermee bedoel ik overigens voornamelijk de strofes naar het einde toe, want bij nader inzien vind ik je verwoording in de eerste strofe wel heel mooi. Dit komt echter niet goed uit de verf, omdat je manier van zinsafbreking heel vreemd is: dit nekt het ritme in je gedicht en maakt er geen samenhangend geheel van. In feite heb je helemaal geen reden om de regel steeds zo af te breken; de strofe wordt er enkel smaller van. (Een uitzondering is kristal, dat vind ik wel mooi op één regel.) Ook begrijp ik niet waarom je geen interpunctie gebruikt, vooral omdat je wél hoofdletters plaatst. Dat klopt in mijn ogen niet... wat overigens niet betekent dat ik gedichten zonder interpunctie per definitie slecht vind, maar er moet dan wel sprake zijn van een tempo - en dat mis ik hier.
Verder vind ik woorden als pijn, schaamte en hunkering te abstract en nietszeggend om op deze manier in een gedicht te lezen. Ook deernis vind ik geen mooi woord.