Het-Grote-Lucht-Je-Hart-Topic #75
 

toch de oude weer vol gekregen..
nu weer nieuwe kansen..

*nogmaals knuffels en een extra voor redhair*

@ Redhair: grote knuffel en veel sterkte vandaag

Het brandalarm ging voor de verandering om 6.15 Maar nu zijn we sinds 2 weken ook doorverbonden met de brandweer. Dus die kwamen aanzetten met loeiende sirenes en in vol ornaat. :D

:mad: hoelang nog :(

Sterkte Redhair. Vriendinnetje van mij heeft vandaag ook al een crematie, dus ik zit met mn hoofd bij de dood. Bah.

Essay gaat niet lukken. En die klootzakken komen ook niet online - zullen wel bij elkaar zitten. :mad: :(

Van mij ook sterkte, Redhair...

OT: hmm, ik heb gisteren al een flink deel wiskunde geleerd en ben daar blij om. (y)
Ik zou vandaag het andere deel willen leren, zodat ik de rest van de vakantie niet meer aan wiskunde hoef te denken, en iets anders voor school kan doen.
Ik ga maar eens beginnen. :(

sterkte vandaag Redhair.

ot: bah, dan denk je ook een keer goed geleerd te hebben en dan heb je een 5,9... zelfs na het proefwerk had ik het gevoel een 8 te hebben, ik wist alles, alles kon ik invullen en ik wist ook zeker dat het goed was... nou niet dus... of misschien zijn de cijfers verwisseld met iemand anders, zou er maar niet van uit gaan, maar dat is de enige verklaring volgens mij, want ik had hem zo goed gedaan, ik weet het zeker.

Ik ben redelijk goed bezig vind ik, maar misschien omdat ik mezelf er al op ingesteld had. Ik moet nog 2.5 week leren en daar trek ik nog een paar uur voor uit. Dan heb ik nog wat tijd om te ontspannen, vanavond tussen de trainingen door nog ff m'n samenvatting doornemen. En nog ergens die oefententamens nog een keer maken. Vroeg opstaan morgen dan denk ik.
Moet eerst stomme mantoux test laten aflezen. Dat kan ik ze ook wel doorbellen, niets te zien, maar ja.
Het moet gewoon goedkomen. Moet gewoon voldoende worden. Ik moet gewoon op vakantie in de tijd dat het kan.

En dan vrijdagavond m'n verjaardag. Hopelijk wordt het gezellig. Allemaal mensen die elkaar niet echt kennen... En zaterdag lekker niets. Lekker ontspannen. Lekker de stad in en geen stress of iets wat ik moet doen. Zondag weer m'n verjaardag vieren :).

Pff, dacht ik het allemaal eindelijk te weten hoe ik het ging doen, wordt m'n hele onderzoek weer overhoop gegooid. Nou ja, beter wel dan niet natuurlijk en ik had nog niet heel veel voorbereidend werk gedaan, maar het hele plaatje is nu veranderd en over twee weken heb ik al de presentatie ervan. Bah, ik had gewoon dit weekend één dag even 2500 woorden willen tikken en dat het dan klaar was geweest, maar dat zit er nu dus even niet in (n).

Nog ff doorbijten, nog een paar pagina's...
Bah, waarom heb ik ook wiskunde als één van m'n hoofdvakken gekozen. 6u wiskunde is gewoon te veel voor mij, ik ga het echt niet afkunnen. Maar ik ben te trots om naar een andere richting te gaan. (n)

Ik ben koppig, te koppig. En daarnaast wil te veel en doe ik te weinig.

Goedzo, ik stop ermee. Het grootste deel van de oefeningen snap ik, da's dus toch al iets. Er zelf op kunnen komen is nog iets anders, maar ja.

bah, ga dan maar lekker weg. Ze willen dr opnemen, ze heeft niet eens ambulante hulp en ze willen dr opnemen. Hallo ik probeer mezelf van het leven te beroven en dat is allemaal goed, en haar willen ze opnemen omdat ze zo erg me mij zit, wtf :| doe ff normaal ofzo, niet dat ik het erg vind dat ze weg gaat want ik hou toch niet van dr, maar het is allemaal wel een beetje krom.

Ze weet mijn geheim...ze weet het...

Ik ben heel jaloers, en jongens zijn stom. Morgen lekker uitslapen :). Ik haat eht als hij met meisjes praat, vind je het gek. Meisjes zijn de enige die het niet zien. Jongens hebben het heus wel door. Meisjes zien het door de vingers, te vaak, net zoals ik. En tja, als klein 13-jarig meisje vind je het vast helemaal geweldig om door zo'n grote jongen vermaakt te worden.

En ik ben jaloers, oh joy.

Mijn dilemma: inleveren wat ik nu heb, hoogstwaarschijnlijk wel voldoende, maar het kán beter. Of er morgen weer mee aan het werk gaan, wat misschien niet zo heel veel meer oplevert en waardoor ik minder tijd voor m'n andere tentamens heb.

Oftewel: is voldoende goed genoeg? :( :confused:

Heel ernstig?

Dertig euro verdienen in een uurtje en een tien voor mijn mondeling Frans. \m/

Echt hoor, hoe kom ik zo vrolijk? Het is nieuw. Maar wel positief. Er keken allemaal jongens naar me toen ik in de stad was, is ook al nieuw. Zo meteen nog lekker een stukje schrijven. Het komt wel goed met mij. :)

Totdat het te laat is... of totdat je hulp zoekt?

Een 10? :eek: Omg!

Ik heb waarschijnlijk een onvoldoende voor m'n scheikunde-tentamen. Hij was echt moeilijk en ze vroegen dingen die opeens met alle verschillende onderwerpen te maken hadden. Hallo, ik heb geen basis. :( Vorig jaar met een suffe leraar maar 4 hoofdstukken gedaan en in de 4e een half jaar geen scheikunde gehad. Nee, lekker. (n)

Woei, vandaag was leuk. (Gister ook. Eergister ook. Dag daarvoor ook.) :) Ik houd van dit vak, serieus.

En betrap mezelf er op vandaag gewoon gelukkig te zijn. <3

hmm hmm

@ Thoughtful: we hebben we allemaal een K's Choice-bui, hè? ;)
@ duivelaartje: als je iemand nodig hebt om tegenaan te kletsen dan mag je me wel toevoegen.

Ik denk het wel :)

Ontopic: ik moet een paper maken, maar na een poosje achter de pc krijg ik weer last van mijn handen. Brr. :(

Zou ik ooit nog van die overbezorgdheid af komen? Ik vrees van niet. :(

pff wat een dag. Ik ben tijdens de scheikunde-les weer weggeraakt. Het volgende moment dat ik me kan herinneren is dat ik in het ziekenhuis lag. Ik was blijkbaar weggeraakt, had een hyperventilatie-aanval en was aan het trillen, dus toen hebben ze de ambulance gebeld. Nu gaat alles weer goed. Ik heb nog met een psychiater gepraat daar. Ik wilde niet terug in behandeling en dat hoeft ook niet. Eventueel kan mijn huisarts de dosis seroxat ophogen mocht het weer vaker voor gaan komen. En mocht het vaker terugkomen of ik me slechter gaan voelen, moest ik dan nog eens overwegen om terug in behandeling te gaan. Nu was daar geen aanleiding voor. pfoeh. Ik wil het zo graag vergeten. Misschien is dat het. Ik wil die rottijd vergeten, maar soms word je toch eraan herinnerd en dan raak ik over mijn toeren. Ik heb het verleden niet helemaal verwerkt. Nouja, gelukkig gaat alles nu weer goed :).

*diepe zucht* Zo wisselend vandaag, ik moet het echt even luchten hier. Ben twee uur eerder naar school gegaan, nog geleerd voor kunstgeschiedenis, wat niet echt wilde lukken. Van de vragen op de toets begreep ik er ongeveer driekwart, waarvan ik er de helft wel goed heb beantwoord. Maar er stonden ook beeldvragen bij, die ik totaal niet kon plaatsen, die echt moeilijk waren, maar goed dat zeiden veel mensen, dus misschien valt het wel mee. Mijn docente kwam aan het begin van de les naar me toe en vroeg of ik een beetje had kunnen leren, met de omstandigheden. Ik zei een beetje en meteen zei ze nou maak 'm maar, en als 't niet goed is, dan zien we wel verder, oké? Ze was heel lief voor me, en zei dat ze het goed begreep, dat stelde me gerust en daardoor ging ik relaxter die toets in.
Frans was heel leuk, mijn docente gaf me allemaal complimenten over mijn harde werk, en zei dat ik door de extra opdrachten bonuspunten zou krijgen voor mijn presentatie. Daarbij kreeg ik ook nog eens een 6,7 terug voor m'n leestoets van gisteren, wat echt heel hoog is voor mijn doen! Zij ook lief, begrijpend. Jeetje.

Therapie ging echt heel erg goed! Ik merkte aan mezelf dat ik veel kon en durfde te vertellen, dat ik heel open was. Ik begin nu pas in te zien, hoe alles in elkaar zit, en hoe ingewikkeld het wel niet is! Maar ik ben zo blij dat ik weer hulp voor de problemen met eten heb gevraagd, want ik ben zo blij dat ik er niet alleen voor sta. Dat er iemand is die mij begrijpt. Gaanderweg begon ik steeds meer te vertellen, ik merkte dat ik het daar kon neerleggen, zonder dat iemand me alle controle uit handen zou nemen. Ik heb dat ook tegen haar gezegd, dat ik het verschrikkelijk moeilijk, ingewikkeld en pijnlijk vind, maar tegelijkertijd ook zo blij ben dat iemand het begrijpt, en dat er naar me geluistert wordt. :)

Nu net thuis, en over een paar minuten komt m'n broer thuis, even snel wat eten en dan gaan we naar het ziekenhuis om mijn moeder te bezoeken. Sprak papa net, en alles was goed gegaan, zo blij om dat te horen. Het enige probleem wat ik nu nog heb, is dat ik morgen mijn Engelse essay moet inleveren, en dat ik het nog lang niet af heb.. Ik durf niet aan mijn docent te vragen of ik het misschien maandag mag inleveren, maar ik weet nu al dat ik het niet af ga krijgen.. Ik durf niet te mailen, terwijl mijn coördinator zei dat het goed was als ik af en toe dingen later inleverde. Ik voel me zo'n aansteller dan, shit shit wat zal ik doen? :s

@Redhair: hoe ging het vandaag? *Knuff*
@Lentekriebel: heftig zeg! Gelukkig gaat het weer goed met je!
@Nijn*: ben blij dat het goed is gegaan met je moeder! Daarnaast ik denk dat Redhair en haar papa niet zouden willen dat jij jou problemen nu wegwuift. "Andere hebben het altijd erger." We hadden het er gister over in therapie, de therapeuten waren het er niet mee eens. Of wel, maar wat maakt het uit, het gaat om jou. En jij mag net als andere jou dingetjes hier schrijven. *Knuff*

En ot:
Oh oh, wat maakte ik me zorgen. Een super positieve horoscoop, waar ik eigenlijk niet in geloof maar die deels wel is uitgekomen. Het kwam goed, het kwam gewoon góed.
Maar nu, toen, wat gebeurde er? Ik weet het niet eens. Vreten en enorm braken. Mag niet, stout...
En mn zusje, ze heeft me zo'n pijn gedaan net. Mn zusje, ik ga dr kwijtraken, ik weet het zeker.:(

OMG straks heb ik nog echt een blind date ook :eek:

ow wat een dag. :( (n)
Vannacht tot 2 uur 's nachts liggen huilen, dat bewees mij wel dat er echt iets niet goed zat. 's ochtend werd ik doodmoe wakker. Ik was zo suf dat de wereld me niks meer kon schelen en dat ik dacht dat ik ook wel naar stage kon gaan. In de trein kreeg ik al een onbehagelijk gevoel en nam een oxazepam, dacht dat dat wel zou helpen. Aangekomen op mijn stage kwamen de zenuwen plotseling weer opzetten en heb ik weer een oxazepam geslikt. We moesten een presentatie houden en de info. daarvoor kreeg ik op het laatste moment nog voor mij neus. Dat werktte dus niet, die 2 jongens hebben het samen op moeten lossen, ik durfde niet.

Daarna pauze, in de pauze kreeg ik te horen dat mijn stagebegeleidster mij zocht. Ik naar haar toe, nou die was dus niet blij met de manier waarop ik nu met mijn stage omging. Ik liet mijn groepsgenootjes in de steek....ik hield haar te weinig op de hoogte etc. Ik zat meteen alweer te huilen en ik wist het niet te stoppen. We moesten naar boven voor een bespreking voordat de huiswerkklas zou komen. En ik maar proberen te verstoppen dat ik nog zat huilen. Elke keer als ik het woord "kinderen" hoorde begonnen de tranen nog harder stromen. Hè ik mocht niet bang zijn, hè ik mocht niet huilen...nog maar een oxazepam dan.

Ik begon me duidezelig te voelen en kon niet meer recht op mijn benen staan. De wereld was wazig en duizelde me. Gelukkig ging het vrij snel ook weer over. Toen brak het moment aan dat we echt bijles moesten gaan geven. Ik liep mee met de andere stagaires, plofte mijn tas en jas neer en hoorde weer ergens het woord "kinderen" vallen...... "Sorry ik moet even naar de wc, ik zie jullie zo" en weg was ik. Op de wc belde ik mijn moeder. Ik kon alleen maar huilen en ik kon met geen mogelijkheid meer zeggen wat er aan de hand was. "Rian, lig je weer in het ziekenhuis?" klonk de paniekerige stem van mijn moeder. "Nee" zei ik maar wat er wel was kon ik nopg steeds niet zeggen. Pas na 5 minuten was ik aanspreekbaar en heb ik alles verteld. Ik was in paniek en overstuur. Ik wilde de wc niet meer afkomen bang dat mensen me zouden zien huilen, bang een kind tegen te komen. Ik kon niet meer stoppen met huilen en ik dacht dat ik eeuwig op die wc zou zitten, ik was volledig ingestort. Mijn stagebegeleidster kloppte op de deur en vroeg: "Rianne zit jij daar? gaat alles wel goed met je? wil je alsjeblieft even uit het wchokje komen?". Dat heb ik gedaan en ze heeft me meegenomen naar een aparte kamer en getroost. Ik mocht naar huis,gelukkig, ik wilde geen minuut langer meer blijven. Huilend zat ik in de tram, het was alsof nog steeds alles me bedreigde, alles kwam op me af. Op centraal verdween het langzaam en hoewel ik nu doodmoe ben gaat het nu wel weer. Al heb ik ergens nog steeds het idee dat ik moet vluchten. En van het woord "kinderen" alleen al krijg ik het gevoel dat ik over moet geven en moet vluchten. Ik was al bang voor kinderen, maar het is nu nog 10 keer zo erg.

Dank jullie wel allemaal. Ook voor de pm's.
En idd Sonho, iedereen heeft eigen problemen, het gaat er niet om of andere problemen erger zijn, het gaat om jouw leven en problemen, die voor jou erg zijn.

Het was mooi. Het was goed.
Raar om papa te zien, toen de deksel op de kist ging moest ik even huilen. Nooit meer zal ik hem zien.

De dienst was mooi, mama had een mooie toespraak. Aan het eind, toen iedereen een bloem op de kist legde, zag ik dat R. en nog een vriend van mijn uitgaansgroepje er waren, daar kreeg ik tranen in mijn ogen van, wat lief dat ze er waren.
Even bij de familie gezeten, toen met J., M., D., R. en die ander gaan roken. Het tuig liep de zaal uit. Buiten gelachen, met D. geknuffeld, die ik voor het laatst zag toen we terug kwamen uit Berlijn. Het was zo fijn dat J. er was.
Mijn hele familie wilde mijn beruchte vriendje zien, geweldig om mijn bekakte Limburgse familie hem de hand zien te schudden.
Toen iedereen weg was stelde hij zich eindelijk aan mijn moeder voor, wenste haar veel sterkte.
M. was lief, hij was onzeker, maar deed zo lief. Hij belde nog even met B., ik kreeg hem ook aan de lijn. Hij wenste me veel sterkte. Lieve B., lieve exjunk.
Net wat gegeten met het gezin en een neef uit limburg met zijn gezin. Ik bel J. zo, hij komt hierheen, voor het eerst bij mij thuis. Ja, ik ben blij, ik ben gelukkig, het was prachtig en er waren veel meer mensen dan we dachten.
Nu nog wachten op de klap, want het besef is ver weg, heel vel weg. Ik kan nu alleen maar lachen.

Redhair, fijn om te horen! Het was dus een mooie dag geworden..:) De klap zal nog wel komen, later.
*knuffelt*

ik weet het niet meer
pff

@Redhair: Sterkte, liefs. Fijn dat het zo'n mooie dag is geworden.

Hmm, ik blijf toch nog heel onzeker. Ik moet daar echt iets aan doen, wat meer zelfvertrouwen krijgen... Maar da's zo moeilijk! :s

Ik wou dat ik niet zo veel waarde hechtte aan mijn gedachtes.

pfffffffffffffffffffffffffffffffffffffffffffffffffffffffffffffffffff :mad:

*Knuf* voor Redhair

Dit is het dan. Dit is het moment waarop het niet meer verder gaat, het moment dat ik weg moet, weg wil, weg ga. Dreig maar met zelfmoord, praat maar weer over jezelf. Begin maar waar je altijd begon en vertel aan iedereen die het horen wil dat we je niet begrijpen. Schop me verder van je af, om vervolgens te janken dat ik niet dichter bij je sta. Ik kan het niet meer. Ik ga kapot.

Ik ben weggevlucht vandaag, te kwaad om je onder ogen te komen. En nog steeds dacht je alleen aan jezelf, aan jouw leven en jouw dramatische gedoe. Het kan niet meer, het is voorbij. Je kunt me niet kapotter maken dat ik al ben van binnen. Als ik een plaats had om heen te gaan voor langere tijd, was ik nu weg. Misschien moet ik mijn tante inderdaad maar bellen, want dit wil ik dus niet meer. Ik vecht zo hard voor mijn eigen leven, en het enige wat jij doet is het meer en meer breken. Je zei dat ik je niet meer zou zien... aandachtvrager. Ik zie je waarschijnlijk nog vaker dan me lief is.

Als ik vrienden had, dan kon ik nu nog weg. Maar waar moet ik heen? Ik ben nu hier, maar dit is echt veel te ver weg van mijn opleiding... dat gaat niet werken. Het moet werken, ik heb het mezelf beloofd. Ik ga niet de strijd aan met een eetprobleem om vervolgens iemand anders mijn leven verder te laten verwoesten.

Ik voel me echt zo kut, zo hopeloos verloren. Maar ik zal niet verder breken.

"Je moet gewoon naar huis gaan en met hem praten..."

Sorry schat, maar er zijn momenten dat dát allang niet meer gaat.

Er is hier iemand heel hard aan het opscheppen hoeveel drank en wiet hij wel niet verbruikt, hurray, hoe iemand kan veranderen.

Dit stemt me toch wel tot nadenken.

*knuffel* voor Yana. :)
En @ Redhair: Fijn dat de crematie goed was. Is goed om te lezen.

Whah, ik vind Frans grappig (@ Duivelaartje: Het was niet zo'n bijzonder mondeling, hoor, over twee jaar mag ik waarschijnlijk hòpen op een tien ;) ) en mensen doen wat ze niet horen te doen. Wat is dat nou voor onzin? =\ Sukkels. Er bestaat ook nog zoiets als een verleden, weten jullie dat?

Hè bah.

En toch vind ik het knap. (y) Nu een 10 betekent dat je het wel goed kan en zo kun je alleen maar goede cijfers halen over twee jaar. Een goede basis is het halve werk. :p

bleh

en ik begin weer te huilen...het is echt helemaal op gewoon.

Weet je wat? Ik doe er gewoon niet meer aan mee. Jullie zoeken het allemaal maar uit en ik doe geen moeite meer. Ik ga gewoon voor een paar maanden weg, dan hebben jullie ook geen last meer van mijn gezeur en geen last meer van mijn aanwezigheid. En als dan meteen iedereen mij even vergeet dan is er alweer een probleem minder, want dan is het gewoon duidelijk en hoef ik al helemaal niets meer te doen.
Wat nou 'we hebben het geprobeerd, maar het werkte niet'. Wat is dat nou voor onzin? En wat nou 'ik weet niet of ik wel vrienden kan of wil zijn'. Hoe kut voel je je dan als je zoiets te horen krijgt. En wat nou 'hoe was je dag?' als ik 's ochtends heb gesmst dat het zoals elke keer weer moeilijk was.
En weer zo'n confronterend gesprek met mijn psycholoog en bah. Ik ben op. Ik wil niet meer. Ik ben er klaar mee. Ik wil gewoon even verdwijnen als er nu niet iemand is die me vasthoudt en me troost en lief voor me is en me die knuffel geeft die ik nodig heb.

**knuff**

waarom heeft ze me niet toegevoegd :(
ach ze zal t wel vergeten zijn

Gelukkig en verward.. Net oude mailtjes, oude msn geschiedenissen en smsjes weggegooid. Ergens sluit ik toch op een rare manier wat af, maar dat is goed denk ik. Al is het ergens pijnlijk.. Er zijn zoveel mensen met wie ik gewoon het contact verloren ben, en dat vind ik jammer, echt jammer, al heb ik daar zelf vaak ook schuld aan. Gelukkig heb ik ook met veel mensen het contact weer opgebouwd. Maar toch zou ik stiekem willen weten hoe het met ze gaat...

Moe, gespannen, maar voel me daarnaast best ok (y)

*knuf* iedereen die hem kan gebruiken (ik geloof dat het er veel vandaag zijn...)

Ik kan de dag nog steeds niet helemaal bevatten. Zometeen maar slapen. Ik zie op tegen morgen. Nu weten de mensen uit mijn klas allemaal dat ik gestoord ben. Ok, ik moet het niet dramatiseren. Maar prettig vind ik het niet. pfoeh. Het grote "waarom" schiet weer door mijn hoofd. Ik dacht dat ik het verleden achter me had gelaten, maar het holt me achterna en soms haalt het me zelfs in. Nouja, ik maak er geen big issue van, ik ga gewoon weer verder waar ik gebleven was. Ik zoek alleen nog naar een weg om alles te verwerken.

@ Redhair: heel veel sterkte, ook nu de crematie is geweest. Ik heb er zelf (gelukkig) geen ervaring mee, maar het lijkt me echt een van de verschrikkelijkste dingen als één van je ouders komt te overlijden. Geef het de tijd om het door te laten dringen en te verwerken.

OT: Eíndelijk weer een internetaansluiting op m'n (nieuwe) kamer!

Even was het raar dat J. op mijn kamer was. Het hoort niet. Maar later was het fijn. Op mijn bed liggen, praten over de crematie, herinneringen vertellen, praten over van alles, zoenen, zeggen dat ik van hem hou, horen dat hij van mij houdt, zeggen dat ik dankbaar ben dat hij er is, beseffen dat ik het zonder hem veel moeiijker had.

Ik bedacht me opeens dat ik morgen naar therapie moet. Ik durf niet. 'Ja, alles is goed hoor, alleen mijn vader is dood.'
Om tien uur 's ochtends godverdomme, ik durf echt niet. Daarna naar J., om verder te slapen. Maar ik denk dat ik tactus afbel.

memoires en likeur
mijn dag samengevat