The lost days in paradise
 

“Soms gaan dromen voorbij”
De verbittering in haar stem
Haar hart was niet meer bij mij
Waarom heb ik mij vaak afgevraagd
Een gevoel dat blijvend aan me knaagt.

Niets meer over behalve een herinnering
Aan die liefde die ik lang van haar ontving

Ik zal het wel nooit kunnen begrijpen
Nog steeds die gedachten aan haar
Die mij iedere slapeloze nacht grijpen

Veel te vaak nog denk ik aan hoe het zou zijn
Als ik een einde kon maken aan die ellende
Tegen de voorkant van een aankomende trein

Mijn hart is niet meer dan een zwarte hoop ellende
Nooit meer wil ik iemand anders, hoe mooi ook
Niemand kan tippen aan die schoonheid die ik ooit kende

Ik kan me het niet herinneren,
De laatste keer dat ik gelachen heb
Voorbij slijten mijn levensdagen
Die ik nu slechts op de bank verzap


Oke, kom maar met uw kritiek

Trouwens het gaat niet (meer) over mezelf.