Bodemloos
 

Bergen,zeeën en ravijnen,
blauwe meren, bodemloos.
Water trekt in lange lijnen,
op het wateroppervlak...
Gewichtloos drijf ik op het water,
teken cirkels in,
wat ooit zo glad was als een spiegel,
nu rimpelt om mij heen.
Als ik besef dat dit niet lang,
meer duren zal, zink ik tot ik de bodem raak, zachtjes,
met mijn vingertoppen. Trippelend als spinnen,
in hun web. Zo trippelen mijn gedachten,
in het o zo verwarde web,
van mijn ziel.

Ik vind het einde een beetje jammer, iets te cliché.

Het loopt wel erg lekker, behalve "zink ik tot ik de bodem raak". Lekker dromerig, het vloeit mooi voort.