*nog geen titel*
 

Ik kan je ’s nachts wakker maken
Om half doezelend de eerste ode
Aan de vroege morgen te brengen
Voor jou valt maneschijn als zwart in het duister

De nacht, mijn liefste
Een gat om samen in te verdwijnen
Om nooit meer het licht te aanschouwen
Mijn aanzicht is de poort die naar ongeloof wijst
Het leven leeft zijn leven niet

Ik zal je ’s morgens laten slapen
Terwijl de half melk, half koffiegeur
Ons tegemoet zwemt
Weet ons laken dat we uilen naar Athena dragen

De ochtend, mijn liefste
Maak ervan wat je maken kunt
Maar laat mij erbuiten
Dit is een man-to-man relatie
Hou van me, als ik je erom vraag



ik schrijf de laatste tijd weer wat, mening alstublieft

Ik zou niet met termen als 'mijn liefste' gaan smijten, dat komt al snel erg clichématig over. Dat vind ik eigenlijk in z'n geheel een beetje het probleem in je gedicht: je wil het té mooi doen, met de 'maneschijn' bijvoorbeeld, en 'Athena.' Toch vind ik het (zeker gezien je leeftijd!) geen slecht gedicht: je laat wel degelijk zien dat je dingen op een poëtische manier kunt beschrijven. Ik zou alleen proberen je vooral te richten op 'andere manieren van bewoorden.' Met woorden als 'maneschijn' is bijvoorbeeld al zo duidelijk wat je bedoelt, dat het voor de lezer niet echt interessant meer is zulke woorden te lezen.

Maar ik zou zeker blijven oefenen en rondlezen, volgens mij ga je dan nog hele mooie dingen schrijven :). Ohja, nog een ding: Waarom begint iedere regel met een hoofdletter? Misschien zou je in het vervolg meer op hoofdletter- / leestekengebruik (je gebruikt bijvoorbeeld wel komma's, maar geen punten) kunnen letten ... tenzij je het zo echt mooier vindt natuurlijk.

bedankt voor je tips ;) en ja, de hoofdletters, dit doe ik uit automatisme.
Laat ik daar maar eens mee ophouden.. :p