Het is te lang geleden om te herinneren
 

Als de uren loom liggen, de wolken gevangen verstillen
in open ruiten als weerspiegeling van veel verloren gegane kastelen,
ben je tussen kanten en hoeken van de helling
haaks gaan liggen tussen de nerven van mijn gezicht.

Ik wou je vergeten, toen ik beddelakens en dagen in koude morgens afstroopte.
Weemoedig ril ik naar de donsdekennachten, toen de klok zacht sloeg
over de laatste resten in de glazen op de verlaten tafel, wanneer jij al sliep
en ik nog in kamerjas, je stil fluisterde tussen twee dromen
dat ik je graag zag.

Ik vouw mijn vingers in een vlucht wanneer de hemel breekt,
het ligt onuitgesproken op onze lippen
en ik verga in velden glooiend zomergeel
toen de luiken warme avonden schaduwden, toen je me vrouwde.

poehpoeh. ik kom er lastig doorheen. het loopt niet vlot, zelfs stroef als ik dat mag zeggen. maar er zitten mooie dingen in zoals 'donsdekennachten' en 'ik vouw mijn vingers in een vlucht wanneer de hemel breekt'. voorderest weet ik nog niet wat ik er van moet vinden en zou ik het nog meerdere malen moeten lezen. misschien doe ik dat ook nog eens.

Dank voor je reactie, kan me er ook wel in vinden want weet ook niet goed wat ik ervan moet denken...Er klopt precies iets niet in maar ik kan er mijn vinger niet op leggen.

hey,

ik vind het wel een mooi gedicht. er is zeer zeker moeilijk doorheen te komen, maar de tekst, de inhoud vind ik erg mooi en gek genoeg raakt het me een beetje..

''ben je tussen kanten en hoeken van de helling'', deze zin vind ik niet zo mooi, kanten en hoeken klinkt niet lekker
''haaks gaan liggen tussen de nerven van mijn gezicht''. die's leuk geschreven
''donsdekennachten'', op zich wel leuk woord maar nadat je in de zin ervoor het al over beddelakens hebt komt het niet met al z'n kracht over

verder, mooi.

^^

Bedankt voor je reactie, ik heb een aangepaste versie van dit gedicht gemaakt.
Hopelijk is het makkelijker om door te komen.



Het is te lang geleden om te herinneren (bis)

Als ik je lang genoeg vergeet
dan ben je misschien maar net zo aanwezig
als de wind die tuimelt tussen takken.

Ik zit gevangen tussen koffie en behang,
het tafelkleed rekt zich onder het zwijgen,
de klok slaat zacht de glazen met memoires

wanneer ik verging in zomerzonvelden geel,
als de luiken warme avonden schaduwden
toen je me vrouwde en haaks gaan liggen was
tussen de nerven van mijn gezicht.

Nog steeds draag ik
het verlangen van donsdekennachten,
de afdruk van je geur op mijn huid
en ik adem je stem

teken in de verstilde wolken op de ruit,
de weerspiegeling van veel
verloren gegane kastelen

en tussen twee dromen in
vouw ik mijn vingers in een vlucht.


beter? :(