Ouders
 

Ik heb vandaag mijn rapport gehad, mijn rapport was niet echt goed. Ik kwam thuis
en net als normaal wilde ik wat drinken pakken en naar boven gaan. Mijn moeder
wilde met mij over mijn rapport praten, hier had ik eigenlijk niet zo veel zin
in, ik wilde graag naar boven... wat muziek luisteren/internetten je kent het wel.

Onder het eten vertelde ze over mijn rapport, mijn mentaliteit was neit goed en dat moet veranderen. Verder praat ik eigenlijk niet zo veel met mijn ouders, meestal ben ik weg en als ik thuis ben dan zit ik boven. Mijn ouders willen dit eigenlijk veranderen
die willen veel dingen van mij weten, over belangrijke dingen praten etc. etc. Ik praat hier genoeg over op mijn werk, school, stage en met vrienden. Met mijn ouders wil ik hier eigenlijk niet over praten. Ik vind het niet fijn om met ze te praten. Op de een
of andere manier schiet ik ook altijd in de verdediging.

Ze willen dus mijn mentaliteit veranderen en dat ik hun meer betrek in hun leven, ik heb hier alleen weinig zin in, waarom weet ik ook niet maar ik praat gewoon neit graag met mijn ouders..... mijn vader was vroeger altijd veel weg en met mijn moedere heb ik eignelijk altijd een best goeie band gehad.....

weet er iemand een beetje wat ik het beste kan doen en wat de oorzaak is van dit alles?

bedankt

Misschien hebben ze er moeite mee dat je zelfstandiger word?

zelfstandig ben ik denk ik al, het probleem is dat mijn ouders vinden dat ik te zelfstandig ben..... ik overleg bijna niets met mijn ouders alleen belangrijke zaken bespreek ik met ze: school, werk etc... uitgaan vrienden enzo daar heb ik het eigenlijk nooit over....

ik heb trouwens ook nog de keuze om te gaan werken en dan op kamers te wonen...

Misschien voelen ze zich buitengesloten, omdat je 'zelfstandiger' wordt.
Ze willen niet dat het 'fout' gaat, en willen je helpen. Stel dat het de verkeerde kant op gaat, dan zullen ze zichzelf de schuld geven omdat ze niet wisten wat ze voor je konden doen omdat jij hen niks wilde vertellen.
(dwaal ik af? :) )

Wat je kunt doen? Laten merken (zeggen) dat je geen behoefte hebt aan die gesprekken (niet op een botte manier natuurlijk).
Dat je je eigen problemen/zaken wel kunt oplossen, want je bent immers bijna 'volwassen'. En als dat niet lukt, dat je hen wel waarschuwt. Dan neem je (een deel) van hun ongerustheid weg.

Praat er over met je ouders. Klinkt raar als je zegt dat je dat nooit doet. Maar ik denk dat je je ouders best dingen uit kunt leggen. Dat je dingen niet zomaar doet, dat je er over na denkt, er met andere mensen over praat, enz. Probeer ze desnoods, als soort van tussen oplossing, in een aantal dingen te betrekken (dingen die jij minder belangrijk vindt oid). Dan hebben zij het gevoel dat ze weer meer in jouw leven mogen komen en jij hebt niet het gevoel overal 'verantwoording' over hoeven af te leggen.

Ik praat eigenlijk nooit met m'n ouders over wat mij bezighoudt...

Ik denk ook niet dat je mentaliteit veranderd zal worden door met je ouders te praten, maargoed...

Grtz,
F