Hoe ga je er mee om?
 

Wie heeft hier ervaring mee, en kan me vertellen hoe je hier mee om kunt gaan?

Ik ga al een tijdje met een meisje van 17 jaar, ik merkte al wel dat er iets was, maar niet wat..

Nu heeft ze me zondag vertel dat ze geen relatie met me wou, maar dat het niet aan mij lag, ze hielt ook nog wel van mij maar ze kon het niet meer..
Nu snap je wel dat ik dat niet begreep dus heb ik haar om uitleg gevraagt..

Ze zei me, dat ze het zou uitleggen, maar ik moest haar beloven er met niemand over te praten, uiteraard heb ik haar dat belooft.

Toen kwam het,

"het was vrijdag 10 dec 2000 's avonds om 20.05, ik moest van mijn vader boven komen, ik moest op bed gaan liggen zonder kleren, hij ging boven op mij zitten en begon me te zoenen, enz...

Verdere uitleg is er volgens mij niet nodig wat er gebeurd is,

Maar ze heeft me dus verteld dat ze nu bang word bij elke aanraking of wat dan ook, dat ze zich daar niet meer overheen kan zetten, en dat ze dus niks met mij wil, maar ik moest wel geloven dat ze van mij hield, en ik hou ook van haar..
Ik wil haar gewoon niet kwijt!

Kan iemand mij vertellen hoe ik hier mee om moet gaan,
praten wil ze er absolut niet meer over, ze heeft me nu alles verteld zegt ze en ze wil er nooit meer wat over horen, dus dat is ook geen optie..

Of denken jullie dat ze er eigenlijk wel over wil praten maar dat ze mij er niet mee lastig wil vallen???

(ps liever alleen serieuse reactie's en niet van schiet haar vader dood ofzo..)

Tsss, wat denk je wel niet :nono:

Maar probeer geduldig te zijn, niet te veel op haar huid te zitten. Geef haar de ruimte, maar probeer er wel steeds voor haar te zijn... Misschien dat het nog kan groeien maar verwacht er niets van.

Ik denk dat je beter als 'vrienden' verder kunt gaan dan proberen hier nog een relatie uit te slepen. Kennelijk wil ze dit zelf niet, en je helpt haar niet bepaald door toch te blijven hopen.

En verder: kennelijk heeft het nogal wat schade aangericht, lijkt me beter dat ze naar een professioneel iemand gaat, ik denk niet dat jij hier heel veel aan kunt doen.

Ze wil wel een relatie, mar ze kan gewoon niet meer tegen aanrakingen, de liefde is er wel...

Maar ze vind zelf dat ze mij het niet aan kan doen, dat ik haar dan niet zo mogen aanraken

Mja. Zelf zou ik meer voor voelen goeie vrienden te zijn.

Goed punt vind je niet? Denk je echt dat je 3 jaar ofzo een relatie kan gaan hebben zonder lichamelijk contact?

Ik denk dat ze er wel over wil praten (hoe lang is het geleden?) maar jou er inderdaad niet 'lastig mee wil vallen' omdat ze nog om je geeft. Het is een lastige situatie voor haar, ze sluit zich na zo'n nare ervaring natuurlijk af tegen alles wat haar er aan doet denken.
Ik zou haar in ieder geval benadrukken dat het niet normaal is wat haar vader heeft gedaan, misschien dat ze er hulp van buitenaf voor kan krijgen??

Succes.

Hou je veel van haar? Kan en wil jij haar de tijd en ruimte geven die ze echt nodig heeft? Dat betekent dan wel 'even' geen lichamelijk contact, en lichamelijk contact is natuurlijk erg belangrijk in een relatie. Toch zijn er mannen die dit wel allemaal voor hun vriendin over hebben. Maar ik denk wel dat er maar weinig mannen zijn die zo zijn :) Heb je geen zin om zoveel tijd en moeite in je vriendin te steken? Dan kunnen jullie misschien inderdaad beter verder gaan als vrienden. Ze wil gewoon
(nog) geen lichamelijk contact nu, en ze heeft dus echt geen man nodig die dit wel perse wil en het daar constant over heeft.

Ik denk verder dat ze inderdaad hulp van buitenaf nodig heeft. Dit zal ze vast wel niet willen, maar kaart eens bij haar aan. Begin dan niet over het feit dat ze is misbruikt, dan haakt ze al helemaal af. Ga gewoon persoonlijk, onder vier ogen, met haar praten en zeg dan op een rustige, niet pushende manier dat ze zich echt over haar angst om aangeraakt te worden heen moet zetten, en dat hulp van buitenaf hier erg goed voor kan zijn. Aangezien ze zichzelf nu ook al niet kan helpen. Zeg er gewoon bij, als dat tenminste echt zo is, dat je van haar houdt en dat je haar ook graag wil helpen om weer gelukkig te worden...

ik snap je standpunten wel, maar vind ze een beetje egoistisch..

ik zou proberen om het meisje de ruimte te geven, maar tevens ervoor te zorgen dat zij zich ervan bewust is dat jij der voor haar bent (en ook zal blijven zijn)...

Haar probleem komt natuurlijk voort uit een traumatische ervaring, maar heeft niet iedereen uiteindelijk behoefte aan liefde en aanraking.. (door haar 'alleen' achter te laten blijft ze met dit probleem zitten..)

Het zal waarschijnlijk een lange moeilijke weg zijn, maar als je echt van haar houdt, dan zou ik ervoor vechten.

Hoezo? Ze geeft zelf aan een heel belangrijk aspect van een relatie geen invulling te kunnen geven. Een meisje met wie ik close ben maar geen seks heb is gewoon een vriendin, niet m'n vriendin. Ik zie voor mezelf niet hoe je dan van een relatie kunt spreken. De reden dat ze geen seks kan hebben staat hier gewoon buiten.


Je kunt er toch voor haar zijn zonder een relatie te hebben? Zoiets heet nou vriendschap. Ik zeg toch niet dat ze alle contact af moet kappen ofwel?

En dat ze behoefte heeft aan liefde en aanraking: het zou heel goed kunnen dat het jaren van werk kost voordat ze de negatieve associatie van seks los kan laten. Het is erg kort door de bocht om te stellen dat iedereen behoefte heeft aan aanraking; bij sterke negatieve associaties kan dat wel eens helemaal het geval niet zijn.

Je kunt er zeker voor haar zijn zonder een relatie te hebben. Ik heb ook nergens geschreven dat hij een relatie met haar moet aangaan op dit moment.

Feit is nu eenmaal wel dat hij een relatie met haar wil. En dus lijkt het mij dat hij wel moet aangeven dat hij er zelf in ieder geval voor open staat. Een relatie heeft buiten het fysieke gedeelte overigens ook wel andere dingen waarop hij verschilt van een vriendschap (je communiceert toch wel op een ander niveau).

Ik vind het niet kort door de bocht om te stellen dat iedereen behoefte heeft aan genegenheid en aanraking, het is wel zo dat negatieve associaties deze behoefte kunnen onderdrukken of hem overheersen.

hoe je het ook went of keert sex blijft een van de levensbehoeften en dus verlangt iedereen hier ergens van binnen naar...

En dat het misschien jaren van werk kost om dat meisje van haar trauma af te krijgen dat ben ik met je eens. Maar iedereen moet voor zich bepalen of hij daar open voor staat, als iedereen in deze voor zichzelf (of voor zijn lusten) kiest, dan komt dat meisje nooit van deze problemen af..

Ik ben overigens ook van mening dat ze professionele hulp moet krijgen.

Mijn reactie zal wel kort door de bocht lijken gezien ik voorbij lijk te gaan aan de moeilijke situatie waarin het meisje zit, maar dit aspect neem ik mee in mijn oordeel.

Ik ben van mening dat als iemand redenen geeft voor iets welke een stap of zelfs enkele stappen verwijderd zijn van hun zelf, dit op zijn minst de schijn wekt dat dit niet de werkelijke reden is. Iemands gedachten gaan simpelweg niet zo ver dat diegene zich druk maakt over of ze dat jou wil aandoen. Het is gewoon een smoesje, de werkelijke reden is gewoon gebrek aan interesse in jou / gevoelens voor jou.

Meisjes zijn sowieso een ster in bullshitredenen verzinnen, die meestal in deze vorm gegoten worden, namelijk dat ze jouw gevoelens niet willen kwetsen oid. Sla dit forum er maar op na, of fok R&P ofzo.

Ik kan me niet inbeelden dat haar uitleg (waarom ze het uitmaakt) klopt. Smoesjes, ja...

Misschien spelen al die dingen (dat niet aanraken, die aanranding) wel mee in de manier waarop ze op dit moment met haar gevoelens om gaat, maar het resultaat is gewoon dat ze het niet meer ziet zitten met je.

Het feit dat je relatie voorbij is zal je waarschijnlijk gewoon moeten accepteren. Hoe je verder met dat meisje omgaat... daar heb ik echt geen zicht op.

Misschien ben ik naief... :o

Ik kan niet geloven dat meisjes hier over liegen. Incest/verkrachting hoe je het ook wilt noemen is het vernederendste wat een vrouw in haarleven kan meemaken!

Ik zou er tenminste niet over liegen en daarm ga ik ervan uit dat geen enkel meisje dat doet! :bloos:

DAT is wel naief ja.

Ze hoeft die aanranding niet bedacht te hebben, maar ze kan wel doen alsof ze er veel meer mee zit dan ze er in werkelijkheid mee zit. Misschien heeft ze het veel meer verwerkt dan ze pretendeert.

Ik neem aan dat er in elk geval aan het begin van jullie relatie wel lichamelijk contact geweest is? Dat jullie gezoend hebben, gestreeld e.d.? In dat geval kan het moeilijk zo zijn dat ze totaal niet aangeraakt wil worden.

Als je echt van d'r houdt denk ik dat je wel zal kunnen zonder aanrakingen (en dit is absoluut geen verwijt als je dit niet zal kunnen). al zal het, zeker in het begin, zeer lastig zijn

Ik zou proberen een relatie met haar niet te forceren maar wel kijken of het toch mogelijk is om de relatie in stand te houden.

Het zal dan wel heel belangrijk worden om alles op haar tempo te doen. Uiteindelijk zal ze zich gemakkelijker gaan voelen bij aanrakingen en dit zal alleen maar goed voor haar zijn. Het zal namelijk heel lastig voor haar worden om op latere leeftijd een relatie te krijgen als ze geen enkele aanraking prefereert.

veel succes

Ze heeft dit absoluut niet verzonne, zo'n verhaal kun je niet verzinne, ik zet uiteraard haar hele verhaal hier niet neer....

En over aanraking, tuurlijk zijn die er geweest, maar ik weet ook dat ze meerdere malen een schrik reactie gaf als ik haar aanraakte, dit weet ze alleen goed te verbergen,
Er zijn maar enkele mensen die haar verhaal kennen, voor de buitenwereld heeft ze zich keihard gemaakt, op en top toneel spel dus.. en dat weet ik 100% zeker..

(y)

Ik ben benieuwd hoe jouw leven eruit ziet.

Fijn. Interesse in mijn persoontje laat mij niet geheel onberoerd.

Als je er zeker van bent dat ze is verkracht/aangerand door haar vader, waarom bel je dan niet de politie?

Misschien omdat zij dat niet wil; Omdat het nogal wat is om je vader aan te geven (ongeacht hetgeen dat is voorgevallen), omdat ze het juist achter zich wil laten en weigert dat hele verhaal nog eens op te ratelen. Jij als vriend(je) bevind je simpelweg niet in de positie om naar de politie te stappen, dat zal ze ooit zelf eens moeten doen mocht ze daar behoefte aan hebben.

Het kan natuurlijk zo zijn dat zij niets met jou wil puur omdat die gevoelens er niet zijn, maar daarover heb ik zo mijn twijfels omdat ze 'haar verhaal' waarschijnlijk niet zomaar zou vertellen als het geen doel had (In dit geval; Jou uitleggen waarom het niet verstandig is iets met haar te beginnen).

In feite hoeven jullie het niet meer over die gebeurtenis te hebben, maar misschien als je haar laat weten dat je altijd voor haar klaar zult staan, het vanzelf wel weer een keer ter sprake komt, omdat ze dan het idee heeft dat je haar niet 'lastig' vind.

Een relatie waarin nauwelijks lichamelijk contact plaatsvind, is in mijn optiek geen relatie maar gewoon een goede vriendschap, en dat is een tijd leuk... Maar als 1 van beide toch echt meer wil (in dit geval jij) breekt het op den duur toch wel op. Het enige wat je kunt doen is dus accepteren dat jullie er een mooie vriendschap aan overhouden OF dat het veel tijd, moeite en energie gaat kosten om haar over haar trauma's heen te helpen.

Ik weet mede uit eigen ervaring dat het laatste niet geheel onmogelijk is, de vraag is: Wil zij dat jij haar daarmee helpt?

Succes, PM-en staat vrij.

Kan zijn, maar mocht het zich herhalen dan vind ik dat het je maatschappelijke plicht om andere instanties hierbij te betrekken.

In het geval van herhaling misschien wel ja, dan nog blijf ik van mening dat het haar keuze blijft. Mocht zo iemand dan uitgesproken om hulp vragen, zelf geen aangifte durven te doen, of maar niet van die kerel afkomen dan pas ga ik het hebben over MIJN maatschappelijke plicht en bel ik de politie. Maar echt niet eerder hoor.. :|