Zwak?
 

Beetje rare kwestie misschien, en ik weet ook eigenlijk niet of dit hier hoort, maar ik heb het idee dat ik zwakker ben dan de normale mens zeg maar. Op school zijn er vaak klasgenoten die me een hele preek geven als ik een keer klaag over het vele huiswerk of de tussenuren, of als ik vroeg moet beginnen. Dat ik er zelf voor gekozen heb, en dat ik dan niet had moeten gaan studeren, enz.
Ook op scholieren lees ik heel vaak reacties van mensen in de trant van: zeur niet, als je later moet werken ben je ook heel de dag bezig, en: het hoort er nou eenmaal bij, enz enz. Echt heel streng zeg maar. (Niet alleen op dat gebied, ook over andere onderwerpen)
Ik merk ook dat ik helemaal in de stress schiet als we een beetje veel opdrachten en huiswerk opkrijg, en daar dan eigenlijk echt geen zin in heb. Anderen hebben dit naar mijn weten helemaal niet.

Zijn jullie ook zo? Of meer zoals ik? Is het normaal om zo streng voor jezelf en anderen te zijn? Ben ik nou zo lui en ongemotiveerd?

Het is een beetje vaag, ik weet het, maar wil graag jullie mening hierover horen.

Ik ben zoals jou en ik word er helemaal gek van. Ik snap echt niet hoe mijn studiegenootjes dit allemaal volhouden en onder controle hebben, want ik zit helemaal te stressen en ik heb nog wel een vak minder dan zij:| Ik had eerst niet echt het idee dat ik zó zwak ben, op zich wel snel gestrest, maar nu ik zie hoe makkelijk iedereen met alles omgaat terwijl ik het liefst alleen maar zit te huilen, weet ik het niet echt meer. Ik vind mezelf eigenlijk niet echt lui. Ja, ik maak nooit langer dan een half uur huiswerk, dan vind ik mezelf heel ijverig, maar ik kán gewoon niet langer. Dat heeft niets met motivatie te maken, denk ik. Maar ja, andere mensen maken gemakkelijk twee uur achter elkaar huiswerk. Daar kan ik alleen maar bewondering voor hebben.

Wow, ik heb echt hetzelfde als jij.

Ik heb gisteren en vandaag huilend met mijn moeder en vriend aan de telefoon gehangen, omdat ik het zo druk heb, en denk dat ik het niet meer aankan.

Het ligt er ook aan hoe je in het leven staat natuurlijk, ik ben snel gestresst, maak me snel druk over dingen, en ik studeer dit jaar voor het eerst.

Maar toch, ik heb volgens mij helemaal niet zo veel zelfdiscipline, en ik vraag me dus af hoe anderen dit opbrengen.

Compliment: eindelijk iemand die aardig correct weet te schrijven!
Tip: streng zijn voor jezelf » hoge eisen aan jezelf stellen » het beste uit jezelf willen halen » goed willen zijn in de ogen van jezelf (en anderen) » jezelf niet accepteren als je niet aan die eisen (van anderen) voldoet » perfectionisme » jezelf alleen dan goed vinden als je het beste uit jezelf haalt » laag zelfbeeld.
Oplossing: werk aan wie je bent en hoe je jezelf ziet.

NB: gebrek aan zelfdiscipline » faalangst.

Hoi:)
op mn studie valt het allemaal nog wel mee met zwak, maar als ik een keer een hele dag moet werken, of door de regen moet fietsen klaag ik ook steen en been:)

Precies, ik had op een gegeven moment ook wat problemen op m'n werk, omdat ik nooit wilde invallen/lang werken.
Dan had ik heel de zaterdag niks te doen, maar dan wilde ik toch niet ingeroosterd worden, omdat ik geen zin had in een hele dag werken enzo.

En wat Alluman denk ik bedoeld: Ik ben juist helemaal niet perfectionistisch, en al die dingen.

Dus ik ben bang dat ik nooit een studie zal kunnen afronden/later een baan zal kunnen hebben met deze instelling.

:(

Maar je bent - naar eigen zeggen - wel streng voor jezelf.

Nou, dat hoeft helemaal niet.. Doe het gewoon op je eigen manier. Andere mensen hoeven toch niet voor jou te bepalen hoe je met huiswerk e.d. omgaat en hoeveel tijd je daaraan besteedt? Zolang je resultaten maar goed zijn. Als het op deze manier gewoon werkt en de resultaten goed zijn, what's the problem?

Ik heb dit ook hoor. Maar ik zet me er eigenlijk steeds wel overheen. Ik heb ook vaak geen zin om lang te werken, maar dan denk ik er steeds aan dat ik er dan wel geld voor krijg, en dat heb ik dan weer erg nodig (y) in school heb ik ook wel eens geen zin en ik heb ook erg veel tussenuren, en ik heb het daar ook wel eens over, maar eigenlijk niemand die me tegenspreekt. Iedereen vind dat wel. Zolang ik me verder wel gewoon goed inzet voor school..

Ik heb niet eens werk:bloos:

Maar het is inderdaad wel zo dat als je resultaten wél goed zijn, het eigenlijk niet zoveel uitmaakt.

Nee, maar ik bedoel, ik heb het idee dat ik niet zo bereid om er hard voor te werken, en anderen veel meer.
Ik vind een opdracht veel eerder veel, en een week veel eerder druk dan anderen. Dus ik ben bang dat ik op een gegeven moment de discipline helemaal niet meer kan opbrengen.

Waarvoor ben je precies bang?

Ik denk dat er geen probleem is als het stabiel blijft, dan hoef je nergens bang voor te zijn.

Maar bij mij wordt het inderdaad steeds erger. Ik kan steeds minder hebben. Ik vind leuke dingen ook niet meer leuk, omdat ik me schuldig voel dat ik dan niet leer. Maar ik leer eigenlijk helemaal niet zoveel, ik denk er vooral veel aan, maar kan me nooit langer dan een half uur op iets concentreren. En ik ben nu inderdaad op een punt gekomen waarop ik zoiets heb van: laat maar. Rot maar op met je discipline, van mij hoeft het allemaal niet meer, ik kan dit gewoon niet.

Nou ja, dat ik het dus allemaal niet red, en van school af moet bijvoorbeeld. Als je niet genoeg studiepunten hebt, of een bepaald vak niet gehaald hebt binnen een bepaalde tijd, word je van school gestuurd. In mijn ogen gebeurt dat nogal snel op mijn opleiding. (Weet niet hoe het op andere opleidingen zit hoor)
En ik weet dus absoluut niet wat ik dan voor studie zou willen doen, en of ik uberhaupt nog wel aan de bak kom ergens.

Het leven van anderen lijkt altijd zo makkelijk. :) Maar geloof me: dat is het niet. Anderen huilen ook weleens, maar niet als jij dat ziet. Anderen hebben ook last van druk van de studie, maar zij laten dit zo weinig mogelijk merken. En niemand is perfect en iedereen doet hard zijn best en het gaat (bijna) niemand makkelijk af.

Realiseer je dat jij misschien ook zo overkomt op anderen: alsof niets erg moeilijk is en alles je van een leien dakje gaat. Niemand heeft nu eenmaal de mogelijkheid compleet inzicht te hebben in de moeilijkheden van een ander waardoor het leven van iemand anders altijd makkelijker lijkt.

Door je angst kan je er niet aan beginnen, omdat je al bang bent dat je 't niet red. Misschien moet je leren accepteren dat het veel werk is, dat je het druk hebt, en dat 't niet erg is als het niet meteen helemáál goedkomt. Dan gaat het stukken beter, dan kan je ook makkelijker meer huiswerk maken :)

TJa, ik lees hier toch iets van faalangst. Misschien is het gewoon omdat het een nieuwe omgeving is. Laat ik je dit zeggen: zeker in het begin van je studieperiode moet je nog even doorkrijgen hoe het allemaal werkt. Later krijg je handigheid in hoe je dingen moet aanpakken, wat wel en wat niet belangrijk is. Ik weet zeker dat ook jij het kan.

Toch raad ik je aan om ook wat dieper te graven. Waarom ben je bang? Waarvoor precies? Hoe komt dat? Hoe denk je daarover? Hoe denk je over jezelf? Hoe denken anderen over je? Herken je jezelf in die beelden van anderen? Waarom wel/niet? Misschien dat je daar je antword in vindt.

Mwa, op zich is dat allemaal niet zo een probleem. Naar mijn ervaring is het simpel. Vanaf het moment dat je in het echte leven stapt, en zelf voor alles verantwoordelijkheid moet nemen, zal het inderdaad veel drukker voor je worden. Je weken lopen dan vanzelf vol, of je dat nu wil of niet. De mogelijkheid om voor kortere werkdagen te kiezen zal er zo goed als niet meer zijn (tenzij je het je financieel kan veroorloven om halftijds te gaan werken). Het enige wat je dan nog kan doen is erover zeuren. Maar dat zal de druk op je tijdsverdeling niet lichter maken, hoor.

Nu ja, vooral als je gaat vergelijken kun je nog wel eens scheve verhoudingen krijgen. :)

Je bedoeld als je het verschil tussen de tijd die zij besteedt aan haar huiswerk en de tijd die anderen er aan besteden vergelijkt?

Voor mij werkt het weinig, dat vergelijken.

Nee. Vergelijken hoe moeilijk het voor jou is en hoe makkelijk het anderen af lijkt te gaan. :)

Je kunt aannemen dat het voor een ander ook moeilijk gaat, maar mij heeft zoiets nooit geholpen.