Huilen tijdens een gesprek
 

Ik heb altijd de neiging tot huilen gehad, wanneer ik een serieus gesprek voer met één van mijn familieleden (--> lees broers, ouders).
Ik vind het heel irritant, want op die manier kan ik niet goed iets zeggen. Als ik iemand ergens op wijs, of als ik een serieus gesprek voer over een onderwerp wat mij en diegene aangaat, moet ik altijd huilen.

Weet iemand hoe ik hier misschien vanaf kan komen of die ditzelfde heeft en wat hij/zij hiermee doet?

Thanks..

Waar gaan die gesprekken dan precies over?

Ik ga bij mijn moeder ook sneller janken. Niets aan te doen eigenlijk.
Wat ik wel doe is van tevoren aangeven dat ik een serieus gesprek wil voeren en dat ik het nodig heb dat ze even rustig naar me luistert. Op dat moment kan zij zich erop instellen dat ik iets heb wat even wat tijd en aandacht vergt en kan ze veel meer geduld opbrengen, omdat ze erop anticipeert.

Weet je ook wat maakt dat je gaat huilen?

Het werkelijk voorkomen of stoppen van het huilen lijkt me een lastige, maar als je weet wat maakt dat je gaat huilen, is het misschien wel een optie om dat ook te benoemen naar de ander toe.. Zodat de ander daar ook rekening mee kan houden, en je op die manier misschien ook meer ruimte kan geven zodat je wél (goed) kan zeggen wat je wilt zeggen. En idd wat Kruimel zegt..

op zich is het een goed teken dat je bij je familie met serieuze gesprekken huilt.

huilen doe je alleen als je je op je gemak voelt.

het kan alleen best vervelend worden als je dit bij vreemden ook doet.

Heb je veel stress of opgekropte emoties. hier kan je ook sneller huilerig van worden

Weet je ook hoe het komt dat je zo snel moet huilen bij je familie? En mss dat je het thuis kan vertellen dat je hier zelf last van hebt... wie weet kunnen je ouders je helpen.

En tijd terug had ik zelf ook dat ik door bepaalde dingen thuis en mijn eigen gevoelens heel snel emo kon worden, en mss dat sommige mensen gewoon sneller huilen dan anderen, daar is niets mis mee denk ik. Maar waar gaan die gesprekken over met je familie?

Geforceerd je erop toeleggen niet te mogen huilen werkt alleen maar averechts, lijkt me..

Nou het gaat meestal over onderwerpen die mijn vader/moeder of broer aangaan. Dus meestal over één van hen. Als ik bijvoorbeeld een opmerking wil maken naar ze en we daarna in discussie gaan, dan voel ik de tranen altijd al opkomen.
Niet van woede, maar echt van verdriet... waarom dat nou is...

waarschijnlijk omdat je verdriet hebt.. huilen is niets anders dan het uiten van een emotie.. en tis helemaal niet slecht om te doen, je kan beter je emotie uiten dan het allemaal maar binnen proberen te houden..

Ik heb dat ook wel een beetje; niet altijd, maar bij heftige emotie eigenlijk meestal wel. Valt weinig aan te doen; meiden hebben dat sowieso sneller, en sommige meiden nog wat sneller dan andere. Vind het trouwens vreselijk, ik ben graag stoer en onaantastbaar, en dan ga ik lopen janken. Brrr.

Heb ik ook. Beetje bang voor confrontaties. Ik vond het ook heel erg moeilijk om mijn ontslag in te dienen bij mijn oude baas. Het helpt mij altijd als ik van tevoren precies weet welke punten ik wil gaan aankaarten en me daar een beetje door laat leiden. Je wil niet weten hoevaak ik dat ontslag gesprek heb geoefend. Maar ik heb het droog gehouden. :) (vind jij spreekbeurten dan ook zo vreselijk?)

Ik heb dat ook wel eens, en - ik weet niet hoe oud je bent...? - toen ik 13-17 was had ik dat net zo vaak als jij nu, maar ondertussen zo zelden dat het niet echt storend is.

Vandaag had ik het nog op mijn werk... ik voelde me heel de dag niet lekker en buikpijn, komt ook omdat ik ongesteld ben.. maar vandaag was het wel heel erg! Ik merkte ook dat ik een beetje chagrijnig en prikkelbaar was en toen liep ik naar de kantine toe en raakte onderweg in gesprek met collega en ineens moest ik zachjes huilen :confused: nog steeds geen idee waarom...

Je zegt dat je moet huilen als het gaat over gesprekken die je familie aangaan... waarschijnlijk voel je je gewoon heel erg begaan met je vader/moeder en broer. Het is iig beter om je gevoelens te tonen door te huilen dan door dingen op te kroppen om bijv te voorkomen dat je moet gaan huilen. En hoe oud ben je en hoelang heb je dit al?

Ik ben 22 en ik heb dit al zo lang ik me kan herinneren. Ik heb niet echt het gevoel dat mijn verdriet voortkomt uit het begaan zijn met mijn ouders/broer. Helemaal niet. Ik kan gewoon geen normale discussie voeren of serieus gesprek, zonder te huilen.
Het zijn ook geen tranen van woede of van onmacht, maar ik denk dat het te maken heeft met een bepaald gevoel die ik heb als ik met mijn familie praat. Ze hebben me altijd het gevoel gegeven dat wat ik zeg er niet echt toe doet. Misschien dat het daarom moeilijk is voor me om daadwerkelijk ook te zeggen hoe ik ergens over denk.

en over die spreekbeurten: nee daar heb ik nooit last van gehad.

heel herkenbaar (y) confrontaties en shit.. bij familie iets sneller dan niet-familie inderdaad. misschien inderdaad de emoties die erbij komen wanneer je de confrontatie aan gaat en als dat het geval is zou het verstandig kunnen zijn voor jezelf vantevoren duidelijk te stellen wat je wilt zeggen en hoe en je daardoor laten leiden net als dat ontslag-gesprek van hierboven ergens. voel je dan weer iets opkomen, heb je een soort leidraad waar je aan vast kunt houden in plaats van jezelf te verliezen in het moment en je dingen kwijtraken die je wilde zeggen..
en verder: huilen is ook echt goed dus zeker niet onderdrukken of opkroppen!

ik denk dat je nog onverwerkte emoties hebt. Als je zo'n gesprek hebt maak je in je hersenen een linkje naar iets waarbij jij droevig of nerveus ofzo word. Je moet je er overheen zetten en bekijken dat dit iets anders is en het gevoel niet aan andere dingen vastlinken. Probeer het zeg maar los te koppelen van al je andere gevoelens of gedachtes. Na n tijdje moet het dan wel beter gaan :)

en eigenlijk zou het beste zijn om die dingen van vroeger ff uit te zoeken wat het is ookal weet je het niet. Maarja je kunt ze ook gewoon loslaten en je er vanaf zetten.

nooo waay!! ik heb van wat zij zegt ook heel erg last. Als men over dingen praat die mij idd persoonlijk aangaan, moet ik ook altijd huilen. Ook als ik me juist niet bij mensen op mn gemak voel. In de klas bijvoorbeeld, dat is het ergste wat er is, maar je kunt er niets tegen doen, behalve je mond dicht houden en heel hard een andere kant op kijken.

maar goed, het enige wat ik er tegen gedaan heb is gewoon me er niet zo door laten leiden, door het feit dat ik altijd moet huilen, en het een beetje negeren. Anders is het zo dat je zodra je voelt dat je moet huilen je mond dicht houd, want zodra je wat zegt barst het los :P maar ik heb geen zin om mn mond dicht te houden dus huil ik maar. Ik zou niet weten hoe het opgelost kan worden. Misschien kun je voordat je zo'n gesprek hebt alvast gaan huilen zodat je tranen op zijn. Als je een goede fantasie hebt, en het gesprek alvast kunt verzinnen, hoe het zal lopen en gewoon het gesprek al houdt in gedachten heb je met goede inleving best kans dat je kunt huilen. Maar goed, dat is niet echt een goede methode, maar het is er wel een in ieder geval.

Ik heb dat ook heel erg met mijn familie. Inderdaad om wat jij zegt, dat ik altijd het gevoel heb gehad dat mijn gevoelens, mening en voorkeuren er niet mochten zijn. En nu heb ik dan bevochten dat ik het wel in ieder geval kan zeggen en dan komen er zo veel emoties los.
Kan het zijn dat je je heel machteloos voelt, dat je daarom gaat huilen, omdat je niet de reactie krijgt die je nodig hebt? Ik heb dat wel denk ik. Dat dat me heel eenzaam maakt.

Ik heb ook eens in de zoveel tijd gezinstherapie en dan moet ik ook áltijd huilen, terwijl ik gewoon eigenlijk heel boos ben. Dat zou het bij jou ook nog kunnen zijn.

Ik denk dat het een proces is, hoe meer ruimte je jezelf geeft voor je emoties en gedachten, hoe minder dat eruit gestuwd wordt.

Heel veel succes.

Ik denk dat het een beetje door de spanning komt, ik heb er zelf ook last van. Het is enorm irritant.

Als je tranen voelt opkomen, focus je dan op je ademhaling. en niet zo zeer op de tranen. Succes!

In plaats van tranen krijg ik het bij zulke gesprekken altijd koud en begin ik te bibberen. Vroeger was het erger dan nu.

heb ik ook maar dan met alles en iedereen die me confronteerd met de waarheid die ik niet wil horen, alleen een beetje jammer dat ik dat dus ook heb op t werk en op school... ik kan dr gewoon niet tegen en t lijkt steeds erger te worden....

Ik heb dat altijd al gehad. Als ik een vorm van een heftige emotie voel, ga ik direct huilen. Erg vervelend, want daardoor kom ik vaak niet uit mijn woorden en bovendien vatten veel mensen mijn tranen heel verkeerd op. Ik heb hierdoor tijden moeite gehad met voor mezelf opkomen, omdat de tranen die daarmee opkwamen direct juist het verkeerde beeld gaven.

Inmiddels word het eindelijk minder. Dit heeft echter veel te maken met mijn vriend, die net zozeer naar me luistert als ik iets vertel zonder tranen, als wanneer ik het met tranen vertel. Ik denk dat die tranen toch een manier waren van aandacht trekken, en nu ik ze daar niet voor nodig heb is het veel makkelijker ze tegen te houden. Ik vraag mezelf dan af of ik de tranen echt nodig heb, of dat ze alleen maar tegen me zullen werken.

Inmiddels is jouw familie misschien ook zo gewend aan jouw huilen, dat ze zelfs dat niet meer zo heel serieus nemen, wat jouw vreemde gevoel mogelijk alleen maar versterkt. Misschien moet je ze eens een brief schrijven, dat je je niet serieus genomen voelt en daardoor vaak moet huilen, maar dit erg vervelend vind. Misschien hebben zij helemaal niet door hoe jij je voelt, en als jullie allebei een beetje moeite kunnen doen om de patronen te doorbreken heeft dit wellicht resultaat. Misschien kunnen zij wat meer aandacht aan wat je zegt besteden, en jij je best doen om dingen wat anders te brengen en op een manier dat je de tranen thuis kunt laten?