Aandacht
 

De volgende vraag kan best dom zijn. Als je daar gewoonlijk braak of moordneigingen van krijgt, moet je maar niet verder lezen. ;)


Waarom hebben mensen aandacht nodig, in zoverre zelfs dat bepaalde mensen door een gebrek daaraan depressief of zelfs suicidaal kunnen worden?
Ik zie het nut van aandacht niet zo, terwijl ik de vraag daartoe wel ervaar. Zit daar een reden achter?

Mensen zijn hun hele leven bezig een zelfbeeld te vormen en dat bij te stellen. Dat doen ze deels aan de hand van feedback van anderen. Krijgen ze negatieve feedback (zowel in de vorm van negatieve aandacht als in de vorm van geen aandacht) is het waarschijnlijk dat ze dat zelfbeeld naar beneden bijstellen. En geef toe: dat is behoorlijk deprimerend.

Ik denk dat veel mensen aandacht willen om bevestiging te krijgen voor hun kunnen, voor de dingen die ze doen, voor het leven dat ze hebben, voor het werk dat ze uitvoeren, voor de dromen die ze hebben... Puur om zich belangrijk te kunnen voelen, of om te weten dat het goed is?

Het draagt bij aan hun zelfbeeld. En als ze niet bevestigd worden door hun omgeving, bevestigd dat misschien hun gedachten van 'niets kunnen' wat mogelijk weer een verklaring zou kunnen zijn voor een eventuele depressie of suicidaal gedrag.

Dat heeft meer te maken met de zelfverzekerdheid van een persoon toch?

Voor mij is aandacht zoiets als, het nuttig maken van een dag. Wordt er een hele dag niks tegen me gezegd, dan voel ik me rot, of ik ben in een bui dat het me niet kan schelen of iemand iets zegt.

Mensen kunnen ook speciaal niet om aandacht vragen, om iets dat ze bijvoorbeeld niet willen. Of wanneer het in een grote groep is. Maar dan denk ik dat angst een grotere rol speelt.

Zelfverzekerd zijn, is ook een punt bij het vragen van aandacht, of het krijgen van aandacht. Je lichaamstaal dus. Dit is precies de hoofdlijn, hoe je overkomt. Mensen zijn er alleen maar mee bezig hoe ze over komen op de ander, gewoon weg om je eigen zelfbeeld bij te stellen. Waar jij dat nodig vind.

Je wilt in het leven bevestiging, zekerheid en daardoor een zelfvertrouwen en zeker zijn. Maar aandacht heb je ook nodig omdat je sommige dingen niet alleen kunt. Verwerken, praten maar ook blij zijn en delen. Voor bijna alles is aandacht nodig en van aandacht wordt een mens nou eenmaak blij. Soms zelfs van negatieve als het iets te ver gaat. Dan is alle aandacht aandacht, maar het liefst gewoon stimulerende en poisitieve.

omdat je er ook bent? je kan geen nut hebben? dus zonder andere mensen zou je geen nut kennen, want dan ben je er niet ~of je bent echt nuttig, je valt daarmee samen, maar dan kan je dat nut toch niet (h)erkennen zonder (de) rest, wat je niet bent

kan je een handeling hebben :)

Maar goed, als we onze bevestiging altijd maar van andere laten afhangen dan zijn we wel heel snel uit onze balans toch. Beter is om aan jezelf te werken. Het is erg leuk als mensen ééns iets opmerken. Maar ik denk dat je het gaat verwachten het gaat hopen als je het niet meer ontvangt zou je zelfbeeld dan dalen. Als je overtuigd genoeg bent van jezelf denk ik dat je het niet echt meer nodig hebt. Maar dat is een lange weg te gaan, ik ben er iniedergeval ( nog ) niet.

daar ging t toch niet over :confused:

Mensen hebben vanaf moment van bevruchting af aan aandacht nodig. De overtuiging bestaat dat baby's die regelmatig in de buik de liefkozingen van de moeder heeft gehoord zich beter zal ontwikkelen. Knuffels, kusjes, lieve woordjes, weten dat je er mag zijn wat ook wel het hechtingsprocesword genoemd. In je eerste levensjaren is die hechting essentieël voor hoe je de rest van je leven gaat vormen. Zo zie je bijvoorbeeld vaak bij kinderen die weinig positieve aandacht van hun ouders kregen in deze periode hier last van blijven houden voor de rest van hun leven(bijv in de vorm van faalangst, lager zelfbeeld, je niet durven binden) en dat het moeilijk is om dit recht te trekken. Hechtingsproblematiek ook wel genoemd.

In je latere leven is aandacht fijn omdat het bevestigd dat je er mag zijn, dat je de moeite waard bent. Ik denk dat iedereen, hoe zelfverzekerd je ook bent, op een gegeven moment zich flink rot kan gaan voelen als de persoon in kwestie van niemand meer aandacht krijgt. Je gaat je afvragen of je wel belangrijk genoeg bent en dergelijke.
Je hoeft niet je hele leven in de spotlights te staan, maar ik denk dat iedereen op z'n minst dat complimentje af en toe nodig heeft om te weten dat je gewaardeerd wordt.

Zelfs van jezelf heb je aandacht nodig ;).

Ik denk dat mensen die aandacht niet bewust vragen. Mensen praten zichzelf op zo'n moment écht de depressieve gevoelens aan, alleen is dat "schijn", maar ze denken dat ze zich hetzelfde voelen als mensen die echt depressief of suïcidaal zijn. Iedereen heeft aandacht nodig. Als jij daarin ziekelijk doorslaat, ben je psychisch niet in orde. Maar "gewoon" aandacht is nodig. Sommige mensen krijgen te weinig aandacht, door een slechte situatie thuis, of doordat ze gepest worden. Ik denk dat dat de mensen zijn die sneller daarin doorslaan, waardoor ze die depressieve gevoelens krijgen. Ik denk dat het gevoel wel echt is, maar dat het niet "echt ís". Mensen praten zichzelf dat onbewust aan.

Warrig verhaal, sorry :bloos:.

Ik denk dat je er een hoop over kan zeggen, maar een mens kan nu eenmaal niet zonder aandacht. Zelfs degenen die zeggen dat ze dat wel kunnen, kunnen dat niet..

Bedankt voor de reacties, ik heb nu een veel duidelijker beeld over aandacht, en welk nut dat heeft.

Wat als ik jou in een kleine ruimte zo isoleren zonder enig menselijk contact, met verder alles dat je begeert? Er zijn weinig mensen die dat volhouden...

Nou ja, dan niet zozeer het zelfbeeld van je capaciteiten denk ik, maar meer je 'waarde' als sociaal mens denk ik. En het gevoelt gewoon leuk om positieve emoties tegenover je bij een ander te constateren.

Mensen zijn sociale wezens, die behoefte hebben aan opsluiting binnen een bepaalde vorm van organisatie [Het gezin, een groep mensen, een relatie, oid]. Mensen spiegelen zich daarnaast ook inderdaad [zoals al gezegd] af aan mensen om zich heen, en de feedback die deze mensen geven.

Deze drang naar opname binnen een groep zit verankerd in de menselijke ziel. Kan hier niet aan voldaan worden, dan ontstaat veelal normafwijkend gedrag.

Mensen zijn groepsdieren, zelfs de meest excentrieke, eigenzinnige mens zoekt toch altijd aansluiting bij een ander mens(op een paar kluizenaars op deze wereld na, maar die zijn dan ook vaak flink geflipt). Dat zorgt denk ik ook voor een zekere vraag naar aandacht van andere mensen. Juist van die mensen waar je aansluiting bij zoekt wil je graag aandacht. Door aandacht voelt een mens zich gewaardeerd, geaccepteerd en erkent door een ander mens. Aspecten (waardering, erkenning en acceptatie) die erg handig zijn om het groepsgebeuren op een goede manier te laten verlopen. Dat verklaart misschien ook waarom mensen die een gebrek aan aandacht hebben, soms hele rare dingen gaan doen om die aandacht te krijgen. Ze voelen zich buiten gesloten, en dat is voor een groepsdier heel moeilijk te verkroppen.