dood, hoe verder?
 

"Doodgaan is naar mijn idee net zoiets als verhuizen naar een open veld. Eerst zit je vast, je lichaam is je huis. Doordat je lichaam sterft kun je dit verlaten, je "verhuisd naar een open veld. Geen grenzen meer geen verantwoordelijkheden. Het heerlijke..."
Dit vertelde mijn engels lerares mij (engels lerares jah...) echt een ongelooflijk intrigerend verhaal. Ik geloof meer in ideen. Men haalt zijn levensenergie uit hoop en ideen, als een persoon sterft, wordt alle hoop, kracht enz. verdeelt over degene die met hem/haar verbonden waren. (niet alleen dichtbij-nabestaanden maar ook mensen met dezelfde ideen, daar wordt de hoop op... weer groter...
Iemand enig andere theorie, stelling of verhaal?
Bas

Als ons bewustzijn echt voortkomt uit het materiele daarzijn (het lichaam), dan vermoed ik dat het gewoon over is. Dat is misschien moeilijk voor te stellen, maar dat maakt het niet onmogelijk :)

Anderzijds bestaan er zogenaamde bijna-dood-ervaringen, waarbij een persoon dus dingen meemaakt, terwijl het lichaam tijdelijk niet werkt. Dit wijst er weer op dat het bewustzijn losstaat van het lichaam. In deze situatie heb ik geen flauw idee wat er zal gebeuren .. maar ik kom er ongetwijfeld een keer achter :)

Dood is mooi, ik zou het heel graag mee willen maken....maar eerst dingen bereiken........

als je dood bent dan is er niks meer , je ziel zit in je hersen en die rotten samen met de rest van je lichaam weg , niks geen leven na de dood , dit is je leven maak er wat van!

"What was that?"
"Your life mate"
"Oh, that was quick, do I get another one?"
"No, that was it."

J. Cleese (ongeveer)

Ík geloof niet echt in iets na de dood. Ik heb gewoon zoiets van dat als je dood gaat, je lichaam wegrot om het zo maar ff grof te zeggen en daarmee ook je ziel.
Ik denk niet dat je in een nieuw lichaam kan komen of dat er een paradijs is ofzo, al zou het natuurlijk prachtig zijn om daar in te kunnen geloven...

Ik zie het doodgaan wel ongeveer zo, maar ietsjes anders... Ik heb het gevoel alsof er een bepaalde energie om en in iedereen (heen)zit, laten we het levensenergie noemen. (en dan niet de levensenergie volgens Generatio Spontanea van Aristoteles ) Een soort energie die je maakt tot wat je bent, wat ons geestelijk anders maakt, het heeft verschillende bestanddelen en de hoeveelheid die in je zit bepaald je eigen denken, je geest... hetgeen wat om je heen zit bepaald hoe je je voelt. (wat natuurlijk beinvloed is door allerlei omstandigheden). Dit is kort uitgelegd hoe volgens mij onze geest werkt. En mijn theorie is dan ook, dat als je dood gaat dat je dan deze energie kwijtraakt, deze kan uit je lichaam als je dood bent. En als het eruit is dan zal het zich vermengen met de rest en zich in een ander wezen vestigen (of gewoon in de vrije natuur zich vestigen). Ik kan wel meer over mijn eigen filosofie vertellen, maar daar gaat het hier niet om.

~

Hoe graag ik ook zou willen dat na m'n dood alles goed komt; en hoezeer ik ook weet dat ik nog niet alles tot in detail heb kunnen verklaren: als ik dood ben stoppen m'n hersenen met doen wat ze altijd deden; zal ik geen toegang meer hebben tot m'n verleden (dat wat mij, gezamelijk met m'n genen en m'n omgeving, gemaakt heeft tot wie ik ben) en ben ik dus totaal verdwenen.

Ik ben het met Just Johan eens. het stopt allemaal en je iedeen en je idealen zullen de eerste 10 jaar nog wel voortleven, maar na verloop van tijd zal je verdwijnen in het verleden en ben hooguit nog intressant voor mensen die proberen je familie geschiedenis te achter halen. Verder zal er niet meer zijn dan een papiertje waarop staat dat je ooit geleefd heb. Meer niet.

Maar hoe verklaar je dan geestesverschijningen??
Ja, daar geloven misschien niet zoveel mensen in, maar ik wel omdat ik ook bepaalde dingen heb meegemaakt en gehoord uit mn naaste omgeving zegmaar,
door wetenschappers worden geestesverschijningen verklaard als psychische problemen en overspannenheid waardoor mensen beelden gaan zien,
maar dat lijkt mij dan weer erg onwaarschijnlijk als je een (waargebeurd) verhaal leest over een meisje van 5 jaar oud dat ergens door bezeten was en plotseling met een lage hese stem ging praten en dat soort dingen,
Ik denk dus niet dat als je dood bent dat je dus helemaal weg bent, ik weet niet hoe je geesten moet omschrijven, wat het precies zijn, ik denk iniedergeval niet dat het de ziel van iemand is, een ziel is een niet-vormgegeven bedenksel van de mens, je ziel kan niet bestaan omdat het geen vast bewezen deel is van het menselijk lichaam, alles wat volgens de mens in een ziel zit, zit eigelijk in je hersens, daarmee heb je immers ook verzonnen dat mensen een ziel hebben...niet dan?

Ik denk dat je lichaam ontstaan is uit bestaande atomen en wanneer je dood gaat, het weer ontbind, waarna er van die losse atomen weer iets nieuws gevormd word.
Een hemel of iets dergelijks is misschien leuk/makkelijk om je aan vast te houden of om in te geloven, maar niet in mijn mening.

ik zat een hele tijd in over doodgaan totdat ik een droom had.
ik was dood en ik kwam op een groot vliegveld aan. vanuit daar kon ik allerlei bestemmingen kiezen. daar hou ik me een beetje aan.

Ik zou niet kunnen zeggen wat ik denk dat na de dood is. Zinloos om over na te denken omdat ik het toch pas zal weten als het moment daar is.