De profundis
 

De profundis

Homo sapiens,

het mist
- het vocht kan niet kiezen
tussen hemel en aarde -
ik zoek naar leegte
maar vind het niet.

‘Leven is giswerk.’

Ik at mijn zieke lichaam
en wist de wijsheid, bestreed het duister;
maar kennis sterft gelijk de dwaas, en
mijn naam zoals gefluister.

‘Zin is een must maar het mist.’

't Is twee voor twaalf maar
dan zonder het tikken van de tijd.
Getikt verga ik
net niet
nietig wel.

‘Domine quis sustinebit?’

----------------------------------------------

De eerste sinds tijden, een inkomertje. Ik ben nog steeds onzeker over de tweede regel, het hoort aan de ene kant bij de eerste (echte) strofe maar ik wil het ook als een soort ondertitel.

Hm, het is zo 'gemaakt' en verheven dat het stoort. Je hele gedicht straalt die houding uit, de titel (+ ondertitel), het stukje tussen streepjes, de loze cursief gedrukte kreten, de laatste regel, het maakt het geheel er niet geloofwaardiger op. Van dingen als een ziek lichaam eten word ik ook echt niet vrolijk, hoewel dat natuurlijk ook niet de bedoeling was van je gedicht. Maar toch, voor wat het gedicht wil zijn slaat het wat mij betreft de plank mis, door de aangehaalde punten en doordat het geheel op mij nietszeggend overkomt.

Komt het 'verheven' over? Mijn intentie was eigenlijk juist het tegenovergestelde, de nietigheid van vermeende wijsheid bijvoorbeeld. Het gaat over 'mijn' eigen ondergang en erkenning van mijn nietigheid, maar als ik het goed begrijp wekken andere dingen juist een ander (sterker) beeld?
Wat je zegt over de (loze) cursieve kreten kan ik me wel wat in vinden, ik zal er nog is naar kijken in. Vooral bij de tweede cursieve regel heb ik zo mijn twijvels.

In elk geval bedankt voor je reactie :). Zou je - als je wil - ook wat willen zeggen over dingen die je wel/beter bevallen, in hoeverre die aanwezig zijn?

Als je het hebt over nietigheid en je eigen ondergang, waarom doe je er dan zo moeilijk over? De reden dat het zo verheven overkomt is voornamelijk dat je woordgebruik zo pretentieus lijkt; 'kijk mij met termen smijten en dingen zeggen over ziekte en leegte en wijsheid'. Doordat dit gevoel veroorzaakt wordt door het gedicht als geheel en er m.i. geen echt goede vondsten in je tekst zitten, is het lastig voor me om er stukken uit te halen die me wel bevallen. De gedachte achter de strofe over mist vind ik wel leuk, maar de beschrijving weer minder.

Ik vind het wel interessant, er staan dingen in om over na te denken. Je hebt het alleen niet echt leesbaar neergeschreven, vind ik: het is niet echt een gedicht waar je doorheen kabbelt. Ik lees het zin voor zin, denk na de zinnen na over wat je bedoelt, dan lees ik de volgende zin. Het is geen geheel, vind ik.

De profundis, de psalm of die van Oscar Wilde? Ik denk het laatste en dat dit dan een beetje je eigen profundis is.

Waarom schrijf je 'homo sapiens'? Is gewoon 'mens' geen optie? Misschien heeft het een functie die ik niet zie:), maar ik vind 'mens' beter als opening.

In het gedicht heb ik vaak het idee dat je twijfelt over hoeveel je wil vertellen, en dat je het daarom zo kort houdt, maar daardoor wordt het een beetje nietszeggend en mist het wat samenhang. Het klinkt ook wat te wetenschappelijk beschreven af en toe: 'vocht' had ik om die reden bijvoorbeeld vervangen door 'water' of 'damp'.
'Vocht' klinkt zo klinisch.

Nog wat concreets, in de tweede strofe zou ik het zo doen:

Ik at mijn zieke lichaam;
wist de wijsheid, bestreed duister;
maar kennis sterft gelijk de dwaas, en
mijn naam zoals gefluister.

dat loopt mooier.

Ik vind het goed dat het gedicht de toon heeft die het moet hebben, en dat het boeiend is om te lezen, maar je kunt er dus nog wel aan werken. O en ik vind het bijzonder goed dat je herrezen bent uit de dopdood:).

'De profundis clamive ad te domine' is de eerste zin van psalm 130, 'domine quis sustinebit' zijn de laatste drie woorden van de derde regel.
Ik kende psalm 130 in het latijn al voordat ik dit gedicht schreef. Het is dus niet zo dat ik wat latijnse termen heb opgezocht en die erbij heb geplakt. In tegendeel, de latijnse tekst is een van de dingen die me heeft aangezet en geinspireerd tot het schrijven van dit gedicht.
De reden waarom ik voor 'homo sapiens' heb gekozen ipv gewoon 'mens' is omdat het eigenlijk de ondertitel is. Door dezelfde taal te gebruiken zijn beide (nog) sterker aan elkaar verbonden. Het gedicht gaat ook o.a. over de leegte van de mens als geheel. 'Home sapiens' vind ik sterker de mensheid als geheel (als ras) te benamen, terwijl 'mens' minder absoluut en globaal klinkt.

Dankje :bloos: :). Grappig trouwens, veel van de kritiek (waar ik overigens erg blij mee ben) heeft veel overeenkomsten met die ik vroeger ook kreeg. Vooral de onsamenhangendheid en nietszeggendheid komen bekend voor. Daaruit blijkt maar weer hoeveel ik nog moet leren ;).

en hoe weinig je toch geleerd heb. laat het los en verander eens echt! :)

Qua poezie heb ik inderdaad misschien (te) weinig geleerd, al ben ik er nu wel op een andere manier mee bezig dan vroeger (met dank aan jou en de anderen).
Verder moet ik sowieso, maar moet ik ook dingen los laten? Wat dan precies, en hoe en waarom? Ik denk niet dat ik 'het' los moet laten, wel 'iets' maar daar ligt de nadruk op. De nadruk lijkt mij vooral op het verder gaan te liggen. Maar in welke richting? 'Moet' ik jullie adviesen gebruiken als rode draad of moet ik mijn eigen manier kiezen?
Dat ligt natuurlijk ook erg aan mijn motivatie om te dichten. Die ligt er in allebei, als eerste voor mijzelf maar ook in grote mate voor jullie beoordelen. Ik ben blij met de kritiek, maar vind het (uiteraard) wel jammer dat jullie het niet zo geslaagt vinden.

Het probleem is dus de balans tussen 'jullie' als leerschool of mezelf (als eigen leermeester?).

Nou goed, nu heb ik weer fijn gepraat maar nog weinig gezegt; Reynaerts kritiek is weer van toepassing ;). Dit gedicht is inderdaad een inkomertje zoals ik al zei, dus op naar de volgende en kijken tegen welke steen ik me nu weer zal stoten.

Ah, ik ben benieuwd waar je mee zult komen!

Over het loslaten; misschien moet je proberen om minder pretentieus te zijn, om minder intellectueel over te komen. Als ik de manier vergelijk waarop je nu post, qua taalgebruik, met een poosje terug, dan valt het me op dat je met zulke deftige woorden spreekt. Zo ken ik je helemaal niet :D. Natuurlijk kunnen er wel dingen veranderd zijn en ontwikkeld zijn, maar ook zo radicaal?
Als dat archaische jouw stijl is (ja, dat woord wordt de laatste tijd hier wel veel gebruikt, en ik gebruik het dan ook nog maar eens), dan zal ik daar mee moeten leren leven. Toch denk ik dat als je DAT los zou laten, ik pas echt geinteresseerd zou raken in je schrijfseltjes.

Ik denk niet dat ik pretentieus ben, maar zo kom is dus blijkbaar wel over doordat mijn selectieve, zogenaamde deftige woordkeuze uit mijn relatief uitgebreide vocabulaire een waar genot voor mij is, ook in die zin dat het de aan mijn behoefte aan succesvolle en diepgaande communicatie voldoet ;). Nouja, dat dus maar dan in gewone woorden :P.

Ik vind het gewoon leuk om Latijns (of Hebreeuws (H)) te gebruiken in mijn gedichten, net zo goed dat ik er graag iets 'wijs' in probeer te leggen. Het is waar dat ik intellectueel over probeer te komen, dat wil ik ook graag zijn. Dat lijkt mij geen slecht doel, zolang ik maar niet pretentieus word en/of over kom.
Blijkbaar wel, want het is niet zo dat ik mijn taalgebruik aan pas aan DoP, al heb ik het gedicht wel voor (/het commentaar van) DoP geschreven.

Ik zal er op letten :).

Ik ook ;)

EDIT: Btw, dit topic past beter op Psychologie :P

Het is wel jammer dat je zoiets basaals als spelling niet al te serieus neemt in je zgn. 'deftige en intellectuele vocabulaire'. Verder is het probleem vooral dat je het er zo dik bovenop legt dat je intellectueel wil zijn. Het is helemaal niet erg om af en toe een dode taal zoals het Latijn te gebruiken in je gedicht, maar het moet wel een sprekende functie hebben, d.w.z. je moet dat gebruik wel verantwoorden door met iets heel erg goeds te komen. Verder is het ook wel fijn als je een vertaling erbij levert, want op deze manier sluit je een heleboel potentiële lezers af van je gedicht, wat het pretentieuze gehalte alleen maar doet toenemen. Je komt volgens mij pas intellectueel over als je het niet zó graag wil zijn.

en dat is precies wat ik ook bedoel.

Vertaling:

De profundis {clamive ad te domine}: Uit de diepte (of leegte) {roep ik to u Heer}
Domine quis sustinebit: Heer, wij zou kunnen bestaan?/ wie zou kunnen voorduren?

Voor de rest: Ja :) en ja :o

ha-ha

Wat is dat nu weer voor nutteloze up :|